Als wijnkoper, schrijft Nico McGough, hoor ik regelmatig gebrom in de markt over de vaak hoge wijnprijzen in restaurants. Alhoewel het goed is uit te leggen, zijn er restaurants die anders kijken naar de calculatie. Waardoor prachtige wijnen op tafel kunnen komen tegen scherpe prijzen. 
Het Gouden Kalf in 
Scheveningen is een perfect voorbeeld. Chef en ondernemer Niels Schavemaker (rechts) start iedere ochtend met inkopen. Alle ingrediënten zijn dagvers, en alles dat de keuken verlaat is huisgemaakt, tot de smakelijke broodbolletjes toe. Maandelijks wisselt de – kleine – kaart en de gerechten mogen als creatief worden bestempeld. En als redelijk geprijsd. Er zijn dinermenu’s van drie gangen (€32,50) en zeven (€37,50). Plus een zondagse ‘Crazy’ vijfgangenlunch (€25) en iedere eerste dinsdag van de maand een compleet, extra betaalbaar menu (ook €25) met als ‘verplichting’ dat de gasten dit beoordelen. Voorts zijn er de wijnen, circa vierhonderd in totaal, waarvan een klein veertig per glas bestelbaar zijn (voor €4,50 à €7,50 per glas). Niels neemt vaak bepaalde wijnen als uitgangspunt en ‘kookt er naartoe’. Wat de wijnen per fles betreft, ook daarvan zijn de prijzen meestal gastvriendelijk. Neem 
alleen al de uitstekende Champagne Fluteau Blanc de Noir (€49), die net zo veel kost als de delicieuze Auxey-Duresses rosé van het Bourgondische Domaine Dupont-Fahn. Niels is Riesling-gek en voert daarom anderhalve pagina vol prachtige namen. Een bladzijde vol fraai Spaans wit (van €29 tot €49) vind je eveneens, voor wijnen die elders soms tientjes meer kosten. Het prijzenspektakel komt verder tot uitdrukking bij Bordeaux, via o.a. de heerlijke 2001 Château Chasse-Spleen (€49) en de grote, ruim twintig jaar oude Château Giscours 1996 (€71). Voor de Blason d’Issan 2004 (€45) vraagt men twintig euro minder dan ik recent betaalde in de stad Bordeaux zelf. Ook uit Sauternes zijn ‘koopjes’ te vinden; wat te denken van de Château Lamothe-Guignard 1995 (€45)? En ga je voor de top, kijk dan naar Château d’Yquem 2008 waarvoor je in deze beste brasserie-voor-wijnliefhebbers minder betaalt dan in de winkel (€240).
Brasserie Het Gouden Kalf, Dr. Lelykade 1d, 2583 CL Scheveningen. Tel. (070) 322 37 40. Geopend van woensdag tot en met zondag voor lunch en diner.
Het loont dus de moeite om het plaatselijke museum te bezoeken. Voor een ontspannen lunch daarna is in dezelfde straat Visrestaurant Schuitemaker een perfect adres. Verse vis en zeefruit worden daar zonder opsmuk of tierlantijnen bereid, en de kleine wijnkaart biedt verrassend veel variatie en kwaliteit voor zeer redelijke prijzen. Met achter ons een aquarium met vrolijk gekleurde tropische visjes zagen we o.a. een Grüner Veltliner van het gerenommeerde domein Weszeli (glas €5,25, fles €28,50), de Provençaalse MIP rosé (€5,50/€29,50) en de bruisende, hele beste Blanquette de Limoux van Château Rives-Blanques (€5,95/€29,95). Bovendien is er een prettige, mild fruitige Prosecco beschikbaar, de Pro 2017 van Tomasella (€4,25/€22,50). Een gerecht kiezen was best moeilijk gezien het aan
bod. Een half dozijn verse oesters wellicht? (vanaf €12,50). Gefrituurde scholfilet met sla en frites (€14,95)? Het onvolprezen twaalfuurtje bestaand uit schelpdierensoep, een crostini met zalm en een garnalenkroket (€12,50)? Uiteindelijk kozen we voor de Katwijkse salade, een royaal geportioneerde combi van groene sla, Hollandse garnalen, gerookte paling, gerookte makreel, gerookte zalm en tonijnsalade met stokbrood(€13,95). Wat ons betreft zou Katrijkse salade een betere beschrijving zijn geweest.
