De mooiste, uitvoerigste, inmiddels legendarische wijn-spijsdiners die ik mocht meemaken vonden plaats in Badhotel Zeerust. Ze waren bestemd voor zowel culischrijvers als wijnschrijvers, toen samen een heel klein clubje, en werden briljant georganiseerd door Ine Droogh. Die met haar man Joop, een grote gastheer, het in Noordwijk aan Zee gesitueerde etablissement dreef. Nooit eerder noch later werden bij herhaling op één enkele avond zo veel fraaie wijnen geserveerd, waaronder heel wat zeldzame, bij zo veel knap gekookte gerechten. Ine, die ook een prijs won met haar wijnkaart, wist jonge, zeer talentvolle, nog onbekende en verlegen chef-koks aan te trekken en te coachen, waaronder Cees Helder en Henk Savelberg.
Het was laatstgenoemde die op 31 januari 1984 in de keuken stond om als 27-jarige een wederom memorabele maaltijd te bereiden, rond wijn. Achtereenvolgens verschenen de volgende combinaties, alle door Ine persoonlijk geselecteerd en beproefd.
Schloss Staufenberg Durbacher Klingelberger Riesling Trockenbeerenauslese 1976
Salon Champagne 1971
Leroux Champagne 1921
(bij drie oesters in saffraansaus en met taugé)
Guigal Condrieu 1979
(bij coquilles met o.a. een Noilly-Prat saus)
Domaine de Chevalier blanc 1969
(bij rivierkreeftjes met een verfijnd garnituur)
Clos Ste. Magdeleine Cassis 1982
(bij gevulde zee-egel)
Na een pittig-frisse fruitsorbet met ratafia van Abel Lepitre werd het diner als volgt voortgezet.
Coteaux Champenois Rouge Georges Vesselle
(bij gebakken eendenlever met groene asperges en een glace de viande met Sherryazijn)
Château Soutard 1970
(bij houtsnip en een rijke Port-saus)
Louis Jadot Le Montrachet 1976
Domaine de la Romanée-Conti Le Montrachet 1972
(bij rauwe truffelschijfjes met sla en knolselderij)
Château Talbot 1959
(bij lamsvlees en een waterkerssaus)
Henri Maire Château-Chalon 1969
(bij Gruyère en Vacheron Mont d’Or)
Schloss Eberstein Spätburgunder Grafensprung Weissherbst Trockenbeerenauslese1976
(bij peer in korstdeeg met bosbessensaus)
Château d’Yquem 1953
(bij huisgemaakte koekjes)
Over elke wijn heb ik een notitie gemaakt die echter minder gedetailleerd werden naarmate de avond vorderde. Zo lees ik over de voorlaatste Weissherbst alleen ’schitterende nobele wijn, pittig van toon en tegelijk zoet’. Behalve intens geproefd en genoten werd er gelachen, juist méér naarmate de tijd verstreek. Waarschijnlijk was het Ronnie Potsdammer die met zijn zachte stem zei ‘De ene culinaire journalist vraagt tijdens de achtste gang aan de andere “Wanneer zien wel elkaar weer?” Antwoord “Aan de monitor” ‘ Alle gekheid terzijde: als gepassioneerde perfectioniste wist Ine Droogh maaltijden tot evenementen te maken, onvergetelijke bovendien. Wat was het allemaal zalig, daar in Zeerust.
