Een van de restaurantformules aan boord van het cruiseschip Koningsdam (Holland America Line) heeft als uitgangspunt een Franse brasserie, met nadruk op zeefruit en vis. In tegenstelling tot de main dining room en de Lido Market moeten 
gasten hier wél voor de gerechten betalen, net als in een gewoon restaurant op de wal. De rechthoekige, niet al te grote ruimte heeft tegen een van de langere wanden een vrolijke Parijse muurschildering. Die goed verlicht is, in tegenstelling tot de tafels van onze rij. We kunnen de menukaart alleen met moeite lezen, en al het eten oogt enigszins grijs. Behalve een lekker stokbroodje brengt men ons eerst een schaal met bakjes voornamelijk hartige hapjes, waaronder pitloze olijven en geitenkaas. Het voorgerecht, een trio van zeefruit salades – dat maar liefst 35 minuten op zich laat wachten – bestaat uit drie gestapelde schalen die samen een ronde mini-piramide vormen ($1
5). De vulling bestaat uit respectievelijk salades van tonijn (prima, maar waarom de ring rauwe uit?), Noordzee garnalen (met een wat te pittige saus) en krab (heerlijk, maar ook met rauwe ui erop). Onze fles Danzante Pinot Grigio 2017 vormt onderdeel van het wine package dat we eerder hebben besteld, en dat overal aan boord kan worden genoten. We omzeilen daarmee de veel te dure en ook in andere opzichten treurige gewone wijnkaart die James Suckling heeft samen gesteld (zie hierna). De nogal chaotisch werkende bediening – van zaalsupervisie lijkt geen sprake te zijn, iedereen drentelt maar heen en weer; later binnen gekomen gasten krijgen eerder geserveerd – vergat te vragen hoe mijn tafelgenote haar zeebrasem (vis van de dag) wilde hebben. Nog net op tijd meldde ze aan een langs lopende serveerster dat ze hem pan fried prefereerde. Anders was de dorade gestoomd gekomen ($25). Mijn hele sole meunière wordt keurig gefileerd en smaakt uitstekend ($25). Voor het garnituur, waaronder bloemkoolpuree en haricots verts, moet extra worden betaald ($3 per portie). Kaas vinden we vreemd genoeg niet op het menu, en dat in een ‘Frans ’restaurant’, maar een van de vriendelijke Vlaams vrouwen die bedienen meldt dat dit goed gaat komen op Rudi’s nieuwe kaart.
Rudi’s Sel de Mer is permanent gevestigd op de Nieuw Statendam en de Koningsdam, de nieuwste en grootste schepen van Holland America Line, www.hollandamerica.com.
HOLLAND AMERICA WINE (4/19)
Als passagiers van de Holland America Line het ergens over eens zijn, is dat de wijnen aan boord te duur zijn. Daar kwam nog bij dat tot eind vorig jaar wijnkaart (die van de grote eetzaal) inhoudelijk rammelde. Er werd bijvoorbeeld niet één droge rosé vermeld. Als passagier was ik dus heel benieuwd naar de nieuwe selectie die de cruiselijn liet maken door de Amerikaanse criticus James Suckling. Op een recente cruise met de Koningsdam werd deze nieuwe kaart aangereikt. 
Net als ongetwijfeld de meeste gasten van Holland America hoopte ik veel value for money te vinden. Maar dat mocht niet zo zijn. Wat de titel als deed vrezen, James Suckling’s Guide to Great Wines. De Amerikaan heeft gewoon een hele groep bij hem hoog scorende wijnen bij elkaar geveegd, ongeacht hun prijs, en dat is het ongeveer. Zo opent de kaart met JS 90+ wines per glass. Twaalf stuks, alleen wit en rood, géén rosé, niks mousserends – en vanaf maar liefst $17 per glas (nettoprijs, zie verderop). Net als in vrijwel de gehele kaart ontbreken oogstjaren. Alsof elke jaargang automatisch een hoge puntental zou krijgen. Alsof de leeftijd er niet toe doet, ook niet bij jong te drinken witte wijnen. Al
sof de wine stewards al die oogstjaren paraat hebben. Alsof de passagiers ze niet zouden willen weten. Onberijpelijk. Na de kostbare per-glaswijnen verschijnen diverse selecties, waaronder Holland America’s popular wines by the glass, de vreemd getitelde Light conversation (hoe verzín je het) en Mealtime favorites. Steeds met alle soorten wijn. En soms gerangschikt in subcategorieën als Easy, fun and delicious en Bold, flavorful and characterful. Het is een verbaal doolhof. Om een bepaalde wijn per fles te vinden, moet je eigenlijk alle categorieën doorspitten, soort voor soort. En vervolgens de sommelier vragen of hij/zij het jaartal wil opzoeken, in de verre voorraadruimte. Een bijkans prohibitieve exercitie. De wijnen zelf overigens worden niet beschreven; ook die informatie ontbreekt. Tja, en dan de prijzen. Het heeft de schijn dat de wijnen te duur werden ingekocht (bij Amerikaans
e importeurs?) en/of te heftig werden gecalculeerd. Heel wat wijnen per glas lijken net zoveel kosten of zelfs méér dan de Nederlandse winkelprijzen per fles. Enkele voorbeelden van overprijsde fleswijnen zijn de Ano Franco Valdobbiadene Prosecco à $63, de Crios Malbec Mendoza à $49, de Elena Walch Gewurztraminer à $65 en de Miraval rosé à $63 (of $16 per glas) – en dat zijn de goedkopere. Flesprijzen van $135, $179 en $299 komen eveneens volop voor. Suckling gaat helemaal uit zijn dak met Rock Star Wines , de enige selectie met wél oogstjaren erbij. Château Ducru-Beaucaillou 2014 kost $379, en voor Château d’Yquem 2015 wordt $449 gevraagd – zij het zónder de service charge van 15 procent waarmee alle wijnprijzen botweg worden verhoogd. Voor de goedkoopste glaswijn van $9 betaalt de passagier dus in werkelijkheid $10,35, voor een glas van de laagst geprijsde 90+ wijn geen $17 maar $19,55, en voor de vermelde Château Ducru-Beaucaillou een heftige $56 méér. Absurd. Alsof het openen en serveren van duurdere fles meer werk kost dan dat van een goedkopere. Wie zo’n dure wijn bestelt, krijgt gewoon straf.
Geen wonder dat talrijke passagiers gewoon géén wijn bestellen. Vanaf onze tafel kon ik op de lagere vloer 28 andere tafels overzien, waarop een duidelijke meerderheid nooit wijn had staan. Verwacht mag worden dat de nieuwe kaart vooral kelderdochters zal opleveren en weinig blije passagiers. Dit is geen wijnkaart, maar een weenkaart.
