Voor liefhebbers van het goede heeft Columbia, de hoofdstad van South Carolina, heel wat te bieden. Zelden hebben we tijdens een kort bezoek aan een Amerikaanse provincieplaats zo vaak zo lekker gegeten en gedronken. Om te beginnen in de nieuwe klassieker Bone*In Barbecue die in 2018 geopend werd naast het fraaie, om zijn architectuur geprezen baseball stadion. De eigenaar is Scott Hall die een eveneens prijswinnende food truck opereert. Opvallend is de aandacht die Scott aan wijn heeft geschonken, via een met veel zorg samengestelde selectie die ondanks zijn bescheiden omvang volop variatie b
iedt. Voorts zijn alle wijnen per glas én per half glas te bestellen. Een droge rosé (‘perfect with barbecue’) komt zelfs uit de tap. Uit een fles geschonken wordt de Zoe 2017, een bleek roze Griekse rosé, fruitig, sappig en fris (glas $9). Heerlijk bij de ‘te delen’ plank met charcuterie, waarop we o.a. o.a. licht gerookte Benton ham uit Tennessee vonden, met espressomayo ($14). Bij in panko (Japanse broodkruim) verpakte en vervolgens gebakken oesters, wat smaakten ze goed, bleef de rosé genoegen geven, mede vanwege de aanwezige tomatenjam ($8). Genieten was het eveneens van de hickory smoked (gedurende veertien uur!) pulled pork sandwich met een peper-azijn saus en op eigen gebakken focaccia brood ($11). En helemáál van de net zo gerookte huisspecialiteit, de met een hickory lak bedekte, milde St. Louis style ribs, begeleid door gebakken spruitjes en een soort taartje van gebakken met kaas en tomatenjam ($16, foto links). Bone*In maakt zijn gasten blíj.
Langs Main Street is de Lula Drake Wine Parlour een leuk adres voor een aperitief. De vrij smalle, schemerige zaak heeft behalve tafeltjes een lange marmeren bar, en er wordt muziek uit de jaren vijftig gedraaid. Op door eigenaar-sommelier Tim Gardner gecomponeerde wijnkaart troffen we zowaar een uiterst zeldzame rosé, de Gris 2017 van Lelièvre, een Côtes de Toul uit Lotharingen. Heel fris, met bessig fruit en veel sap (glas €11). Bij de wijnen kun je hartige gerechtjes laten komen, waaronder een cheese board ($15) en ’s werelds mooiste ham, de Spaanse capa negra bellota (vanaf $9).
Eveneens downtown is een Mekka voor wijnliefhebbers te vinden, Hampton Street Vineyard. Dit souterrain restaurant voert een ontzagwekkende hoeveelheid wijnen, ongeveer 650 verschillende, 
waaronder meer dan vijftig Pinot Noirs. Omdat het aperitief al gebruikt was bij Lula Drake, bestelden we alleen een van de hoofdgerechten (prijs $22 à $34). Het werd de special van een grouper-, dus baarsachtige zeevis, keurig bereid, heel smakelijk en met kidney bonen plus een citroensaus als garnituur. En de wijn? Dat werd een van de meest betaalbare van de hele kaart, de altijd betrouwbare, opwekkende, vrolijk bubbelende Ste. Michelle Brut uit de staat Washington (fles $22, glas $6,59).
Terug op Main Street hebben we na een bezoek aan de zaterdagse, gezellige Soda City Market, 
ontspannen gebruncht bij Bourbon. We waren niet de enigen: de in een pand uit 1856 gevestigde, rustiek ingerichte zaak ,waar vrij harde popmuziek wordt gedraaid, zat binnen helemaal vol. Maar ondanks alle drukte bleef de bedie
ning vriendelijk en attent. Bij een feestelijk, verkwikkend glas Piper Sonoma Brut – de whiskey flights hebben we maar overgeslagen – verscheen de biscuit of champions, een met karnemelk bereide, grote biscuit met kip, een gebakken ei, Bourbon gerookte stukjes bacon en een traditionele gravy (op verzoek, in plaats van de andouillette saus). Gelukkig maar dat we niet ontbeten hadden ($16, rechts). Net zo vullend waren de creoolse crab cakes waarvan het garnituur bestond uit o.a. zoete maïs, black eyed bonen, het maïsmengsel grits en huisgerijpte bacon ($15). En waarvan het pittige karakter aanleiding gaf voor nog een glas belletjeswijn. Overigens bestaat het gewone menu voornamelijk uit cajun-creole gerechten.
