Aanbevolen restaurants

Als lunchadres was boutique hotel De Witte Dame (tien kamers) aanvankelijk een soort dorpsgeheim. Want het ligt buiten de dorpskern van Abcoude, en is alleen te bereiken via een smalle zijweg van de hoofdstraat waarvan doorgaand verkeer ook nog deels wordt geweerd. Bovendien voerde de zaak in het begin, 2015, ook nog een beperkte kaart. Inmiddels echter hebben ook gasten van buiten de weg gevonden; de lunch loopt als een trein. Wat in dit geval een toepasselijke term is, aangezien De Witte Dame werd ondergebracht in het voormalige, stijlvol verbouwde treinstation, vlakbij de zuidentree van Het Gein. De eetzaal is ruim, hoog en licht, met een parketvloer en linnenloze, gelakte houten tafels. En er wordt vriendelijk bediend door jonge mensen. Op de keurige, kleine wijnkaart ontdekten we een  keurige Prosecco, de bio spumante brut van Pizzolato (glas €5,50, fles €26). Een mild frisse, zacht schuimende wijn die tevens een plezierige begeleider bleek van de – dagelijks wisselende – flammkuchen, in dit geval een Mediterraan gestijlde variant met o.m. tonijn, pitloze zwarte olijven en rucola (en op verzoek zonder rode ui, €10). Heerlijk gewoon. Buiten o.a. het uitvoerige lunchplateau (€17,50, vanaf twee personen) is er altijd een soep van de dag, alsmede een vis van het moment. Dit bleek een perfect bereide, en dus hoogst smakelijke, op de huid gebakken zeebaars te zijn met ook weer een Mediterrane toets vanwege het ratatouilleachtige garnituur (€19,50). Dat laatste zag we pas toen de vis arriveerde, want anders hadden we wellicht een Provençaalse rose besteld. Maar de uitstekende, van sauvignon blanc vervaardigde Menetou-Salon 2017 van Domaine Chavet zat al in het glas en vormde toch ook een plezierige partner (€5,50, fles €26).
De Witte Dame, Stationsplein 3 (eind van de Stationsstraat), 1391 GS Abcoude. Tel. (0294) 26 94 75. Restaurant open vanaf 8.00 uur (voor ontbijt) tot 22.00 uur (laatste bestelling om 20.00 uur). Maandag gesloten.

Behalve bierstad is München ook een beetje wijnstad. Er loopt een Weinstrasse, en er zijn wijnlokalen. Het oudste, dat bestaat sinds 1892, ligt in de Altstadt en heet Weinhaus Neuner. De vele gasten nemen plaats in twee zalen, de ene met een donkerbruine, traditionele lambrisering, de andere met vooral blank hout. Er wordt vreemd genoeg geen Duitse Sekt geschonken, alleen Champagnes en een Crémant d’Alsace, en alle stille wijnen per glas komen uit… magnums. Een van de beste was een nog volstrekt vitale Weissburgunder 2016 uit Baden van Frans Keller (€6 per glas). En het eten? Dat smaakte verrassend lekker. Neem alleen al de vitello forello, dun gesneden kalfsvlees met o.a. een crème van gerookte forel (rechts, €17), en de werkelijk perfecte knoedels van snoek (€24). Gerechten waarbij de Weissburgunder heerlijk blééf smaken.
Even buiten het oude centrum, niet ver van de Karlstor en behorend bij Excelsior Hotel, floreert de Vinothek by Geisel. De eetzaal, met behalve blank houten tafels ook een bar, heeft een hoog gewelfd plafond en langs de wanden staat o.a. een rij lege flessen met beroemde etiketten. Er is een driegangen keuzemenu (€45) dat we lieten beginnen met een licht romige, milde, echt smakelijke pompoen-kokosschuimsoep. Pompoen (en schuim) kwam terug, samen met andere stukjes groente en een schuimige beurre blanc, in het hoofdgerecht van gebraden saibling ofwel ridderforel die duidelijk familie bleek van zalm. En de kaasselectie tot slot bestond uit jonge Munster, rijpe Brie en brokkelige Parmezaanse. Omdat we pompoen sterk associëren met Oostenrijk, werd als eerste wijn, voor bij de soep en de zalmachtige vis, de Gemischter Satz 2017 van Bernhard Ott besteld, een gewoon heerlijke blend, sappig en fris (glas €7,50). Alleen al vanwege de variatie kozen we rood bij de kaas, de Cuvée Flint 2016 van Jürgen Hoffmann. Vanwege zijn donkere aroma deed deze Franken het meest denken aan een Merlot, hoewel zijn samenstelling bestond uit spätburgunder, tauberschwarz en domina (glas €5,50).
Op een van onze museumdagen ontdekten we café-restaurant Ella dat met zijn terras gevestigd is in een zijvleugel van het Lenbachhaus. De salade van de dag kwam met stokbrood en bestond uit groene, mild fris aangemaakte sla, jonge geitenkaas, een pittige ‘tartaar’ van tomaat en avocado. Erbij een ontspannend glas Prosecco Spumante van De Faveri (€6,90), en we waren klaar voor museum nummer twee.
Een bezoek aan een traditioneel bierrestaurant in de Altstadt mocht ontbreken. Het werd op een drukke, drukke vrijdagavond Zum Augustiner Grossgaststätte. Waar wij zo’n beetje de enigen waren met niet hele grote glazen bier op tafel. Toch bevatten ook onze glazen belletjes, zij het van de Schloss Affaltrach Smaragd Brut, een buitengewoon betaalbare Sekt met een redelijk rijpe en tegelijk nog correct frisse smaak (fles €23). De portie van het hoofdgerecht, een zeer correcte Bayrische boereneend met een mega-aardappelknoedel en rode kool (€19,90), bleek voldoende voor zeker twee personen; alleen de hele grote eters zouden nog een voorgerecht kunnen kiezen, zoals de mild gerookte zalm (€13,10) die net zo genereus ter tafel komt (€13,10).