groeiende wijnmarkt is. De meeste zaken liggen aan of bij de kilometerslange King Street. Van noord naar zuid (de haven) volgt hier een aantal aanbevolen adressen.
driehonderd wijnen ‘is there for a reason’. Op een warme namiddag hebben wij er genoten van een glas Aguerre Txakoli, een vederlichte, verfrissende, naar grapefruit en groene appel smakende wijn uit Baskenland ($9).
alleen een uienpuree als sober garnituur (rechts, $32), na een eveneens keurige gemengde sla met een duidelijk notige dressing van pijnpitten ($13). Algehele prijsprestatie: een zwakke voldoende.
zijn vis. De gerookte pâté van mahi-mahi verscheen met roggebrood, meiknolletjes, radijs en harde wortel. Hij smaakte vrij romig en net iets te zout (rechtsondfer, $14). Over de gegrilde, aan makreel v
erwante wahoo met groene asperges, kappertjes en citroen echter niets dan goeds ($32). Idem voor de Sancerre van Domaine de Nozay (glas $15).
plezier ($30), net als de tuna tartare die men verrijkt had met knapperig kruidig varkenszwoerd, milde mango en pittige geroosterde salsa verde ($14). Tot onze vreugde zagen we op de wijnkaart de AIX rosé 2017 die in goed gekoelde vorm het gehele diner best begeleidde (fles $44).
erderop komen wijnliefhebbers aan hun trekken in de Vintage Lounge, een voormalige schoenenwinkel waar Nathan Wheeler zijn gasten verwent met live muziek en echt lekkere, op type ingedeelde wijnen die per glas of in flights kunnen worden besteld. Drie rosés naast elkaar bijvoorbeeld. Nathans persoonlijke favoriet is The Blind, een anoniem geschonken wijn waarvan de gast, al dan niet met hulp van tafelgenoten, de herkomst moet raden. Als dat lukt, dan wordt de wijn niet in nota gebracht ($12). Om allerlei wijnen uit te proberen bij allerlei gerechtjes (serranoham, mousse van foie gras en diverse kazen, waaronder zelfs Reypenaer, de meeste $9 of $10) hebben we het goede leven bij herhaling in de Vintage Lounge gevierd.
Aan de overkant, op nummer 476, opende Uncork in juni 2018 zijn deur. Mede-eigenaar Mark Rosenberg (foto) toonde met trots het 
slimme, Italiaanse systeem waarmee bezoekers zelf een dozijn witte wijnen, vier rosés en twee dozijn rode in drie verschillende hoeveelheden kunnen tappen. De duurste tapwijn was tijdens ons bezoek Château Margaux 2008 (vanaf $45). Allerlei hapjes, ruim voldoende voor een compleet avondmaal, zijn eveneens beschikbaar, waaronder charcuterie en kaas.
De collectie omvat zowel klassieke wijnen. bijvoorbeeld Sancerre, als verrassende, inclusief de Gris de Toul van Lelièvre, een rosé uit het minigebiedje Côtes de Toul in Lotharingen. Bepaald gastvriendelijk is dat elke wijnen in drie hoeveelheden besteld kan worden. Voorts voert Bin 152 twee dozijn kazen en veel soorten charcuterie. Bovendien fungeert de zaak als kunstgalerie, en er wordt antiek verkocht. 