Brunchen beviel eigenlijk best, dus op zondag deden we het nogmaals, nu aan gene zijde van de Congaree River, net over de brug, in de nabije voorstad West Columbia. Om pakweg half twaalf kregen we in het kleine, donkere zaakje 116 Espresso & Wine Bar de laatste twee beschikbare stoelen; een kwartier later stonden er flink wat wachtenden buiten (rechts). Thee werd niet in koppen, maar in enorme kommen gebracht, en er bleek een aardige droge Cava beschikbaar te zijn, Conde de Subirats (glas $6). Met de pannenkoeken van zoete aardappel en vers fruit ging het twee keer mis, ze waren bij herhaling niet warm genoeg. De BLT met gefrituurde groene tomaat, bacon, groene sla, en mayonaise met geitenkaas op stokbrood bracht echter een glimlach om de mond, zij dat de blokjes meloen achterwege hadden mogen blijven ($12).
’s Ande
rendaags dineerden we een paar panden verder bij Terra – een van de allerbeste restaurants in de regio, zoniet heel South Carolina. Patroon-cuisinier Mike Davis kookt gewoon heel, héél goed, zonder poespas, zonder gefriemel, maar wel alles op smaak. Zijn stev
ige steak frites van Angus ribeye is bijkans fameus, en terecht ($30). Mensen komen ook speciaal voor zijn pizza’s uit de houtoven ($10). Wij smulden o.m. van een paar grote Amerikaanse garnalen in remouladesaus op een kleine salade met gefrituurde groene tomaat en wat Benton ham ($10, rechts), en van de ‘quack’ madame, malse eendconfit met een gebakken kwartelei, gekarameliseerde ui, rucola en ricotta op briochebrood ($10, rechtsonder). De toonzetting werd hartiger bij de Mexicaans gestijlde taquitos met gerookte kip, paprika-achtige tomatillo chowchow, verse kaas en een saus van zwarte bonen ($10). Smullen was het net zo van de in boter gebakken forel met amandelschaafsel en een accent van citroen ($30). De wijn bij dit alles werd een door géra
nt Matt Catchpole aanbevolen en toegelichte, prima rosé uit Provence, gedoopt Rosé de Printemps 2017, samengesteld in Saint-Tropez ($42). Ter afsluiting volgde een pavlovataart (merengue) met verse aardbeien. Ook weer smakelijk, ook weer kostelijk.
Bone*In Barbecue, 2180 Boyce Street, Columbia, South Carolina. Tel. 803 728 7512. Zondag gesloten, zaterdag geen lunch. En altijd geopend wanneer het honkbalteam Fireflies thuis speelt.
Lula Drake Wine Parlour, 1635 Main Street, Columbia, SC. Tel. 803 606 1968. Zondag en maandag gesloten. Open vanaf 16 uur.
Hampton Street Vineyard, 1201 Hampton Street, Columbia, SC. Tel. 803 252 0850. Zondag gesloten, Zaterdag geen lunch.
Bourbon, 1214 Main Street, Columbia, SC. Tel. 803 403 1404. Zaterdag en zondag brunch, voorts alle dagen geopend vanaf 16 uur. De zaak doet niet aan reserveringen.
116 Espresso & Wine Bar, 116 State Street, West Columbia, SC. Tel. 803 791 5663. Maandag gesloten. Andere dagen geopend vanaf 17 uur. Brunch op zaterdag en zondag.
Terra, 100 State Street, West Columbia, SC. Tel. 803 791 3443. Alleen diner. Zondag en maandag gesloten.