Weinhaus Neuner, Herzogspitalstrasse 8, München. Tel 089 260 39 54. Zeven dagen per week
geopend voor lunch en diner.
Vinothek by Geisel, Schützenstrasse 11, München. Tel. 089 551 377 140. Zondag alleen diner, andere dagen lunch en diner.
Ella Restaurant & Café (Lenbachhaus), Luisenstrasse 33, München. Tel. 089 700 881 77. Maandag gesloten, open voor lunch van dinsdag tot en met zaterdag, en zondag van 9,00 tot 21.00 uur.
Zum Augustiner Grossgaststätte, Neuhauserstrasse 27, München. Tel. 089 260 53 79. Zeven dag per week open vanaf 11.00 uur. 

Als wijnkoper, schrijft Nico McGough, hoor ik regelmatig gebrom in de markt over de vaak hoge wijnprijzen in restaurants. Alhoewel het goed is uit te leggen, zijn er restaurants die anders kijken naar de calculatie. Waardoor prachtige wijnen op tafel kunnen komen tegen scherpe prijzen. Het Gouden Kalf in Scheveningen is een perfect voorbeeld. Chef en ondernemer Niels Schavemaker (rechts) start iedere ochtend met inkopen. Alle ingrediënten zijn dagvers, en alles dat de keuken verlaat is huisgemaakt, tot de smakelijke broodbolletjes toe. Maandelijks wisselt de – kleine – kaart en de gerechten mogen als creatief worden bestempeld. En als redelijk geprijsd. Er zijn dinermenu’s van drie gangen (€32,50) en zeven (€37,50). Plus een zondagse ‘Crazy’ vijfgangenlunch (€25) en iedere eerste dinsdag van de maand een compleet, extra betaalbaar menu (ook €25) met als ‘verplichting’ dat de gasten dit beoordelen. Voorts zijn er de wijnen, circa vierhonderd in totaal, waarvan een klein veertig per glas bestelbaar zijn (voor €4,50 à €7,50 per glas). Niels neemt vaak bepaalde wijnen als uitgangspunt en ‘kookt er naartoe’. Wat de wijnen per fles betreft, ook daarvan zijn de prijzen meestal  gastvriendelijk. Neem alleen al de uitstekende Champagne Fluteau Blanc de Noir (€49), die net zo veel kost als de delicieuze Auxey-Duresses rosé van het Bourgondische Domaine Dupont-Fahn. Niels is Riesling-gek en voert daarom anderhalve pagina vol prachtige namen. Een bladzijde vol fraai Spaans wit (van €29 tot €49) vind je eveneens, voor wijnen die elders soms tientjes meer kosten. Het prijzenspektakel komt verder tot uitdrukking bij Bordeaux, via o.a. de heerlijke 2001 Château Chasse-Spleen (€49) en de grote, ruim twintig jaar oude Château Giscours 1996 (€71). Voor de Blason d’Issan 2004 (€45) vraagt men twintig euro minder dan ik recent betaalde in de stad Bordeaux zelf. Ook uit Sauternes zijn ‘koopjes’ te vinden; wat te denken van de  Château Lamothe-Guignard 1995 (€45)? En ga je voor de top,  kijk dan naar Château d’Yquem 2008 waarvoor je in deze beste brasserie-voor-wijnliefhebbers minder betaalt dan in de winkel (€240).
Brasserie Het Gouden Kalf, Dr. Lelykade 1d, 2583 CL Scheveningen. Tel. (070) 322 37 40. Geopend van woensdag tot en met zondag voor lunch en dine

Gedurende ongeveer zestig jaar, vanaf 1855, was Katwijk aan Zee een belangrijke, internationale kunstenaarskolonie. Het loont dus de moeite om het plaatselijke museum te bezoeken. Voor een ontspannen lunch daarna is in dezelfde straat Visrestaurant Schuitemaker een perfect adres. Verse vis en zeefruit worden daar zonder opsmuk of tierlantijnen bereid, en de kleine wijnkaart biedt verrassend veel variatie en kwaliteit voor zeer redelijke prijzen. Met achter ons een aquarium met vrolijk gekleurde tropische visjes  zagen we o.a. een Grüner Veltliner van het gerenommeerde domein Weszeli (glas €5,25, fles €28,50), de Provençaalse MIP rosé (€5,50/€29,50) en de bruisende, hele beste Blanquette de Limoux van Château Rives-Blanques (€5,95/€29,95). Bovendien is er een prettige, mild fruitige Prosecco beschikbaar, de Pro 2017 van Tomasella (€4,25/€22,50). Een gerecht kiezen was best moeilijk gezien het aanbod. Een half dozijn verse oesters wellicht? (vanaf €12,50). Gefrituurde scholfilet met sla en frites (€14,95)? Het onvolprezen twaalfuurtje bestaand uit schelpdierensoep, een crostini met zalm en een garnalenkroket (€12,50)? Uiteindelijk kozen we voor de Katwijkse salade, een royaal geportioneerde combi van groene sla, Hollandse garnalen, gerookte paling, gerookte makreel, gerookte zalm en tonijnsalade met stokbrood(€13,95). Wat ons betreft zou Katrijkse salade een betere beschrijving zijn geweest.
Visrestaurant Schuitemaker, Voorstraat 9, 2225 EJ Katwijk aan Zee. Tel. (071) 408 00 60. Open van 12.00 tot 20.30 uur, zondag gesloten. De zaak heeft ook een uitstekende viswinkel, en er zijn dochterrestaurants in een Katwijks strandpaviljoen en in Sassenheim

Dankzij miljoenen bezoekers en flink wat welgestelde inwoners floreren in Charleston (South Carolina) talrijke eetgelegenheden, terwijl het bovendien een sterk groeiende wijnmarkt is. De meeste zaken liggen aan of bij de kilometerslange King Street. Van noord naar zuid (de haven) volgt hier een aantal aanbevolen adressen.