(plus mosterd, $7) of een groter gerecht van garnalen en grits (gemalen en dan gekookt maïsmeel) met tomaat, spinazie en rozemarijn broodkruim ($16,50). En uit de eigen bakkerij komt o.a. een rijke, zeer citroenige Key lime pie ($5,50). Meteen rechts naast de entree staat een ongeveer 175 jaar oude, met veel liefde en geduld gerestaureerde machine waarmee maïs voor grits kan worden gemalen. Mede-eigenaar Greg Johnsman geeft er regelmatig demonstraties mee.
Parallel met de lange zandstranden van Myrtle Beach (South Carolina) en randgemeenten zijn honderden restaurants gevestigd, sommige sjiek en stijlvol, andere brasserieachtig, weer andere de eenvoud zelve – en alle varianten daar tussenin. Een voorbeeld van zo’n simpele zaak, waar toeristen nauwelijks komen, is Big Mike’s Soul Food. Mike Chestnut (links), inderdaad big, staat al sinds de twaalfde in de keuken en bereidt huiselijke, recht-toe-recht-aan gerechten uit het Amerikaanse zuiden. Die glimlachend geserveerd worden op plastic borden en in plastic bekers. Garnalen met grits, maïsbrood en gefrituurde okra bijvoorbeeld ($11,95). Of drie gegrilde kipfilets met een groene salade en een van aardappel (seniorenportie $7,99). Big Mike schenkt geen alcohol. 
back rack (kleinste variant $19,95) met daarbij een baked potato, een salade en een Californische Pinot Noir 2016 van Mark West (glas €6,95). Het zeer zachte, langzaam gegaarde en vervolgens even geschroeide, blanke speenvarkensvlees smaakte gewoon lekker.
We smulden eveneens van de gebakken zeecoquilles met een champignonsrisotto, spinazie en een boterwi
jnsaus ($26). Over wijn gesproken: de grill voert in kleine flesjes een hoogwaardige bubbelwijn uit Californië, de Domaine Chandon Brut ($12). De Claude Val rosé uit Pays d’Oc erna smaakt een tikje mild (glas $9), wat goed uitkwam. Want hetzelfde gold voor de medium rare pangebakken, tamelijk stevige eendenborst, vanwege de puree van zoete aardappel daarbij en de net zo milde bordelaise saus ($27).
Het was boffen dat we bij Soho vrij laat arriveerden, want daardoor kregen we op de rooftop een loungeachtige hoektafel met uitzicht, en in de luwte van de bonkige muziek voortbrengende luidsprekers. Het bedrijf was ons aanbevolen vanwege zijn sushi – waarvan maar liefst 118 varianten in een speciale menukaart werden getoond. Met elf daarvan kun je kennismaken via een van de zes combo’s (die van $29), wat we graag hebben gedaan. Met als hele beste begele
ider de Nobilo Sauvignon Blanc 2017 uit Nieuw-Zeeland (ook $29).
De house oysters bleken keurige kleintjes uit Rhode 
Island te zijn (half dozijn $9,95). De grassig-kruidige Whitehaven Sauvignon Blanc 2017 uit Marlborough was er prima maatjes mee (glas $11, fles $42). Net als bij de sashimi van zalm (twee stuks $4,95). En we dronken Nieuw-Zeelander graag door bij de gegrilde schol die gebracht werd met frietjes en koolsla.
Gardens rijdt, zou niet alleen in dit tuinenmuseum kunnen lunchen, maar ook in het nabije dorp Pawleys Island, langs de doorgaande weg. Eethuis Rustic Table doet zijn naam eer aan, want de niet al te grote zaak werd heel rustiek met blank gelakt hout ingericht. En het eten is voornamelijk landelijk Amerikaans, dus zonder fratsen, maar wel met smaak. Denk aan een corn meal crusted fried shrimp platter (à $16), met frites en sla van selderijwortel. Er zijn ook wijnen aanwezig, verrassend goede zelfs, waaronder vijf Pinot Noirs en de Pinot Grigio van Ruffino (glas $7).