Langs een van Amerika’s gezelligste, meest geprezen main streets, die van Greenville in South Carolina, floreert al een paar decennia Trattoria Giorgio. De zaak is gevestigd in een historisch pand met een hoog plafond en werd op sobere wijze stijlvol ingericht. Dus zonder geblokte tafelkleedjes, Chianti-flessen met kaarsen en dat soort tralala. En, wat een verademing, er klinkt echt goede, rustige, jazzachtige muziek die de van oorsprong Italiaanse patroon-chef Giorgio Todisco persoonlijk heeft uitgezocht. Tijdens het bekijken van de menu- en wijnkaart arriveren warm brood en mooie olijfolie. Gezien de gekozen gerechten kiezen we als wijn een rosé, de bleekoranje, correct frisse, kruidig fruitige Bentarose uit Noordoost-Italië ($32)
. Onze attente ober brengt eerst vegetarische, door een roomsaus omgeven ravioli, gevuld met zowel spinazie als fijn gehakte walnoten ($18). ‘Heerlijk’ roept tafelgenote. Hetzelfde predicaat krijgen de veal scallopini piccata, in bloem gedoopte en vervolgens met boter gebakken stukjes mals kalfsvlees begeleid door o.a. kappertjes, een citroenige wijnsaus, broccoli en een gebakken zachte kaas ($28). Het is een treat om in deze trattoria te dineren.
en kwaliteit levert, raakt snel buitenspel. Onze favoriete stek is la Mado dat met zijn terras gelegen is aan het vrijwel permanent opgebroken Place des Prê
cheurs, tegenover het Palais de Justice. Dit etablissement bestaat al een jaar of zestig, maar werd in 2010 gerenoveerd. En heeft sindsdien een enigszins Japans aandoend interieur, met veel grijstinten. Niet toevallig emplooit het bedrijf een eigen sushi chef die een eigen keukentje heeft. Ons voorgerecht bestaat daarom altijd uit sushi, liefst die met avocado (twee stuks €5) en met zalm (twee stuks €4,60). De op de huid gegrilde, royaal geportioneerde filet van zonnevis/saint-pierre is misschien wel de allerlekkerste ooit (€23, rechts). Het is eveneens smullen van gekonfijte lamsschouder die vergezeld gaat van een beschaafde olijvensaus en traditionele aardappelpuree (€21,50). Als wijn bestellen we altijd graag de plezierige, bij ongeveer alles passende rosé van Domaine Camaïssette, een aangenaam frisse, kruidig fruitige Coteaux d’Aix-en-Provence (€2
9).
dat vrijwel iedereen bij mooi weer plaatsneemt op het ruime trottoirterras. Van de geproefde voorspijzen sprak dat van aubergines, groene sla en schilfers Parmezaanse het meeste aan (€10). De hoogst gewaardeerde hoofdschotel was de hele genereus geportioneerde, op een hele goede schnitzel gelijkende escalope de veau milanese. Ook hierbij werd Parmesan geleverd, nu in geraspte vorm (€21, links). Sympathiek gebaar; de bestelde rosé, een Coteaux Varois, was niet beschikbaar, maar voor hetzelfde bedrag (€19 voor een halve liter), kregen we een duurdere vervanger, de zeer bleke, frissige Château Saint-Hilaire 2017 uit Coteaux d’Aix-en-Provence.
ak gevestigd, La Fromagerie du Passage, die tevens een restaurant heeft, met dakterras.
De bediening daar kan onverschillig zijn, bijna nors, maar er wordt goed gekookt. En de kaasplateaus zijn voortreffelijk. Bij een vijftal, de ‘Accords parfaits’, heeft men wijnen op maat geselecteerd (€28 inclusief een glas wijn). Van de gewone gerechten is de vrij rijke foie gras de canard gewoon prima (€8, met vijgenjam en toast), wat ook geldt voor de tartaar van Noorse zalm met gekookte aardappeltjes en een salade (€20). Opnieuw kozen we een rosé, de sappige, duidelijk door (peren)drups getypeerde Cuvée Mazurka 217 van Domaine de l’Auticaille, een Côtes de Provence Sainte-Victoire (€27). Ons avondmaal werd afgesloten met een handvol perfect op smaak zijnde, kostelijke kazen, Brillat-Savarin, Comté, Chabichou du Poitou, Ossau-Iraty en Reblochon (€19,90).
we Le Contrepoint. 
