. Toen in 1896 in de Nieuw-Zeelandse havenstad Wellington. NieuwZeeland, een congres van fruittelers werd gehouden, gaf wijnbouwer Lionel Hanion een voordracht over het NZ1 (Small)gebied Hawke’s Bay: ‘Op de licht hellende kalksteenheuvels zijn honderden ideale plekken voor wijngaarden te vinden, en soms lijken deze hellingen op die van gevierde Côte d’Or in Frankrijk’. Hij was niet de eerste om het potentieel van deze op North Island gelegen streek te ontdekken, want Franse missionarissen hadden er al decennia eerder druivenstokken geplant. Een heel bekend, veel toeristen trekkend  wijnbedrijf in Hawke’s Bay heet ook Mission Vineyards. Toch zou het tot ver in de 20e eeuw duren voordat de Nieuw-Zeelandse wijnindustrie tot bloei kwam. Aanvankelijk bracht het land NZ2 (Small)namelijk, net als Australië, voornamelijk zoete, met extra alcohol versterkte wijnen voort. Bovendien bestond tot halverwege de jaren ’50 een wonderlijke wet die het schenken van wijn in restaurants verbood. Dat de wijnindustrie in beweging kwam, was mede te danken een Nieuw-Zeelandse soldaten die tijdens de Tweede Wereldoorlog in o.a. Italië gevochten hadden en daar kennis hadden gemaakt met goede wijnen die je aan tafel dronk. Eenmaal thuis begonnen ze naar dit soort wijnen te vragen.
NZ3 Esk (Small)De eerste onversterkte wijnen die het land op flinke schaal vervaardigde, waren imitaties van de destijds razend populaire Liebfraumilch. Ongeveer tien jaar, vanaf 1975, genoot dit wijntype veel succes – maar toen zakte de markt in. Een ernstige crisis was het gevolg. Alleen al in 1985 en 1986 werd een kwart van de toenmalige 6000 hectare wijngaarden gerooid. Omdat er destijds in Nieuw-Zeeland ongeveer 3,5 miljoen mensen woonden (nu 4,3 miljoen) en zo’n 70 miljoen schapen (tegenwoordig 31 miljoen), verzuchtte een wijnboer in die crisisperiode  ‘Jammer dat schapen geen wijn drinken’. Herstel zou echter snel komen, vooral NZ_14 (Small)dankzij een volstrekt nieuw gebied waar nu droge witte wijnen van wereldklasse worden gemaakt, Marlborough. Aanvankelijk waren alle wijngaarden op North Island gesitueerd, maar toen twee wijnmakers van het huis Montana op zoek gingen naar nieuwe wijnregio’s, vonden ze op de noordpunt van South Island een ideale vallei. Niet alleen de – veelal braak liggende – grond leek daar voor wijnbouw geschikt, maar vooral ook het klimaat. Dit wordt gekenmerkt door het grootste aantal zonne-uren van Nieuw-Zeeland, circa 2450 per jaar, terwijl de nabije zee ’s nachts zorgt voor afkoeling. Bovendien valt er weinig regen. Het gebied, Marlborough, wordt namelijk aan drie zijden omgeven door lage, beschuttende bergen. De NZ5 (Small)combinatie van zon, koelte en droogte geeft een extreem lang groeiseizoen dat resulteert in zeer aromatische druiven. De mensen van Montana verwachtten dus ook geurige, smaakrijke wijnen te kunnen creëren. Er werd meer dan 200 hectare grond gekocht, toen nog voor een schertsprijs, en anno 1973, exact veertig jaar geleden, gingen de eerste stokken de grond in. Dat gebeurde moeizaam met de hand. Een jaar later waren de meeste plantjes dood vanwege een droogteperiode; driekwart moest worden vervangen. De andere wijnproducenten van Nieuw-Zeeland verklaarden NZ8A (Small)Montana voor gek, maar deze kritieken verstomden toen de eerste  Montana-oogst van Sauvignon Blanc kon worden geproefd, in 1979. Die eerste wijn was zo geslaagd – en won zelfs een gouden medaille in Londen –  dat ook andere wijnbouwers naar Marlborough trokken. Het is zelfs Nieuw-Zeelands grootste wijngebied geworden. Van de ongeveer 34.000 hectare wijngrond (waarvan bijna 20.000 NZ_10 (Small)met sauvignon blanc) die het land telt, liggen er zo’n 18.000 binnen Marlborough. Dat de grondprijs in dit dal sterk steeg, is begrijpelijk. Wie tegenwoordig een hectare wil kopen, betaalt minstens driehonderd maal het bedrag dat Montana destijds investeerde.