Voor liefhebbers van het goede heeft Columbia, de hoofdstad van South Carolina, heel wat te bieden. Zelden hebben we tijdens een kort bezoek aan een Amerikaanse provincieplaats zo vaak zo lekker gegeten en gedronken. Om te beginnen in de nieuwe klassieker Bone*In Barbecue die in 2018 geopend werd naast het fraaie, om zijn architectuur geprezen baseball stadion. De eigenaar is Scott Hall die een eveneens prijswinnende food truck opereert. Opvallend is de aandacht die Scott aan wijn heeft geschonken, via een met veel zorg samengestelde selectie die ondanks zijn bescheiden omvang volop variatie b
iedt. Voorts zijn alle wijnen per glas én per half glas te bestellen. Een droge rosé (‘perfect with barbecue’) komt zelfs uit de tap. Uit een fles geschonken wordt de Zoe 2017, een bleek roze Griekse rosé, fruitig, sappig en fris (glas $9). Heerlijk bij de ‘te delen’ plank met charcuterie, waarop we o.a. o.a. licht gerookte Benton ham uit Tennessee vonden, met espressomayo ($14). Bij in panko (Japanse broodkruim) verpakte en vervolgens gebakken oesters, wat smaakten ze goed, bleef de rosé genoegen geven, mede vanwege de aanwezige tomatenjam ($8). Genieten was het eveneens van de hickory smoked (gedurende veertien uur!) pulled pork sandwich met een peper-azijn saus en op eigen gebakken focaccia brood ($11). En helemáál van de net zo gerookte huisspecialiteit, de met een hickory lak bedekte, milde St. Louis style ribs, begeleid door gebakken spruitjes en een soort taartje van gebakken met kaas en tomatenjam ($16, foto links). Bone*In maakt zijn gasten blíj.
Langs Main Street is de Lula Drake Wine Parlour een leuk adres voor een aperitief. De vrij smalle, schemerige zaak heeft behalve tafeltjes een lange marmeren bar, en er wordt muziek uit de jaren vijftig gedraaid. Op door eigenaar-sommelier Tim Gardner gecomponeerde wijnkaart troffen we zowaar een uiterst zeldzame rosé, de Gris 2017 van Lelièvre, een Côtes de Toul uit Lotharingen. Heel fris, met bessig fruit en veel sap (glas €11). Bij de wijnen kun je hartige gerechtjes laten komen, waaronder een cheese board ($15) en ’s werelds mooiste ham, de Spaanse capa negra bellota (vanaf $9).
waaronder meer dan vijftig Pinot Noirs. Omdat het aperitief al gebruikt was bij Lula Drake, bestelden we alleen een van de hoofdgerechten (prijs $22 à $34). Het werd de special van een grouper-, dus baarsachtige zeevis, keurig bereid, heel smakelijk en met kidney bonen plus een citroensaus als garnituur. En de wijn? Dat werd een van de meest betaalbare van de hele kaart, de altijd betrouwbare, opwekkende, vrolijk bubbelende Ste. Michelle Brut uit de staat Washington (fles $22, glas $6,59).
ontspannen gebruncht bij Bourbon. We waren niet de enigen: de in een pand uit 1856 gevestigde, rustiek ingerichte zaak ,waar vrij harde popmuziek wordt gedraaid, zat binnen helemaal vol. Maar ondanks alle drukte bleef de bedie
ning vriendelijk en attent. Bij een feestelijk, verkwikkend glas Piper Sonoma Brut – de whiskey flights hebben we maar overgeslagen – verscheen de biscuit of champions, een met karnemelk bereide, grote biscuit met kip, een gebakken ei, Bourbon gerookte stukjes bacon en een traditionele gravy (op verzoek, in plaats van de andouillette saus). Gelukkig maar dat we niet ontbeten hadden ($16, rechts). Net zo vullend waren de creoolse crab cakes waarvan het garnituur bestond uit o.a. zoete maïs, black eyed bonen, het maïsmengsel grits en huisgerijpte bacon ($15). En waarvan het pittige karakter aanleiding gaf voor nog een glas belletjeswijn. Overigens bestaat het gewone menu voornamelijk uit cajun-creole gerechten.