Een klein, rommelig ingericht zaakje met enkele tafels ook buiten. Je kunt er genieten van tuna minute, verse, even gebakken en dus roze van binnen tonijn die geserveerd wordt met avocado, fijn gesneden groenten, olijfoliesaus en een kommetje met licht gekruide, gebakken, zachte aardappelschijfjes (€18). Jonge rosé was helaas niet voorradig, en dus werd het een witte Corsicaanse wijn van Domaine Casanove. Chardonnayachtig, met notigheid, sap en een vleugje karamel (glas €5).
het terras eet, zal binnen schrikken van het interieur, gezien het grote kringloopgehalte. Er wordt echter glimlachend bediend en met kennelijk plezier gekookt. Zo smaakte de gebakken zalm met 
o.m. groene asperges en een saus waarin limoncello was verwerkt echt heerlijk (€16,50). Net als de overvloedige salade périgourdine met gebakken stukjes eend, walnoten, gebakken aardappel en aceto balsamico (€15). Speurend in het wijnkaartje vonden we als perfecte partner de vieve, sappige, van licht gekruid zuurtjesfruit voorziene Rosé d’une Nuit 2017 van het museumdomein Château de la Coste, een Coteaux d’Aix-en-Provence (€23,50).
Tijdens ons bezoek bevatte de quiche du jour kip en champignons. 
Bij deze warm geserveerde, smakelijke, grote taartpunt verscheen een fris aangemaakte salade met zwarte olijven (€13,50). De salade Barbier de Sevilla was eigenlijk meer een taartje, koud en rond, van zwarte rijst met o.a. verse geitenkaas, courgette, rode paprika en Parmezaanse, en we kregen er nog een kommetje gazpacho bij (€16,50). Zalig op een zomerse dag, helemaal wanneer er een frisse rosé bij wordt gedronken, bijvoorbeeld die van Domaine de Belambré uit Coteaux d’Aix-en-Provence (klein glas €5,20).
aar als chef de talentvolle Nicolas Pierantoni heeft aangesteld. 
Verscholen achter een muur, tussen het hoofdgebouw en een fraaie groene tuin met moderne sculpturen, ligt het bijkans idyllische terras waar wij met onze wijnvrienden Dick en Enie de Groot (van het eminente Domaine de l’Amaurigue) ontspannen gaan lunchen. Een bubbel vooraf? Maar graag, de eigen Champagne die Alain Ducasse selecteerde bij het huis Lanson (glas €18). Maar het is minstens zo genieten van een stille witte wijn, de Patrick Mourlan Origine 2017. Een vieve Coteaux Varois en Provence vervaardigd van uitsluitend rolle, en met in zijn aroma zowel iets van citrusfruit als bladgroen (glas €8). Als amuse arriveert een langwerpig, luchtig beignetje met ansjovis. Beide doordeweekse lunchmenu’s (twee gangen €42, drie gangen €52) laten we voorbij gaan ten faveure van een paar à la carte gerechten. De gemarineerde, dunne plakjes zeewolf werden
samen met een bloemetje, op zacht knapperige schijfjes rode, milde chioggia biet geplaatst en vormen een ouverture die niet alleen smakelijk is en best verrassend, maar ook lunchvriendelijk licht (€30). De even gebakken filets van verse rode mul (rouget) daarna ogen prachtig en smaken net zo, beschaafd Provençaals. Deze kleine smaaksymfonie wordt gecompleteerd door een jonge courgette en een courgettebloem (€44). Alleen al vanwege de kleur van de visfilets willen we toch ook graag een rosé proberen. Vreemd genoeg is er slechts één per glas beschikbaar, terwijl er zeker zo’n vijftig(!) soorten streekrosé per fles worden aangeboden. Deze solist blijkt de correct frisse, mild drupsfruit biedende Pitchou 2017 te zijn, de eenvoudigste wijn van Château Carpe Diem; best aardig doch geen hemelbestormer (glas €8). De rolle door
drinken is een betere optie.
