. Keer op keer bewijst Oostenrijk het opwindendste wijnland van Europa te zijn. Niet alleen is  gemiddelde kwaliteit van de wijnen is zeer hoog, maar dankzij een meerderheid van eigen druivenrassen hebben de wijnen ook karakter. Een treffend voorbeeld is de Grüner Veltliner Fass 4 2006 van Bernhard Ott – die van ‘grüner’, Oostenrijks nationale druif, zijn specialiteit heeft gemaakt. Deze droge, loepzuivere witte wijn smaakt heel opwekkend en heeft het voor zijn variëteit kenmerkende aroma van groene appel en witte peper (tot en met 30 juni 10,90 euro). Een kostelijke rode wijn uit walsenland is de Classic 2006 van het domein Iby. Het van blaufränkisch vervaardigde product smaakt tegelijk sappig en soepel, met elementen van zwart fruit, laurier en kruiden. Licht gekoeld is deze niet te zware specialiteit – een beheerste 12,5 procent alcohol – op een mooie zomerdag absoluut verrukkelijk (7,90 euro).  Beide wijnen zijn van een betrouwbare, handige schroefdop voorzien en worden gevoerd door Sauter Wijnen, tel. (043) 363 77 99 in Maastricht of (035) 691 48 52 in Bussum, www.sauterwijnen.nl.

 

. “Ik kan er niet tegen als gasten zeggen ‘doe mij maar een wijntje’. Weet je wel hoe lang een wijnboer erover gedaan heeft om dat ‘wijntje’ zover te krijgen? Die heeft in de winter met blauwe vingers de takken staan te knippen.” Aldus cuisinier-patroon Peter van der Crujjsen van restaurant d’Oude Weeghbrug te Wamel, in De Gelderlander. Daar drink je vast een goed glas wijn; www.oudeweeghbrug.nl.

. Een commentaar. Onlangs lanceerde de Nederlander Ilja Gort een drietal Franse wijnen met slechts 8 procent alcohol. Deze laaggradige producten dragen de merknaam Qool. De media zijn bijna over elkaar heen gevallen om deze introductie te verslaan, en hebben het verhaal achter de wijnen als de spreekwoordelijke zoete koek geslikt. Ze schreven dus keurig het persbericht over of citeerden Ilja’s woorden. Maar zelf heb ik me in die zoete koek vérslikt. Zo staat in de uitgereikte en rondgestuurde – natuurlijk door Ilja zelf gefiatteerde – full-colour versie van het persbericht te lezen dat hij een systeem ‘herontdekt’ en ‘aangepast’ heeft voor de productie van ‘QoolWines’. In werkelijkheid echter werd het systeem, de werkwijze dus, geperfectioneerd en al enkele jaren met succes toegepast door vader François Pugibet en diens zoon Vincent. Dat zijn de eigenaren van het wijngoed waar de Qool-wijnen niet alleen worden gemaakt, maar ook gebotteld. Het heet Domaine La Colombette en ligt bij Béziers, in de Languedoc dus. De Pugibets gebruikten reeds voor een aantal van hun wijnen een apparaat waarmee bijvoorbeeld ook zeewater van zout kan worden ontdaan. Voorts lezen we op de achteretiketten dat Ilja en zijn wijnmaker die alcoholarme wijnen hebben ‘gevinifieerd’. Maar toen ik François Pugibet vroeg wie de Qools had bereid, zei hij ‘Nous’ – en vertelde verder dat dit op exact dezelfde manier gebeurde als voor hun eigen, sinds 2004 vervaardigde, laaggradige wijnen die Plume de Colombette werden gedoopt. Met deze Plume-wijnen, die slechts 9 procent alcohol bevatten,  kregen ze een pluim van veel Franse consumenten. Jaarlijks verkopen ze er nu 200.000 tot 250.000 flessen van. Volgens François wilde monsieur Gort aanvankelijk wijnen hebben met 6 procent alcohol. Dit werd echter afgeraden, omdat wijnkwaliteit te pover zou zijn. Overigens maken de Pugibets via hun systeem niet alleen laaggradige wijnen, maar brengen ze ook in gewone wijnen het alcoholgehalte bewust wat terug. Zo proefde ik onlangs van Domaine La Colombette in De Echoput een Sauvignon Blanc 2006 met slechts 11,5 procent alcohol, en niet lang daarna bij Paul Fagel een Grenache rosé 2006 met eenzelfde bescheiden percentage – beide wijnen waren overigens erg lekker. Maar dit terzijde. Dan nog zo’n zweverig stukje informatie rond Qool. De tekst in voornoemd persbericht stelt: ‘Om de druiven zo lekker mogelijk te kweken bedrijft Ilja Gort biologische wijnbouw.’ De indruk wordt gegeven dat de druiven voor Qool door Ilja Gort zelf werden geteeld. Maar, zoals François Pugibet vertelde, ze kwamen gewoon van Domaine La Colombette, dat 60 hectare bestrijkt.  Vader (uit 1943) en zoon (uit 1963) Pugibet doen dat telen overigens met heel veel zorg, want juist voor laaggradige wijnen moeten de druiven perfect rijp en kerngezond zijn.
Vergis ik me nou, of lijkt Ilja Gort te pronken met andermans veren? De wijnen komen niet van door hemzelf geteelde druiven, werden in elk geval niet door alleen hem en/of zijn Australische wijnmaker gemaakt, en de techniek voor de speciale bereiding van de wijnen werd niet door hem herontdekt – terwijl in alle gevallen het tegendeel wordt gesuggereerd. In vino veritas? Waarom ook, zo vraag ik me af, wordt in geen enkele uiting naar media of consumenten de naam van Domaine La Colombette genoemd, noch die van vader en zoon Pugibet? Terwijl dit domein en deze wijnbouwers toch een absolute hoofdrol hebben gespeeld. Geen ‘ere wie ere toekomt’ dus.
En er is nóg een facet, bepaald pikant. Want vanwege die 8 procent alcohol mogen, zo zei François Pugibet, de als Qool aangeprezen dranken volgens de Franse wijnwet niet als wijn worden aangeprezen. Maar op diverse manieren gebeurt dat wel; op het etiket lezen we bijvoorbeeld ‘French new world wine’.
De Qools kosten per fles zo’n 80 cent meer dan die van Plume de Colombette (4,95 euro bij Harts in Amsterdam en de zaken van Henri Bloem, www.henribloem.nl), en lijken er héél veel op. Het zijn echt frisse, prettig fruitige producten, lekker als lichtgewicht aperitief op een mooie lente- of zomerdag.
In een elektronische brief aan mij van 30 mei jl. laat Ilja Gort nog weten dat ik voorbij ga aan zijn oorspronkelijke, zelf geschreven conceptpersbericht
(lees het hier), waarvan overigens onduidelijk is of ook andere media dat onder ogen hebben gekregen. In diezelfde e-mail schrijft de heer Gort bovendien:’Het is duidelijk dat je erop uit bent om mij te beschadigen. (…) Vanaf nu zal ik verdere correspondentie doorsturen aan mijn advocaat Oscar Hammerstein.’ Het doel van mijn commentaar is echter niet om te beschadigen, maar om te herstellen. Details van juistheid en compleetheid in de berichtgeving met name – rond een voor het overige toch heel aantrekkelijk idee.

Cartoon