rendaags dineerden we een paar panden verder bij Terra – een van de allerbeste restaurants in de regio, zoniet heel South Carolina. Patroon-cuisinier Mike Davis kookt gewoon heel, héél goed, zonder poespas, zonder gefriemel, maar wel alles op smaak. Zijn stev
ige steak frites van Angus ribeye is bijkans fameus, en terecht ($30). Mensen komen ook speciaal voor zijn pizza’s uit de houtoven ($10). Wij smulden o.m. van een paar grote Amerikaanse garnalen in remouladesaus op een kleine salade met gefrituurde groene tomaat en wat Benton ham ($10, rechts), en van de ‘quack’ madame, malse eendconfit met een gebakken kwartelei, gekarameliseerde ui, rucola en ricotta op briochebrood ($10, rechtsonder). De toonzetting werd hartiger bij de Mexicaans gestijlde taquitos met gerookte kip, paprika-achtige tomatillo chowchow, verse kaas en een saus van zwarte bonen ($10). Smullen was het net zo van de in boter gebakken forel met amandelschaafsel en een accent van citroen ($30). De wijn bij dit alles werd een door géra
nt Matt Catchpole aanbevolen en toegelichte, prima rosé uit Provence, gedoopt Rosé de Printemps 2017, samengesteld in Saint-Tropez ($42). Ter afsluiting volgde een pavlovataart (merengue) met verse aardbeien. Ook weer smakelijk, ook weer kostelijk.
Langs een van Amerika’s gezelligste, meest geprezen main streets, die van Greenville in South Carolina, floreert al een paar decennia Trattoria Giorgio. De zaak is gevestigd in een historisch pand met een hoog plafond en werd op sobere wijze stijlvol ingericht. Dus zonder geblokte tafelkleedjes, Chianti-flessen met kaarsen en dat soort tralala. En, wat een verademing, er klinkt echt goede, rustige, jazzachtige muziek die de van oorsprong Italiaanse patroon-chef Giorgio Todisco persoonlijk heeft uitgezocht. Tijdens het bekijken van de menu- en wijnkaart arriveren warm brood en mooie olijfolie. Gezien de gekozen gerechten kiezen we als wijn een rosé, de bleekoranje, correct frisse, kruidig fruitige Bentarose uit Noordoost-Italië ($32)
. Onze attente ober brengt eerst vegetarische, door een roomsaus omgeven ravioli, gevuld met zowel spinazie als fijn gehakte walnoten ($18). ‘Heerlijk’ roept tafelgenote. Hetzelfde predicaat krijgen de veal scallopini piccata, in bloem gedoopte en vervolgens met boter gebakken stukjes mals kalfsvlees begeleid door o.a. kappertjes, een citroenige wijnsaus, broccoli en een gebakken zachte kaas ($28). Het is een treat om in deze trattoria te dineren.
en kwaliteit levert, raakt snel buitenspel. Onze favoriete stek is la Mado dat met zijn terras gelegen is aan het vrijwel permanent opgebroken Place des Prê
cheurs, tegenover het Palais de Justice. Dit etablissement bestaat al een jaar of zestig, maar werd in 2010 gerenoveerd. En heeft sindsdien een enigszins Japans aandoend interieur, met veel grijstinten. Niet toevallig emplooit het bedrijf een eigen sushi chef die een eigen keukentje heeft. Ons voorgerecht bestaat daarom altijd uit sushi, liefst die met avocado (twee stuks €5) en met zalm (twee stuks €4,60). De op de huid gegrilde, royaal geportioneerde filet van zonnevis/saint-pierre is misschien wel de allerlekkerste ooit (€23, rechts). Het is eveneens smullen van gekonfijte lamsschouder die vergezeld gaat van een beschaafde olijvensaus en traditionele aardappelpuree (€21,50). Als wijn bestellen we altijd graag de plezierige, bij ongeveer alles passende rosé van Domaine Camaïssette, een aangenaam frisse, kruidig fruitige Coteaux d’Aix-en-Provence (€2
9).