‘Real energy comes from people’ stelt Femi Oyediran die op nummer 700 in het voorjaar van 2018 de wijnwinkel Graft opende. En daarin dus bewust een marmeren bar met zitjes bouwde waar mensen kunnen proeven, drinken (twintig wijnen zijn per glas beschikbaar), praten en hartige hapjes gebruiken. Zowel overdag als ’s avonds. Er klinkt ‘herkenbare’ vinylmuziek, en elk van de twee- à driehonderd wijnen ‘is there for a reason’.  Op een warme namiddag hebben wij er genoten van een glas Aguerre Txakoli, een vederlichte, verfrissende, naar grapefruit en groene appel smakende wijn uit Baskenland ($9).
Even opzij van King Street en verscholen in een soort hofje vonden we Chez Nous. Een bistroachtig zaakje, heel klein en met de houten tafels soms zo dicht op elkaar dat je het gevoel hebt samen met je buren te eten. Bij de Mediterrane Triennes rosé (glas $11, fles $42) met zijn frisse drupsfruit gebruikten we de vrij stevig gestructureerde, correcte magret de canard met alleen een uienpuree als sober garnituur (rechts, $32), na een eveneens keurige gemengde sla met een duidelijk notige dressing van pijnpitten ($13). Algehele prijsprestatie: een zwakke voldoende.
Terug op King Street, nummer 544, zat op een woensdagavond The Ordinary bomvol. Het was dus ook een herrie van jewelste in deze grote, hoge, sterk airconditioned zaak (gebouw linksboven). Die ons was aanbevolen vanwege zijn vis. De gerookte pâté van mahi-mahi verscheen met roggebrood, meiknolletjes, radijs en harde wortel.  Hij smaakte vrij romig  en net iets te zout (rechtsondfer, $14). Over de gegrilde, aan makreel verwante wahoo met groene asperges, kappertjes en citroen echter niets dan goeds ($32). Idem voor de Sancerre van Domaine de Nozay (glas $15).
Bewust hadden we in The Ordinary geen oesters besteld, omdat we deze zilte delicatesse de  avond ervoor hadden gegeten, schuin aan de overzijde, op nummer 513, in The Darling Oyster Bar. In dit ook weer drukke restaurant met zijn turquoise bekleed meubilair was het mogelijk om een half dozijn verschillende oestersoorten te proeven (van  $1,50 tot $3 per stuk). De lekkerste vonden we de Low Country Cups uit het Ace Basin van South Carolina: ziltig, vlezig en smakelijk. De op zijn huid gebakken wreckfish met o.a. geroosterde maïs gaf eveneens  plezier ($30), net als de tuna tartare die men verrijkt had met knapperig kruidig varkenszwoerd, milde mango en pittige geroosterde salsa verde ($14). Tot onze vreugde zagen we op de wijnkaart de AIX rosé 2017 die in goed gekoelde vorm het gehele diner best begeleidde (fles $44).
Even verderop komen wijnliefhebbers aan hun trekken in de Vintage Lounge, een voormalige schoenenwinkel  waar Nathan Wheeler zijn gasten verwent met live muziek en echt lekkere, op type ingedeelde wijnen die per glas of in flights kunnen worden besteld. Drie rosés naast elkaar bijvoorbeeld. Nathans persoonlijke favoriet is The Blind, een anoniem geschonken wijn waarvan de gast, al dan niet met hulp van tafelgenoten, de herkomst moet raden. Als dat lukt, dan wordt de wijn niet in nota gebracht ($12). Om allerlei wijnen uit te proberen bij allerlei gerechtjes (serranoham, mousse van foie gras en diverse kazen, waaronder zelfs Reypenaer, de meeste $9 of $10) hebben we het goede leven bij herhaling in de Vintage Lounge gevierd.
Aan de overkant, op nummer 476, opende Uncork in juni 2018 zijn deur. Mede-eigenaar Mark Rosenberg (foto) toonde met trots het slimme, Italiaanse systeem waarmee bezoekers zelf een dozijn witte wijnen, vier rosés en twee dozijn rode in drie verschillende hoeveelheden kunnen tappen. De duurste tapwijn was tijdens ons bezoek Château Margaux 2008 (vanaf $45). Allerlei hapjes, ruim voldoende voor een compleet avondmaal, zijn eveneens beschikbaar, waaronder charcuterie en kaas.
Een andere wijnbar, tevens cheese bar, vinden we een heel stuk zuidelijker in King Street, op nummer 152. Vandaar zijn naam Bin 512. De collectie omvat zowel klassieke wijnen. bijvoorbeeld Sancerre, als verrassende, inclusief de Gris de Toul van Lelièvre, een rosé uit het minigebiedje Côtes de Toul in Lotharingen. Bepaald gastvriendelijk is dat elke wijnen in drie hoeveelheden besteld kan worden. Voorts voert Bin 152 twee dozijn kazen en veel soorten charcuterie. Bovendien fungeert de zaak als kunstgalerie, en er wordt antiek verkocht.
Een perfect lunch- en ontbijtadres en het meeste zuidelijke, op nummer 100, draagt de naam Miller’s All Day. Ruim en toch gezellig ingericht (het was een voormalige historische apotheek) en gespecialiseerd in southern cooking. Denk aan biscuits met gravy ($5), een biscuit met fried chicken (plus mosterd, $7) of een groter gerecht van garnalen en grits (gemalen en dan gekookt maïsmeel) met tomaat, spinazie en rozemarijn broodkruim ($16,50). En uit de eigen bakkerij komt o.a. een rijke, zeer citroenige Key lime pie ($5,50). Meteen rechts naast de entree staat een ongeveer 175 jaar oude, met veel liefde en geduld gerestaureerde machine waarmee maïs voor grits kan worden gemalen. Mede-eigenaar Greg Johnsman geeft er regelmatig demonstraties mee.
