Geen ster(ren)restaurant heb ik zo vaak mogen bezoeken als De Bokkedoorns, gevestigd in de duinen bij Overveen. Anno 1978 ontving dit zijn eerste Michelin-ster, in 1991 zijn tweede – en die derde had er allang moeten komen. De grote wijnverzamelaar Jan Huckriede vierde er altijd zijn verjaardag, en had er eigen flessen liggen, de verbaal briljante Haarlemse journalist en pr-man Udo J. Buys (die tevens communicator was van Martinair) organiseerde er bijpraatmaaltijden en evenementen, zelf heb ik er diverse wijn-spijspresentaties gegeven, en samen met mijn vrouw Julie kwamen en komen we er gewoon gráág.
In De Bokkedoorns vonden ook wijnproeverijen plaats. Zoals voor de ooit rijke wijnbijlagen van De Telegraaf. Op de sterk geposeerde eerste foto zitten en staan naast ondergetekende de eigenaar John Beeren senior (die zijn zaak omtoverde van uitspanning naar topbedrijf), de grote Wina Born (die Nederland leerde koken en van wijn genieten), John Beeren junior (die zijn vader met verve heeft opgevolgd en twee maal voorzitter is geweest van de Alliance Gastronomique) en de levensgenietende Thomas Lepeltak (die van 1971 tot 2003 fungeerde als de Stan Huygens van het gelijknamige Journaal).
Memorabel was ook de presentatie die Miguel Torres uit gaf, samen met mijn Britse collega Hugh Johnson en wijnimporteur Otto Vlasman (links op de tweede foto). Samen stelden ze allerlei Catalaanse wijnen, de meeste nog onbekend, voor aan een zaal vol journalisten. Na afloop konden er vragen worden gesteld. Wijnpublicist Frank Schoonhoven stond op en riep met luide stem ongeveer het volgende: ‘Meneer Torres, de witte wijn die we zojuist proefden vond ik lekker, maar die Teutoonse naam Waltraud is echt verschrikkelijk! Daarmee maakt de wijn geen enkele kans in ons land! Bovendien vind ik het etiket ontzettend lelijk!’
Miguel Torres, met zijn zachte stem, zei vriendelijk ‘Waltraud is de naam van mijn vrouw. En zij heeft het etiket ontworpen. ‘