uiten Le Luc-en-Provence (
en naast een drukke zaak geheten Wok & Roll). We belanden in een verrassend sjiek interieur met enkele zitjes en hoge leuningloze, grijs, bruin en blauwe beklede stoelen. Sinds ruim drie jaar heeft het restaurant nieuwe eigenaren die de kwaliteit van de keuken omhoog brachten. De gegrilde vis van de dag blijkt daurade (zeebrasem) te zijn. Hij wordt gepresenteerd met kop en al op een kleurrijk bord, met o.a. aspergepunten, zalmeitjes, een elegante, frisse citrussaus, rijst en ratatouille. Puur Provençaals, pure perfectie (€25). Additionele tafelvreugde brengt de anonieme, maar wel van een privédomein afkomstige, kruidig fruitige Côtes de Provence karafrosé (halve liter €12).
intrigerende naam, Great Tastings. Waar we de volgende avond zijn gaan dineren – en de daarop volgende dag weer. Want voor wijnliefhebbers is dit een hemeltje op aarde, terwijl er bovendien goed wordt gekookt en gastvriendelijk wordt bediend door gérant Pedro Nuno Gato en sommelier João Fernandes. De blank houten tafels in dit zaakje, dat tevens een wijn- en delicatessenwinkel is, staan op twee niveaus, en tijdens ons eerste bezoek klonken niet de overal gedraaide fadoliedjes, maar songs uit de Amerikaanse jaren vijftig. Als gast kun je van elke maaltijd een boeiende proefervaring maken, aangezien Great Tasting meer dan tweehonderd(!) Portugese wijnen per glas offreert, van de kaart en buiten de kaart. En allemaal van zorgvuldig geselecteerde producenten. Bovendien kun je petiscos bestellen, relatief kleine 
hapjes om desgewenst samen te delen. Klassiekers als vers bereide stokviskroketjes, en peixinhos da hortes ofwel sperziebonen in tempuradeeg (beide €5 per portie), maar ook de meer eigentijdse, gebraiseerde, rozerode tonijn met een misosaus (foto, €9). Wondermooie ham en worst van het zwartpootvarken verschenen eveneens (€12), met daarna een kleine selectie van Portugese boerenkazen (€5, waarvan we de tweede avond een grotere lieten komen à €10). Na diezelfde avond gesmuld te hebben van een 
heerlijke schotel die bestond uit o.a. tartaar van tonijn uit de Azoren, avocado en zwarte chips van viskuit (€12,50). Onderwijl liet João ons de ene fraaie wijn na de andere ontdekken, en lichtte ook elke keuze deskundig toe. Bijvoorbeeld de mousserende, pittige frisse Quinta das Bágeiras Brut Naturel 2016 (klein glas €5,50) en de elegante, sappig fruitige, tikje kruidige Quinta dos Vales 2016, een uit vijf rassen samengestelde witte Algarve wijn (€6). Alsmede een verrukkelijke Vinho Verde, de Soalheiro Alvarinho 2016 die enerzijds heel fris smaakte naar citrusfruit en anderzijds een bescheiden roostertoontje bood vanwege wat houtcontact (€6,90). Rode wijnen hebben we ook geproefd. Maar bij de kaas, waaronder een korrelige van geitenmelk en de notige, half harde, van koemelk bereide São Jorge, stelde de sommelier een enigszins rijpe doch nog frisse… mousserende wijn voor, de van gouveio bereide Vertice 2007 uit het dal van de Douro – en die combinatie smaakte verrassend lekker (glas €9). Great Tastings doet zijn naam eer aan, echt hélemaal.