Graft, King Street 700 Suite B, Charleston. Tel. 843 475 6723. Dagelijks open van 11 tot 22.30 uur.
Chez Nous, Payne Street 6, Charleston. Tel. 843 579 3060. Open voor lunch en diner, maandag dicht
The Ordinary, King Street 544, Charleston. Tel. 843 414 7060. Alleen diner, maandag gesloten.
The Darling Oyster Bar, King Street 513, Charleston. Tel. 843 641 0821. Diner vanaf 16 uur, zondag ook lunch.
Vintage Lounge, King Street 545, Charleston. Tel. 843 818 4282.Open vanaf 17 uur.
Uncork, King Street 476, Charleston. Tel. 843 343 7737.
Bin 152, King Street 152, Charleston. Tel. 843 577 7359. Open vanaf 16 uur.
Miller’s All Day, King Street 120, Charleston. Tel. 843 501 7343. Open van 7 tot 20 uur.

Parallel met de lange zandstranden van Myrtle Beach (South Carolina) en randgemeenten zijn honderden restaurants gevestigd, sommige sjiek en stijlvol, andere brasserieachtig, weer  andere de eenvoud zelve – en alle varianten daar tussenin. Een voorbeeld van zo’n simpele zaak, waar toeristen nauwelijks komen, is Big Mike’s Soul Food. Mike Chestnut (links), inderdaad big, staat al sinds de twaalfde in de keuken en bereidt huiselijke, recht-toe-recht-aan gerechten uit het Amerikaanse zuiden. Die glimlachend geserveerd worden op plastic borden en in plastic bekers. Garnalen met grits, maïsbrood en gefrituurde okra bijvoorbeeld ($11,95). Of drie gegrilde kipfilets met een groene salade en een van aardappel (seniorenportie $7,99). Big Mike schenkt geen alcohol.
Veel groter is het Carolina Roadhouse met zijn rustieke houten tafels, nogal luid klinkende muziek en vrij duistere interieur. De zaak is famous voor zijn ribs, dus bestelden we Danish baby back rack (kleinste variant $19,95) met daarbij een baked potato, een salade en een Californische Pinot Noir 2016 van Mark West (glas €6,95). Het zeer zachte, langzaam gegaarde en vervolgens even geschroeide, blanke speenvarkensvlees smaakte gewoon lekker.
Verderop langs dezelfde straat stijgt de kwaliteit van alles aanzienlijk bij de Aspen Grille. Het interieur heeft stijl (jammer alleen van het te schaarse licht, zodat je de kunst aan de muren niet optimaal kunt zien), de bediening is vriendelijk en deskundig, en er wordt goed gekookt.  Zo bestond een uitermate smakelijk begingerecht uit gefrituurde, sappige groene tomaten met daarop gesmolten Parmezaanse en erbij o.a. bacon gerookt boven pecanhout (foto, $9). We smulden eveneens van de gebakken zeecoquilles met een champignonsrisotto, spinazie en een boterwijnsaus ($26). Over wijn gesproken: de grill voert in kleine flesjes een hoogwaardige bubbelwijn uit Californië, de Domaine Chandon Brut ($12). De Claude Val rosé uit Pays d’Oc erna smaakt een tikje mild (glas $9), wat goed uitkwam. Want hetzelfde gold voor de medium rare pangebakken, tamelijk stevige eendenborst, vanwege de puree van zoete aardappel daarbij en de net zo milde bordelaise saus ($27).
Het was boffen dat we bij Soho vrij laat arriveerden, want daardoor kregen we op de rooftop een loungeachtige hoektafel met uitzicht, en in de luwte van de bonkige muziek voortbrengende luidsprekers. Het bedrijf was ons aanbevolen vanwege zijn sushi – waarvan maar liefst 118 varianten in een speciale menukaart werden getoond. Met elf daarvan kun je kennismaken via een van de zes combo’s (die van $29), wat we graag hebben gedaan. Met als hele beste begeleider de Nobilo Sauvignon Blanc 2017 uit Nieuw-Zeeland (ook $29).
Wat de wijn betreft ging het in Hook & Barrel (links) aanvankelijk verkeerd. Een per glas geserveerde en niet voorgeproefde Prosecco bleek namelijk overrijp te zijn (jaargang 2015), en een vervangende Prosecco smaakte niet ‘brut’, zoals aangekondigd, maar juist zoetig. Maar gastvrouw Kristen lost het netjes op en bracht de net nog prettige Katas Albariño uit 2016 ($9 jongste van de glaswijnen). Het was lunchtijd op zondag in deze hoge, lichte, met zee(vaart) elementen vormgegeven zaak, dus kozen we een van de – reusachtig geportioneerde – salades, die met gegrilde zalm en quinoa. En Feta en pecannoten en rucola en geschaafde Parmezaanse en dragon-honing vinaigrette en een croissant met kaaskorst ($18).
Voornoemde etablissementen liggen in Myrtle Beach. Enkele kilometers noordelijker, in North Myrtle Beach, trekt het sober ingerichte, aan een groot plein met een theater en veel eetgelegenheden gesitueerde Flying Fish drommen gasten. Die er, vandaar de naam, voornamelijk vis en zeefruit komen eten. De house oysters bleken keurige kleintjes uit Rhode  Island te zijn (half dozijn $9,95). De grassig-kruidige Whitehaven Sauvignon Blanc 2017 uit Marlborough was er prima maatjes mee (glas $11, fles $42). Net als bij de sashimi van zalm (twee stuks $4,95). En we dronken Nieuw-Zeelander graag door bij de gegrilde schol die gebracht werd met frietjes en koolsla.