dat vrijwel iedereen bij mooi weer plaatsneemt op het ruime trottoirterras. Van de geproefde voorspijzen sprak dat van aubergines, groene sla en schilfers Parmezaanse het meeste aan (€10). De hoogst gewaardeerde hoofdschotel was de hele genereus geportioneerde, op een hele goede schnitzel gelijkende escalope de veau milanese. Ook hierbij werd Parmesan geleverd, nu in geraspte vorm (€21, links). Sympathiek gebaar; de bestelde rosé, een Coteaux Varois, was niet beschikbaar, maar voor hetzelfde bedrag (€19 voor een halve liter), kregen we een duurdere vervanger, de zeer bleke, frissige Château Saint-Hilaire 2017 uit Coteaux d’Aix-en-Provence.
ak gevestigd, La Fromagerie du Passage, die tevens een restaurant heeft, met dakterras.
De bediening daar kan onverschillig zijn, bijna nors, maar er wordt goed gekookt. En de kaasplateaus zijn voortreffelijk. Bij een vijftal, de ‘Accords parfaits’, heeft men wijnen op maat geselecteerd (€28 inclusief een glas wijn). Van de gewone gerechten is de vrij rijke foie gras de canard gewoon prima (€8, met vijgenjam en toast), wat ook geldt voor de tartaar van Noorse zalm met gekookte aardappeltjes en een salade (€20). Opnieuw kozen we een rosé, de sappige, duidelijk door (peren)drups getypeerde Cuvée Mazurka 217 van Domaine de l’Auticaille, een Côtes de Provence Sainte-Victoire (€27). Ons avondmaal werd afgesloten met een handvol perfect op smaak zijnde, kostelijke kazen, Brillat-Savarin, Comté, Chabichou du Poitou, Ossau-Iraty en Reblochon (€19,90).
we Le Contrepoint. 
Een klein, rommelig ingericht zaakje met enkele tafels ook buiten. Je kunt er genieten van tuna minute, verse, even gebakken en dus roze van binnen tonijn die geserveerd wordt met avocado, fijn gesneden groenten, olijfoliesaus en een kommetje met licht gekruide, gebakken, zachte aardappelschijfjes (€18). Jonge rosé was helaas niet voorradig, en dus werd het een witte Corsicaanse wijn van Domaine Casanove. Chardonnayachtig, met notigheid, sap en een vleugje karamel (glas €5).
het terras eet, zal binnen schrikken van het interieur, gezien het grote kringloopgehalte. Er wordt echter glimlachend bediend en met kennelijk plezier gekookt. Zo smaakte de gebakken zalm met 
o.m. groene asperges en een saus waarin limoncello was verwerkt echt heerlijk (€16,50). Net als de overvloedige salade périgourdine met gebakken stukjes eend, walnoten, gebakken aardappel en aceto balsamico (€15). Speurend in het wijnkaartje vonden we als perfecte partner de vieve, sappige, van licht gekruid zuurtjesfruit voorziene Rosé d’une Nuit 2017 van het museumdomein Château de la Coste, een Coteaux d’Aix-en-Provence (€23,50).
Tijdens ons bezoek bevatte de quiche du jour kip en champignons. 
Bij deze warm geserveerde, smakelijke, grote taartpunt verscheen een fris aangemaakte salade met zwarte olijven (€13,50). De salade Barbier de Sevilla was eigenlijk meer een taartje, koud en rond, van zwarte rijst met o.a. verse geitenkaas, courgette, rode paprika en Parmezaanse, en we kregen er nog een kommetje gazpacho bij (€16,50). Zalig op een zomerse dag, helemaal wanneer er een frisse rosé bij wordt gedronken, bijvoorbeeld die van Domaine de Belambré uit Coteaux d’Aix-en-Provence (klein glas €5,20).
aar als chef de talentvolle Nicolas Pierantoni heeft aangesteld. 