brasserie met groot terras 
waar ‘gewoon weer lekker wordt gekookt’ en die als naam kreeg Ron Gastrobar. Een belangrijk deel van de formule bestaat uit een eenheidsprijs (€15) voor de meeste gerechten of betere gezegd gerechtjes – die toch zo veel kwaliteit hebben dat Michelin in het daaropvolgende jaar een ster uitdeelde. Passend in het plaatje is het flinke aantal wijnen dat per glas verkrijgbaar is. Wat het mogelijk maakt om plezierige wijn-spijscombinaties te creëren. Zoals de knisperend frisse, tikje hartige Esterházy Grüner Veltliner 2017 (€8,50) met de door frisse smaaktonen getypeerde schotel van gravad lax die geserveerd wordt met zoetzure komkommer en een dressing van dille plus karnemelk. Alle door Hylke Burgers geselecteerde wijnen staan overigens vrolijk omschreven (met uitzondering van de kostbare ‘kelderschatten’ op een speciale kaart). Een fan worden we van de prachtige, vr
ij mild smakende coquilleflan die vergezeld gaat van zalmeitjes, een mooie beurre blanc, subtiel wat bloedsinaasappel, een verrukkelijke vondst, en in de verte wat venkel (foto rechtsboven). Mild is ook het krokante, van oorsprong Griekse suikerdeeg ka
taifi rond sliptong die verrassende accenten krijgt van o.a. een rode-wijnboter en reepjes witlof (links). Heerlijk gewoon. De Granbazán Albariño Etiqueta Verde uit het zeer droge jaar 2016 dient zich aan als compagnon (€8,50). Maar bij de romige crème van foie gras, een soort klassieker van deze Gastrobar, stappen we over op de Provençaalse Whispering Angel rosé (€8,50), vooral vanwege de markant aanwezige milde blokjes gegrilde rode biet. Als vijfde en laatste gerechtje komt draadjesvlees van rund met een puree van licht gerookte aardappel en een schuim van oude Beemster kaas. Naast voornoemde rosé zien we hierbij twee tegenkandidaten, de zacht frisse, rood fruitige, Zuid-Franse Pinot Noir van Maison Didier Joubert (€6,50) of de rijpere, gespierde, minder conventionele Merlot Two Vines 2014 uit de Amerikaanse staat Washington (€7). Het moge duidelijk zijn: in deze Gastrobar kun je heel wat gastronomische genoegens beleven.
vinden is. Want dagelijks serveert hij een buitengewoon betaalbaar, aantrekkelijk vijfgangen menu (€39,50). Het decor is elegant te noemen, in hetzelfde met riet bedekt pand dat 
onderkomen geeft aan appartementenhotel Vlierijck. Keurige, functionele wijnglazen, modern vormgegeven bestek. Als aperitief arriveert een glas biologische Cava van Codorníu Raventós (€8,50). Het eerste kunstwerkje bestaat uit gelakte IJsselmeer paling met eilandkruiden, witte asperge en huisgemaakte mayonaise waarin pittige Franse mosterd. Plus flinterdunne croutons. Een beeldschoon gerechtje (zie de foto), ook voor de smaakpapillen. Erbij een niet alledaagse Belgische wijn, de Chardonnay 2014 van Wijnkasteel Genoels-Elderen (onder deel van het wijnarrangement, vijf glazen voor €25). Als tweede gang is er gekonfijte haas van kabeljauw waarop lardo en een lepel kaviaar. Het geheel rust op een schijf selderijknol waaronder vier kleine gnocchi bijeengebracht door een schuim van rinse appel op een crème van gele kerrie (foto). Erbij de elegante Viognier-Chardonnay Mas des Mas van Jean Paul Mas uit de Languedoc. Overigens kozen we van de wijnkaart ook een koopje, in de vorm van Château de Pez 2009 uit Saint-Estèphe (€89). Een superwijn met een diep fruitige, fijn ‘boerse’ geur gevolgd door mondvullende kracht en tegelijk een grote toega
nkelijkheid en souplesse, eindigend in een klassieke afdronk. Een wijn bovendien die perfect paste bij de volmaakte bereide, roze Vlielandse boerderijeend geserveerd op een bed van romige 
aardappelpuree en omzoomd door puree van verse doperwten, Kermit-groene soja boontjes, knapperige romanesco en bestoven met een poeder van gedroogd zeewier. Erbij ‘oma’s jus’, dik en lobbig. Overigens werd de wijn op exact 16 graden geserveerd,, bravo maître Jaap Hoedemaker. Het kaasplateau bestond grotendeels uit Friese fijnheden. Waaronder Bleu de Wolvega en uit dezelfde plaats ‘Rode Fries’, een koemelkkaas met rode korst en met zowel honingklaver geparfumeerd. Een kruid dat lijkt op lavendel. Het dessert tenslotte bestond uit verse abrikoos ingelegd in Japanse jasmijn, panna cotta geparfumeerd met abrikoos , blaadjes van afrikaantjes, en een bolletje huisgemaakt abrikozenijs met een schuim van jasmijn. Het geheel op een crème van Valrhona (66 procent cacao). Buitengewoon. Omwille van de aanpak (geen à la carte) zal Michelin hier nooit een ster komen brengen, maar dat niveau is er wél, qua keuken en bediening.