Wie vanuit Myrtle Beach in zuidelijke richting naar de schitterende Brookgreen Gardens rijdt, zou niet alleen in dit tuinenmuseum kunnen lunchen, maar ook in het nabije dorp Pawleys Island, langs de doorgaande weg. Eethuis Rustic Table doet zijn naam eer aan, want de niet al te grote zaak werd heel rustiek met blank gelakt hout ingericht. En het eten is voornamelijk landelijk Amerikaans, dus zonder fratsen, maar wel met smaak. Denk aan een corn meal crusted fried shrimp platter (à $16), met frites en sla van selderijwortel. Er zijn ook wijnen aanwezig, verrassend goede zelfs, waaronder vijf Pinot Noirs en de Pinot Grigio van Ruffino (glas $7).
Big Mike’s Soul Food, 16^th Avenue North 504, Myrtle Beach. Tel. 843 712 2048. Open van 11 tot 21 uur, Zondag gesloten.
Carolina Road House, North Kings Highway 4617,Myrtle Beach. Tel. 843 497 9911. Dagelijks vanaf 11.00 uur.
Aspen Grille, North Kings Highway 5101, Myrtle Beach. Tel. 843 449 9191. Alleen diner, dicht op zondag.
Hook & Barrel, North Kings Highway 8041, Myrtle Beach. Tel. 843 839 5888. Ontbijt, brunch en lunch op Zondag, andere dagen alleen diner.
Soho, 21^st Avenue 407, Myrtle Beach. Tel. 843 443 9441. Dagelijks lunch en diner
Flying Fish, (opzij van) Highway 17 South 4744, North Myrtle Beach. Tel. 843 663 3474. Elke dag open voor lunch en diner.
Rustic Table, 10683 Ocean Highway, Pawleys Island. Tel. 843 314 0164. Open voor lunch en diner (inclusief brunch op zaterdag en zondag), maandag gesloten.

Voor liefhebbers van het goede heeft Columbia, de hoofdstad van South Carolina,  heel wat te bieden. Zelden hebben we tijdens een kort bezoek aan een Amerikaanse provincieplaats zo vaak zo lekker gegeten en gedronken. Om te beginnen in de nieuwe klassieker Bone*In Barbecue die in 2018 geopend werd naast het fraaie, om zijn architectuur geprezen baseball stadion. De eigenaar is Scott Hall die een eveneens prijswinnende food truck opereert. Opvallend is de aandacht die Scott aan wijn heeft geschonken, via een met veel zorg samengestelde selectie die ondanks zijn bescheiden omvang volop variatie biedt. Voorts zijn alle wijnen per glas én per half glas te bestellen. Een droge rosé (‘perfect with barbecue’) komt zelfs uit de tap. Uit een fles geschonken wordt de Zoe 2017, een bleek roze Griekse rosé, fruitig, sappig en fris (glas $9). Heerlijk bij de ‘te delen’ plank met charcuterie, waarop we o.a. o.a. licht gerookte Benton ham uit Tennessee vonden, met espressomayo ($14). Bij in panko (Japanse broodkruim) verpakte en vervolgens gebakken oesters, wat smaakten ze goed, bleef de rosé genoegen geven, mede vanwege de aanwezige tomatenjam ($8). Genieten was het eveneens van de hickory smoked (gedurende veertien uur!) pulled pork sandwich met een peper-azijn saus en op eigen gebakken focaccia brood ($11). En helemáál van de net zo gerookte huisspecialiteit, de met een hickory lak bedekte, milde St. Louis style ribs, begeleid door gebakken spruitjes en een soort taartje van gebakken met kaas en tomatenjam ($16, foto links). Bone*In maakt zijn gasten blíj.
Langs Main Street is de Lula Drake Wine Parlour een leuk adres voor een aperitief. De vrij smalle, schemerige zaak heeft behalve tafeltjes een lange marmeren bar, en er wordt muziek uit de jaren vijftig gedraaid. Op door eigenaar-sommelier Tim Gardner gecomponeerde wijnkaart troffen we zowaar een uiterst zeldzame rosé, de Gris 2017 van Lelièvre, een Côtes de Toul uit Lotharingen. Heel fris, met bessig fruit en veel sap (glas €11). Bij de wijnen kun je hartige gerechtjes laten komen, waaronder een cheese board ($15) en ’s werelds mooiste ham, de Spaanse capa negra bellota (vanaf $9).
Eveneens downtown is een Mekka voor wijnliefhebbers te vinden, Hampton Street Vineyard. Dit souterrain restaurant voert een ontzagwekkende hoeveelheid wijnen, ongeveer 650 verschillende, waaronder meer dan vijftig Pinot Noirs. Omdat het aperitief al gebruikt was bij Lula Drake, bestelden we alleen een van de hoofdgerechten (prijs $22 à $34). Het werd de special van een grouper-, dus baarsachtige zeevis, keurig bereid, heel smakelijk en met kidney bonen plus een citroensaus als garnituur. En de wijn? Dat werd een van de meest betaalbare van de hele kaart, de altijd betrouwbare, opwekkende, vrolijk bubbelende Ste. Michelle Brut uit de staat Washington (fles $22, glas $6,59).
