Gedurende 25 jaar, vanaf 1980, werd in Engeland de zogeheten Glenfiddich Award uitgereikt voor o.a. ‘Best wine book of the year’. En zowaar, als eerste en zelfs enige auteur uit een niet-Engels sprekend land heb ik deze prestigieuze prijs in ontvangst mogen nemen.

Dit gebeurde in 1988, en het boek was The Wines of Rioja, eerder in Nederland verschenen als De Goede Wijnen van Rioja. Op de foto schenkt juryvoorzitter David Grant (van Glenfiddich) wat zijn mooie malt whisky in het proefnapje dat de prijs symboliseerde, terwijl uitgever Chris Foulkes (van Mitchell Beazley) enigszins dorstig toekijkt. Het meer tastbare deel van de prijs bestond uit een oorkonde en twaalf flessen Glenfiddich. Die ik, tot grote vreugde van de ontvangers, allemaal heb weggeven.

Het werk voor dit Rioja-boek was vier jaar eerder begonnen, met een intensieve reis langs alle toen ongeveer 55 bodegas – iets dat niemand eerder had gedaan. Behalve dan fotograaf Peter van der Velde die honderden briljante dia’s had geschoten. In de streek heb ik naast heerlijke wijnen ook heerlijke mensen ontmoet, waaronder bodegadirecteuren die buitengewoon gastvrij, informatief en meteen informeel waren. Zo in de trant van ‘Ik heet José, mijn vrienden noemen me Pepe, en wat is jouw voornaam?’ Wat in Frankrijk onvoorstelbaar zou zijn.

En dan de maaltijden, elk dag lange lunches en late diners in landelijke herbergen of de bodegas zelf. Toen Gonzalo Gauzapé van Bodegas Montecillo de gebraden geitenbout zag verschijnen, in een restaurant te Fuenmayor, verzuchtte hij glimlachend ‘Veel eten is slecht voor je, maar het is zo’n áángename manier van doodgaan’.

Mijn laatste lunch vond plaats in Bodegas Olarra – en daar hoorde ik voor het eerste mijn bijnaam. Die ik waarschijnlijk mede had gekregen omdat mijn Nederlandse naam voor Spanjaarden volstrekt onuitsprekelijk is. De kokkin die de lamskoteletten bracht, fluisterde naar de directeur, en ik kon dat net horen, ‘Is híj nu señor Sin Ajo?’, ‘Meneer Zonder Knoflook’? Ik ben namelijk allergisch voor knoflook, een Spanje onbekend fenomeen, en alle maaltijdbereiders waren daar over ingelicht. Gelukkig gold dit alleen voor ajo en niet voor vino.