ijsbaan. 
Behalve over een groot terras beschikt de zaak over twee eetzalen met houten vloeren, zwart gelakte tafels en stoelen die veloursachtig bekleed zijn met grijstinten en zacht turquoise. ‘Wilt u beginnen met een wijntje? Vraagt onze vriendelijke ober Vincent. Maar gráág. Voor tafelgenote wordt het een glas keurige, gelukkig niet te zoete Prosecco (€6,75) en voor schrijver dezes een fraaie, fris fruitige Sauvignon Blanc 2017, de First Lady van Warwick in Stellenbosch (€6,50). Het noenmaal kan op diverse manieren worden samengesteld, via een aparte lunchkaart, via een lunchmenu (twee gangen €31,50), via Rust Wat ‘klassiekers’ en via een royale selectie kleine warme en koude gerechten die alle gelijk zijn geprijsd (€12,50). Na het nodige wikken en wegen kiezen we voor een combi van één gewoon geportioneerde ‘klassieker’ en twee kleine gerechten. Het eerst daarvan is vitello tonnato, met vrij stevig en tegelijk sappig, dun gesneden kalfsvlees, een smakelijke tonijnsaus en een dun plakje gegrild olijvenbrood. Gewoon prima. Daarna verschijnt een tarte tatin van tomaat, gegratineerd en geserveerd met bolletjes verse geitenkaas, notensla, balsamicostroop en een bodem van vochtig geworden
bladerdeeg. Het tarte-tatinachtige is hoogst onduidelijk, but who cares. Het gerechtje met zijn hartige, frisse en ook zoete tonen wordt bij herhaling als héél lekker beschreven. Terwijl dat zoete bovedien goed past bij de Prosecco. De klassieke salade riche (foto, €21,50) doet zijn naam eer aan, want het is een behoorlijk rijk geheel, vooral dankzij de krullen milde eendenlever waarmee hij is bedekt. Voorts treffen we rond het redelijk fris aangemaakte groen stukjes kreeft aan, alsmede enkele schijfjes gegrilde coquilles, spatjes tonijnmayo, kappertjes, augurkjes en streepjes tomaat. Alleen het vreemde, plakkerige pittenkoekje bovenop had achterwege mogen blijven, gezien zijn enerzijds milde, anderzijds peperige smaak. Gelukkig zijn het karamelachtige koekje en dito mini-stroopwafeltje bij de espresso (€2,95) wel weer OK. Al met al breiden we de naam van Rust Wat in gedachten uit met Eet Wat & Drink Wat.