Terug op Main Street hebben we na een bezoek aan de zaterdagse, gezellige Soda City Market, ontspannen gebruncht bij Bourbon. We waren niet de enigen: de in een pand uit 1856 gevestigde, rustiek ingerichte zaak ,waar vrij harde popmuziek wordt gedraaid, zat binnen helemaal vol. Maar ondanks alle drukte bleef de bediening vriendelijk en attent. Bij een feestelijk, verkwikkend glas Piper Sonoma Brut – de whiskey flights hebben we maar overgeslagen – verscheen de biscuit of champions, een met karnemelk bereide, grote biscuit met kip, een gebakken ei, Bourbon gerookte stukjes bacon en een traditionele gravy (op verzoek, in plaats van de andouillette saus). Gelukkig maar dat we niet ontbeten hadden ($16, rechts). Net zo vullend waren de creoolse crab cakes waarvan het garnituur bestond uit o.a. zoete maïs, black eyed bonen, het maïsmengsel grits en huisgerijpte bacon ($15). En waarvan het pittige karakter aanleiding gaf voor nog een glas belletjeswijn. Overigens bestaat het gewone menu voornamelijk uit cajun-creole gerechten.
Brunchen beviel eigenlijk best, dus op zondag deden we het nogmaals, nu aan gene zijde van de Congaree River, net over de brug, in de nabije voorstad West Columbia. Om pakweg half twaalf kregen we in het kleine, donkere zaakje 116 Espresso & Wine Bar de laatste twee beschikbare stoelen; een kwartier later stonden er flink wat wachtenden buiten (rechts). Thee werd niet in koppen, maar in enorme kommen gebracht, en er bleek een aardige droge Cava beschikbaar te zijn, Conde de Subirats (glas $6). Met de pannenkoeken van zoete aardappel en vers fruit ging het twee keer mis, ze waren bij herhaling niet warm genoeg. De BLT met gefrituurde groene tomaat, bacon, groene sla, en mayonaise met geitenkaas op stokbrood bracht echter een glimlach om de mond, zij dat de blokjes meloen achterwege hadden mogen blijven ($12).
’s Anderendaags dineerden we een paar panden verder bij Terra – een van de allerbeste restaurants in de regio, zoniet heel South Carolina. Patroon-cuisinier Mike Davis kookt gewoon heel, héél goed, zonder poespas, zonder gefriemel, maar wel alles op smaak. Zijn stevige steak frites van Angus ribeye is bijkans fameus, en terecht ($30). Mensen komen ook speciaal voor zijn pizza’s uit de houtoven ($10). Wij smulden o.m. van een paar grote Amerikaanse garnalen in remouladesaus op een kleine salade met gefrituurde groene tomaat en wat Benton ham ($10, rechts), en van de ‘quack’ madame, malse eendconfit met een gebakken kwartelei, gekarameliseerde ui, rucola en ricotta op briochebrood ($10, rechtsonder). De toonzetting werd hartiger bij de Mexicaans gestijlde taquitos met gerookte kip, paprika-achtige tomatillo chowchow, verse kaas en een saus van zwarte bonen ($10). Smullen was het net zo van de in boter gebakken forel met amandelschaafsel en een accent van citroen ($30). De wijn bij dit alles werd een door gérant Matt Catchpole aanbevolen en toegelichte, prima rosé uit Provence, gedoopt Rosé de Printemps 2017, samengesteld in Saint-Tropez ($42). Ter afsluiting volgde een pavlovataart (merengue) met verse aardbeien. Ook weer smakelijk, ook weer kostelijk.
Bone*In Barbecue, 2180 Boyce Street, Columbia, South Carolina. Tel. 803 728 7512.  Zondag gesloten, zaterdag geen lunch. En altijd geopend wanneer het honkbalteam Fireflies thuis speelt.
Lula Drake Wine Parlour, 1635 Main Street, Columbia, SC. Tel. 803 606 1968. Zondag en maandag gesloten. Open vanaf 16 uur.
Hampton Street Vineyard, 1201 Hampton Street, Columbia, SC. Tel. 803 252 0850. Zondag gesloten, Zaterdag geen lunch.
Bourbon, 1214 Main Street, Columbia, SC. Tel. 803 403 1404. Zaterdag en zondag brunch, voorts alle dagen geopend vanaf 16 uur. De zaak doet niet aan reserveringen.
116 Espresso & Wine Bar, 116 State Street, West Columbia, SC. Tel. 803 791 5663. Maandag gesloten. Andere dagen geopend vanaf 17 uur. Brunch op zaterdag en zondag.
Terra, 100 State Street, West Columbia, SC. Tel. 803 791 3443. Alleen diner. Zondag en maandag gesloten.

Langs een van Amerika’s gezelligste, meest geprezen main streets, die van Greenville in South Carolina, floreert al een paar decennia Trattoria Giorgio. De zaak is gevestigd in een historisch pand met een hoog plafond en werd op sobere wijze stijlvol ingericht. Dus zonder geblokte tafelkleedjes, Chianti-flessen met kaarsen en dat soort tralala. En, wat een verademing, er klinkt echt goede, rustige, jazzachtige muziek die de van oorsprong Italiaanse patroon-chef Giorgio Todisco persoonlijk heeft uitgezocht. Tijdens het bekijken van de menu- en wijnkaart arriveren warm brood en mooie olijfolie. Gezien de gekozen gerechten kiezen we als wijn een rosé, de bleekoranje, correct frisse, kruidig fruitige Bentarose uit Noordoost-Italië ($32). Onze attente ober brengt eerst vegetarische, door een roomsaus omgeven ravioli, gevuld met zowel spinazie als fijn gehakte walnoten ($18). ‘Heerlijk’ roept tafelgenote. Hetzelfde predicaat krijgen de veal scallopini piccata, in bloem gedoopte en vervolgens met boter gebakken stukjes mals kalfsvlees begeleid door o.a. kappertjes, een citroenige wijnsaus, broccoli en een gebakken zachte kaas ($28). Het is een treat om in deze trattoria te dineren.
Trattoria Giorgio, 121 South Main Street, Greenville, South Carolina, V.S. Tel. (864) 271 91 66. Alleen diner (vanaf 18 uur), zondag en maandag gesloten.