Verscholen achter een muur, tussen het hoofdgebouw en een fraaie groene tuin met moderne sculpturen, ligt het bijkans idyllische terras waar wij met onze wijnvrienden Dick en Enie de Groot (van het eminente Domaine de l’Amaurigue) ontspannen gaan lunchen. Een bubbel vooraf? Maar graag, de eigen Champagne die Alain Ducasse selecteerde bij het huis Lanson (glas €18). Maar het is minstens zo genieten van een stille witte wijn, de Patrick Mourlan Origine 2017. Een vieve Coteaux Varois en Provence vervaardigd van uitsluitend rolle, en met in zijn aroma zowel iets van citrusfruit als bladgroen (glas €8). Als amuse arriveert een langwerpig, luchtig beignetje met ansjovis. Beide doordeweekse lunchmenu’s (twee gangen €42, drie gangen €52) laten we voorbij gaan ten faveure van een paar à la carte gerechten. De gemarineerde, dunne plakjes zeewolf werden
samen met een bloemetje, op zacht knapperige schijfjes rode, milde chioggia biet geplaatst en vormen een ouverture die niet alleen smakelijk is en best verrassend, maar ook lunchvriendelijk licht (€30). De even gebakken filets van verse rode mul (rouget) daarna ogen prachtig en smaken net zo, beschaafd Provençaals. Deze kleine smaaksymfonie wordt gecompleteerd door een jonge courgette en een courgettebloem (€44). Alleen al vanwege de kleur van de visfilets willen we toch ook graag een rosé proberen. Vreemd genoeg is er slechts één per glas beschikbaar, terwijl er zeker zo’n vijftig(!) soorten streekrosé per fles worden aangeboden. Deze solist blijkt de correct frisse, mild drupsfruit biedende Pitchou 2017 te zijn, de eenvoudigste wijn van Château Carpe Diem; best aardig doch geen hemelbestormer (glas €8). De rolle door
drinken is een betere optie.
uiten Le Luc-en-Provence (
en naast een drukke zaak geheten Wok & Roll). We belanden in een verrassend sjiek interieur met enkele zitjes en hoge leuningloze, grijs, bruin en blauwe beklede stoelen. Sinds ruim drie jaar heeft het restaurant nieuwe eigenaren die de kwaliteit van de keuken omhoog brachten. De gegrilde vis van de dag blijkt daurade (zeebrasem) te zijn. Hij wordt gepresenteerd met kop en al op een kleurrijk bord, met o.a. aspergepunten, zalmeitjes, een elegante, frisse citrussaus, rijst en ratatouille. Puur Provençaals, pure perfectie (€25). Additionele tafelvreugde brengt de anonieme, maar wel van een privédomein afkomstige, kruidig fruitige Côtes de Provence karafrosé (halve liter €12).
intrigerende naam, Great Tastings. Waar we de volgende avond zijn gaan dineren – en de daarop volgende dag weer. Want voor wijnliefhebbers is dit een hemeltje op aarde, terwijl er bovendien goed wordt gekookt en gastvriendelijk wordt bediend door gérant Pedro Nuno Gato en sommelier João Fernandes. De blank houten tafels in dit zaakje, dat tevens een wijn- en delicatessenwinkel is, staan op twee niveaus, en tijdens ons eerste bezoek klonken niet de overal gedraaide fadoliedjes, maar songs uit de Amerikaanse jaren vijftig. Als gast kun je van elke maaltijd een boeiende proefervaring maken, aangezien Great Tasting meer dan tweehonderd(!) Portugese wijnen per glas offreert, van de kaart en buiten de kaart. En allemaal van zorgvuldig geselecteerde producenten. Bovendien kun je petiscos bestellen, relatief kleine 