toerist ongemerkt voorbij zou rijden. Het was dus ook een ingewijde, Evert Groot van de plaatselijke Wijnkoperij De Gouden Ton, die ons er naartoe bracht. Vanwege het zacht weer was eten mogelijk op de sober ingerichte patio. Waar als openingswijn de Cava Primer Reserva van Pere Ventura werd besteld, keurig en vrolijk bruisend (ANG 69; een euro is ongeveer 2,20 Antilliaanse guldens). In de anno 2016 geopende zaak kookt een jonge vrouw, Maxime Ringelberg (rechts). En dat doet ze inventief o
p basis van doorgaans betaalbare ingrediënten. We beginnen met een soort salade van avocado waarin ook boerenkool, limoen, zaadjes, rucola een pepertje werden verwerkt, samen een heerlijk, licht notig geheel gevend (ANG 23,5). Genieten is het eveneens van de tonijntartaar die geserveerd wordt met o.a. een citrusachtige yuzudressing en beheerst wat gember (ANG 21,50). Een gerecht waarbij ook de Grüner Veltliner Federspiel van Domaine Wachau (ANG 79) of de Terra Gauda Albariño (ANG 88) perfect zouden passen. Volledig verschillend van s
maak is de tataki bereide, dus heel even geschroeide wahoo (tropische vissoort) waarvan het witte, vrij stevige, ietwat neutrale vlees een lift heeft gekregen dankzij gegrilde zoetzure ananas, koriander en een snufje rode peper (ANG 32,50). Vervolgens verschijnt anderhalf uur lang gegaarde en licht gegrilde kip in gezelschap van o.a. een gelukkig niet heftige truffelrisotto met paddenstoelen en knapperige kaaskoekjes (ANG 32,50). De gepekelde steak tartaar waarvan de smaak door gemarineerde biet wordt gestuurd, samen met een groene saus, truffelmayonaise en lijnzaad chips (foto, ANG 33,50) brengt een glimlach om de mond. Een prima partner daarvoor zou de Provençaalse rosé van Château Minuty kunnen zijn (ANG 71). Mosa’s eigenaar Khalid Kemp beveelt ‘shared dining’ aan. Inderdaad, als we ergens graag en zonder soesa gerechten hebben gedeeld, is dat bij Mosa.
fles verkochte wijnen – de meeste eigen import – worden deskundig
geprofileerd. Bovendien heeft het bedrijf, dat landelijk gelegen is naast een van de oudste panden in Zoetermeer, een wijnkamer waarvan de glazen wanden dienen als geklimatiseerde opslagruimten voor liggende flessen. En de kwaliteit van het wijnaanbod ligt hoog. Hetzelfde kan gesteld worden voor én de gerechten én de service onder leiding van Sermad Wartan. Het interieur is rustig comfortabel, met tegen een van de muren een groot, kleurrijk schilderij van Bodega Norton in Argentinië. Omdat we ongeveer een uur de tijd hebben, wordt gekozen voor het lunchmenu van twee gangen (€29,50). Dat vandaag bestaat, zo onthult Sermad, uit ‘twee mooie visgerechten’. Maar eerst arriveren, behalve vers knapperig brood met een excellente olijfolie, een tweetal amuses. Een mild smakende marshmallow met o.a. aceto balsamico en een kostelijke creatie van aardappel plus truffel. Een bes
te beginwijn, die ook veel visgerechten voortreffelijk kan begeleiden, is de prijswinnende Buitenverwachting Sauvignon Blanc 2016 uit de Kaapse wijnstreek Constantia. Grassig, frissig en verleidelijk fruitig, denk aan o.a. kruisbessen (glas €8,50). Sympathiek overigens tegenover de Bobs en Wims (Wine in moderation volgers) is het kleine-glaasjes wijnarrangement (vanaf twee à €9,50). Het bescheiden geportioneerde voorgerechtje bestaat uit ee
n mooie zeebaars begeleid door knapperige, zachte en zoetzure groente-elementen, waarvoor de door Alain Adriaanse geleide keuken – ondergebracht in een voormalige hooimijt – o.m. winterpostelein gebruikte (foto boven). De hoofdschotel wordt niet de à la carte beschikbare schartong aan de graat (€25), maar op de huid gebakken mul, verrijkt door allerlei soorten zacht knapperige groenten, en aangevuld door bouillabaisse schuim, beurre blanc en (proefden we dat goed?) wat truffel. Bij dit heerlijke, rijk smakende gerecht verscheen een wat steviger witte wijn met eenzelfde smaakintensiteit, de fris kruidige, vrij complexe Crozes-Hermitage 2015 van Domaine Mule Blanche, een wijn gemaakt door Paul Jaboulet Aîné. In zijn soort is deze marsanne-roussanne melange een van de betere uit Rhône-dal (fles €56,50). Vanwege de tijd kwam er dus geen dessert, maar wel een fraaie Darjeeling thee met bijbehorende snoeperij. How sweet it was, daar in Zoetermeer.