In het historische hart van Aix-en-Provence kan de lekkere trek in allerlei eethuizen worden gestild. Het aanbod is groot, de concurrentie dus ook – en de zaak geen kwaliteit levert, raakt snel buitenspel. Onze favoriete stek is la Mado dat met zijn terras gelegen is aan het vrijwel permanent opgebroken Place des Prêcheurs, tegenover het Palais de Justice. Dit etablissement bestaat al een jaar of zestig, maar werd in 2010 gerenoveerd. En heeft sindsdien een enigszins Japans aandoend interieur, met veel grijstinten. Niet toevallig emplooit het bedrijf een eigen sushi chef die een eigen keukentje heeft. Ons voorgerecht bestaat daarom altijd uit sushi, liefst die met avocado (twee stuks €5) en met zalm (twee stuks €4,60). De op de huid gegrilde, royaal geportioneerde filet van zonnevis/saint-pierre is misschien wel de allerlekkerste ooit (€23, rechts). Het is eveneens smullen van gekonfijte lamsschouder die vergezeld gaat van een beschaafde olijvensaus en traditionele aardappelpuree (€21,50). Als wijn bestellen we altijd graag de plezierige, bij ongeveer alles passende rosé van Domaine Camaïssette, een aangenaam frisse, kruidig fruitige Coteaux d’Aix-en-Provence (€29).
Op een straathoek een paar deuren verder floreert het meer brasserieachtige Le Chastel ook al enkele decennia. Het interieur is vrij schemerig en er staat meestal een tv aan; geen wonder dat vrijwel iedereen bij mooi weer plaatsneemt op het ruime trottoirterras. Van de geproefde voorspijzen sprak dat van aubergines, groene sla en schilfers Parmezaanse het meeste aan (€10). De hoogst gewaardeerde hoofdschotel was de hele genereus geportioneerde, op een hele goede schnitzel gelijkende escalope de veau milanese. Ook hierbij werd Parmesan geleverd, nu in geraspte vorm (€21, links). Sympathiek gebaar; de bestelde rosé, een Coteaux Varois, was niet beschikbaar, maar voor hetzelfde bedrag (€19 voor een halve liter), kregen we een duurdere vervanger, de zeer bleke, frissige Château Saint-Hilaire 2017 uit Coteaux d’Aix-en-Provence.
Vanaf het aangrenzende Place de Verdun (eveneens opgebroken) loopt een beroemde passage naar de Cours Mirabeau. In deze Passage Agard is een excellente kaas- en wijnzaak gevestigd, La Fromagerie du Passage, die tevens een restaurant heeft, met dakterras. De bediening daar kan onverschillig zijn, bijna nors, maar er wordt goed gekookt. En de kaasplateaus zijn voortreffelijk. Bij een vijftal, de ‘Accords parfaits’, heeft men wijnen op maat geselecteerd (€28 inclusief een glas wijn). Van de gewone gerechten is de vrij rijke foie gras de canard gewoon prima (€8, met vijgenjam en toast), wat ook geldt voor de tartaar van Noorse zalm met gekookte aardappeltjes en een salade (€20). Opnieuw kozen we een rosé, de sappige, duidelijk door (peren)drups getypeerde Cuvée Mazurka 217 van Domaine de l’Auticaille, een Côtes de Provence Sainte-Victoire (€27). Ons avondmaal werd afgesloten met een handvol perfect op smaak zijnde, kostelijke kazen, Brillat-Savarin, Comté, Chabichou du Poitou,  Ossau-Iraty en Reblochon (€19,90).
Aan de noordkant van het Place des Prêcheurs, eerste links vanaf de Rue Mignet, ontdekten we Le Contrepoint. Een klein, rommelig ingericht zaakje met enkele tafels ook buiten. Je kunt er genieten van tuna minute, verse, even gebakken en dus roze van binnen tonijn die geserveerd wordt met avocado, fijn gesneden groenten, olijfoliesaus en een kommetje met licht gekruide, gebakken, zachte aardappelschijfjes (€18). Jonge rosé was helaas niet voorradig, en dus werd het een witte Corsicaanse wijn van Domaine Casanove. Chardonnayachtig, met notigheid, sap en een vleugje karamel (glas €5).
Op het laagste punt van het eetplein Place des Cardeurs werd anno 2016 Les Baratineurs geopend. Wie niet op het terras eet, zal binnen schrikken van het interieur, gezien het grote kringloopgehalte. Er wordt echter glimlachend bediend en met kennelijk plezier gekookt. Zo smaakte de gebakken zalm met o.m. groene asperges en een saus waarin limoncello was verwerkt echt heerlijk (€16,50). Net als de overvloedige salade périgourdine met gebakken stukjes eend, walnoten, gebakken aardappel en aceto balsamico (€15). Speurend in het wijnkaartje vonden we als perfecte partner de vieve, sappige, van licht gekruid zuurtjesfruit voorziene Rosé d’une Nuit 2017 van het museumdomein Château de la Coste, een Coteaux d’Aix-en-Provence (€23,50).
Tenslotte een kunstzinnig lunchadres, Café Caumont, ondergebracht in het sjieke Caumont Centre d’Art, een klein museum van allure. Het café bestaat uit stijlsalons binnen en een patioterras buiten wat boven de stijltuin ligt met zijn witte rozen. Tijdens ons bezoek bevatte de quiche du jour kip en champignons. Bij deze warm geserveerde, smakelijke, grote taartpunt verscheen een fris aangemaakte salade met zwarte olijven (€13,50). De salade Barbier de Sevilla was eigenlijk meer een taartje, koud en rond, van zwarte rijst met o.a. verse geitenkaas, courgette, rode paprika en Parmezaanse, en we kregen er nog een kommetje gazpacho bij (€16,50). Zalig op een zomerse dag, helemaal wanneer er een frisse rosé bij wordt gedronken, bijvoorbeeld die van Domaine de Belambré uit Coteaux d’Aix-en-Provence (klein glas €5,20).
la Mado, Place des Prêcheurs 4, tel. 04 42 38 28 02. Alle dagen open voor lunch en diner.