hapjes om desgewenst samen te delen. Klassiekers als vers bereide stokviskroketjes, en peixinhos da hortes ofwel sperziebonen in tempuradeeg (beide €5 per portie), maar ook de meer eigentijdse, gebraiseerde, rozerode tonijn met een misosaus (foto, €9). Wondermooie ham en worst van het zwartpootvarken verschenen eveneens (€12), met daarna een kleine selectie van Portugese boerenkazen (€5, waarvan we de tweede avond een grotere lieten komen à €10). Na diezelfde avond gesmuld te hebben van een 
heerlijke schotel die bestond uit o.a. tartaar van tonijn uit de Azoren, avocado en zwarte chips van viskuit (€12,50). Onderwijl liet João ons de ene fraaie wijn na de andere ontdekken, en lichtte ook elke keuze deskundig toe. Bijvoorbeeld de mousserende, pittige frisse Quinta das Bágeiras Brut Naturel 2016 (klein glas €5,50) en de elegante, sappig fruitige, tikje kruidige Quinta dos Vales 2016, een uit vijf rassen samengestelde witte Algarve wijn (€6). Alsmede een verrukkelijke Vinho Verde, de Soalheiro Alvarinho 2016 die enerzijds heel fris smaakte naar citrusfruit en anderzijds een bescheiden roostertoontje bood vanwege wat houtcontact (€6,90). Rode wijnen hebben we ook geproefd. Maar bij de kaas, waaronder een korrelige van geitenmelk en de notige, half harde, van koemelk bereide São Jorge, stelde de sommelier een enigszins rijpe doch nog frisse… mousserende wijn voor, de van gouveio bereide Vertice 2007 uit het dal van de Douro – en die combinatie smaakte verrassend lekker (glas €9). Great Tastings doet zijn naam eer aan, echt hélemaal.
brasserie met groot terras 
waar ‘gewoon weer lekker wordt gekookt’ en die als naam kreeg Ron Gastrobar. Een belangrijk deel van de formule bestaat uit een eenheidsprijs (€15) voor de meeste gerechten of betere gezegd gerechtjes – die toch zo veel kwaliteit hebben dat Michelin in het daaropvolgende jaar een ster uitdeelde. Passend in het plaatje is het flinke aantal wijnen dat per glas verkrijgbaar is. Wat het mogelijk maakt om plezierige wijn-spijscombinaties te creëren. Zoals de knisperend frisse, tikje hartige Esterházy Grüner Veltliner 2017 (€8,50) met de door frisse smaaktonen getypeerde schotel van gravad lax die geserveerd wordt met zoetzure komkommer en een dressing van dille plus karnemelk. Alle door Hylke Burgers geselecteerde wijnen staan overigens vrolijk omschreven (met uitzondering van de kostbare ‘kelderschatten’ op een speciale kaart). Een fan worden we van de prachtige, vr
ij mild smakende coquilleflan die vergezeld gaat van zalmeitjes, een mooie beurre blanc, subtiel wat bloedsinaasappel, een verrukkelijke vondst, en in de verte wat venkel (foto rechtsboven). Mild is ook het krokante, van oorsprong Griekse suikerdeeg ka
taifi rond sliptong die verrassende accenten krijgt van o.a. een rode-wijnboter en reepjes witlof (links). Heerlijk gewoon. De Granbazán Albariño Etiqueta Verde uit het zeer droge jaar 2016 dient zich aan als compagnon (€8,50). Maar bij de romige crème van foie gras, een soort klassieker van deze Gastrobar, stappen we over op de Provençaalse Whispering Angel rosé (€8,50), vooral vanwege de markant aanwezige milde blokjes gegrilde rode biet. Als vijfde en laatste gerechtje komt draadjesvlees van rund met een puree van licht gerookte aardappel en een schuim van oude Beemster kaas. Naast voornoemde rosé zien we hierbij twee tegenkandidaten, de zacht frisse, rood fruitige, Zuid-Franse Pinot Noir van Maison Didier Joubert (€6,50) of de rijpere, gespierde, minder conventionele Merlot Two Vines 2014 uit de Amerikaanse staat Washington (€7). Het moge duidelijk zijn: in deze Gastrobar kun je heel wat gastronomische genoegens beleven.