Le Chastel, Rue Portalis 2 (hoek Place des Prêcheurs), tel. 04 42 29 70 64. Zondag en maandag gesloten.
La Fromagerie du Passage, Passage Agard (te bereiken via het Place de Verdun of Cours Mirabeau 55), tel. 04 42 22 90 00. Lunch en diner. Dicht op zondag en maandag.
Le Contrepoint, Rue Constantin 18, tel. 04 48 21 13 02. Zondag en maandag gesloten. Lunch en diner.
Les Baratineurs, Place des Cardeurs 41, tel. 09 73 24 58 86. Zeven dag per week geopend; brunch op zondag.
Café Caumont, Hôtel de Caumont Centre d’Art, Rue Joseph Cabasal, tel. 04 42 16 43 77. Voor museumbezoekers de hele middag geopend vanaf 11.30 uur: wie alleen komt om te lunchen, en dus niet voor ook het museum, moet een aparte toegangskaart kopen.
Alle adressen bevinden zich in het centrum van Aix-en-Provence.

Een topadres op een toplocatie in het bos- en wijnrijke departement Var is Hostellerie de l’Abbaye de la Celle. Dit vijfsterrenhotel met zijn één Michelin-ster dragende restaurant behoort al jaren tot het imperium van Alain Ducasse. Die er zelf niet kookt, maar als chef de talentvolle Nicolas Pierantoni heeft aangesteld. Verscholen achter een muur, tussen het hoofdgebouw en een fraaie groene tuin met moderne sculpturen, ligt het bijkans idyllische terras waar wij met onze wijnvrienden Dick en Enie de Groot (van het eminente Domaine de l’Amaurigue) ontspannen gaan lunchen. Een bubbel vooraf? Maar graag, de eigen Champagne die Alain Ducasse selecteerde bij het huis Lanson (glas €18). Maar het is minstens zo genieten van een stille witte wijn, de Patrick Mourlan Origine 2017. Een vieve Coteaux Varois en Provence vervaardigd van uitsluitend rolle, en met in zijn aroma zowel iets van citrusfruit als bladgroen (glas €8). Als amuse arriveert een langwerpig, luchtig beignetje met ansjovis. Beide doordeweekse lunchmenu’s (twee gangen €42, drie gangen €52) laten we voorbij gaan ten faveure van een paar à la carte gerechten. De gemarineerde, dunne plakjes zeewolf werden samen met een bloemetje, op zacht knapperige schijfjes rode, milde chioggia biet geplaatst en vormen een ouverture die niet alleen smakelijk is en best verrassend, maar ook lunchvriendelijk licht (€30). De even gebakken filets van verse rode mul (rouget) daarna ogen prachtig en smaken net zo, beschaafd Provençaals. Deze kleine smaaksymfonie wordt gecompleteerd door een jonge courgette en een courgettebloem (€44). Alleen al vanwege de kleur van de visfilets willen we toch ook graag een rosé proberen. Vreemd genoeg is er slechts één per glas beschikbaar, terwijl er zeker zo’n vijftig(!) soorten streekrosé per fles worden aangeboden. Deze solist blijkt de correct frisse, mild drupsfruit biedende Pitchou 2017 te zijn, de eenvoudigste wijn van Château Carpe Diem; best aardig doch geen hemelbestormer (glas €8). De rolle doordrinken is een betere optie.
Enkele kilometers verderop, aan de andere kant van Brignoles, beleven we een totaal contrast in La Fontaine (links), in het museumdorpje Le Val. Sobere eenvoud is hier troef, ook qua interieur. De wanden van het eetzaaltje zijn knalrood geverfd, met aan een zijde een groot boeddhahoofd. De andere lunchgasten bestaan uit passanten en werklieden – en eigenlijk iedereen bestelt de plat du jour. Deze op een groot wit, vierkant bord geserveerde dagschotel bestaand uit bavette (lendestuk) van rundvlees met gekonfijte sjalotten, gewoon goed bereid (€12,50). Op advies van de (enige) ober bestellen we een pichet rosé van de coöperatie in het biodorp Correns. ’t Is een keurige wijn, bleek oranje, plezierig fris en stevig genoeg voor het vlees (halve liter €6).
De kwaliteit van eigenlijk alles stijgt weer bij L’Olivade, gesitueerd langs de RN7 buiten Le Luc-en-Provence (en naast een drukke zaak geheten Wok & Roll). We belanden in een verrassend sjiek interieur met enkele zitjes en hoge leuningloze, grijs, bruin en blauwe beklede stoelen. Sinds ruim drie jaar heeft het restaurant nieuwe eigenaren die de kwaliteit van de keuken omhoog brachten. De gegrilde vis van de dag blijkt daurade (zeebrasem) te zijn. Hij wordt gepresenteerd met kop en al op een kleurrijk bord, met o.a. aspergepunten, zalmeitjes, een elegante, frisse citrussaus, rijst en ratatouille. Puur Provençaals, pure perfectie (€25). Additionele tafelvreugde brengt de anonieme, maar wel van een privédomein afkomstige, kruidig fruitige Côtes de Provence karafrosé (halve liter €12).
Hostellerie de l’Abbaye de la Celle, 10, Place du Général de Gaulle 10, La Celle. Tel. 04 98 05 14 14. Zeven dagen per week geopend voor lunch en diner.
La Fontaine, Place Consul Debergue, Le Val, tel. 04 94 80 75 18. Lunch en diner. Gesloten op maandag, zondagavond en donderdagavond.
L’Olivade, Route Nationale Saint Jaume (RN7), Le Luc-en-Provence, tel. 04 94 60 08 81. Lunch en diner. Dinsdag gesloten, alsmede op zondag- en maandagavond.