Marlborough bezoeken is een genoegen. Je bereikt de hoofdstad Blenheim (‘The Sunshine Capital’, zie foto) per vliegtuig of, beter nog, met een veerpont vanaf Wellington op North Island. De tocht voert via fjordachtige formaties naar een kleine haven, en NZ4 (Small)vervolgens over land via een vrij smalle riviervallei. Het plusminus 30.000 inwoners tellende Blenheim doet Engels aan, en op Seymour Square vind je een in 1920 door de Prins of Wales geplante eik, vijf oude kersenbomen en de zeldzame, bladloze ankerboom  uit Uruguay. Westwaarts van Blenheim strekken ziNZ_11 (Small)ch de wijngaarden uit, tegen een decor van hoge bergen. Op talrijke wijnbedrijven worden bezoekers gastvrij ontvangen. Soms kun je er ook eten, zoals bij Hunter’s, dat een openluchtrestaurant heeft. Als je daar dan, in de zon, bij verse garnalen of vis een Sauvignon Blanc drinkt die geurt en smaakt naar rijpe kruisbessen met hints van limoen, tropisch fruit en asperges, of bij een rijke salade een een sappige Chardonnay met elementen van mango, passievrucht, ananas en toast, dan is dat geen maaltijd, maar een belevenis. Het door Montana gestichte domein  floreert nog steeds, maar kreeg wel een andere naam: Brancott Estate. Op een lage heuvel bij de moederwijngaard, tegenwoordig 300 hectare bestrijkend, verrees ook een prachtig proeflokaal, het Brancott Heritage Centre (foto onder). Tot de naamsverandering werd mede besloten omdat de naam Montana als merk niet deponeerbaar bleek in de Verenigde Staten. Tegelijk werd Brancott Estate het merk voor alle NZ8 (Small)wijnen die vroeger Montana heetten. En die afkomstig zijn van de 2200 hectare die het – tegenwoordig aan de groep Pernod Ricard behorende – bedrijf zelf bezit of in pacht heeft, en van nog eens 1000 hectare onder contract. Alleen wijnen met de naam Brancott Vineyard komen van de oorspronkelijke akker. Met een jaarlijkse productie van 1,5 miljoen dozen is Brancott Estate veruit het grootste wijnmerk van Nieuw-Zeeland. Na de hele grote oogst van 2008 beleefde het wijnland even een moeilijke periode, maar is als wijnnatie tegenwoordig weer volledig is opgebloeid, dit dankzij de steeds stijgende export. In 2007 bedroeg deze 79 miljoen liter wijn, in 2012 maar liefst 100 miljoen liter méér. NZ6 (Small)Verantwoordelijk voor de jaarlijkse 2,5 à 3 miljoen dozen van  Brancott Estate en alle 27 andere merken (waaronder Stoneleaf) van het bedrijf  Pernod Ricard New Zealand is Patrick Materman. Wiens vader geboren werd in Twente. Voor het merk Brancott Estate is Sauvignon Blanc uit Marlborough veruit de belangrijkste wijn: deze vertegenwoordigt 80 procent van het volume. En is ondanks deze grote hoeveelheid van  excellente kwaliteit. Wat overtuigend bewezen wordt door de Brancott Estate Classic Sauvignon Blanc 2012 die frappeert door frisheid, zijn levendige karakter, zijn geurigheid en zijn aroma van citrus (waaronder limoen) en kruisbessen, met een aangename grassigheid.  En die toch maar €7,99 kost, in plusminus 470 supers van Albert Heijn en bij de webwinkel AH Wijndomein (zie de banner).
De kwaliteiten van deze wijn zijn mede te danken aan het het bijzondere klimaat van Marborough en de wijze waarop Brancott Estate daarop heeft ingespeeld. NZ9A (Small)Patrick (1967, foto boven) vertelt dat onderzoek van zijn firma heeft aangetoond dat dankzij de temperaturen, de grote luminositeit en de sterke ultra-violetstraling (50 procent meer dan op het noordelijk halfrond) de sauvignon blanc druiven in Marlborough meer thiols (meetbare aromatische componenten) krijgen dan elders in de wereld, soms zelfs honderd keer zoveel. En bijvoorbeeld het viervoudige van Zuid-Afrika. Om de aanwezigheid van thiols te stimuleren wordt o.a. in de wijngaarden bladgroei bevorderd (‘meer blad geeft meer aroma’), worden speciale gisten gebruikt en begint men de gisting bij 16 à 18 graden Celsius, om hem daarna te continueren bij een lage 11 à 12 graden. ’Maar’, zo stelt de chief winemaker, ‘we kijken niet alleen naar cijfers, er wordt ook veel en vaak geproefd, zowel de druiven als de wijnen, bij het blenden.’  NZ9B (Small)Patrick Materman is ook verantwoordelijk voor een enorme hoeveelheid Pinot Noir, gewoonlijk circa 250.000 dozen per jaar (‘waarmee we een van de grootste Pinot Noir producenten ter wereld zijn’). Voor de Brancott Estate Classic Pinot Noir 2011, ook weer uit Marlborough, hebben hij en zijn team gestreefd naar ‘een ware fruitexpressie’ – en zijn daarin geslaagd.  De medium-rood getinte Pinot Noir ruikt en smaakt enigszins naar milde, rijpe rode vruchtjes, met in de verte ook wat zwart fruit (pruimen o.a.) terwijl de wijn tevens vief en prettig fris is. Ook hiervoor wordt €7,99 gerekend, bij Albert Heijn, in de grotere filialen.



.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Van1 (Small)
VANCOUVER

.Vancouver, de havenstad in het uiterste zuidwesten van Canada, heeft vele gezichten. Letterlijk zelfs. Dit vanwege de 2,3 miljoen mensen die er leven (randgemeenten incluis) en hun multiculturele herkomst. Je vindt er bijvoorbeeld het grootste contingent Aziaten buitenVan2 (Small) Azië zelf; velen van hen wonen in de op een na grootste Chinatown van Noord-Amerika. Er zullen ook weinig niet-Japanse steden zijn met zo veel sushibars. Terwijl tegelijk het aantal Starbucks bijna niet te tellen is, noch de talrijke pizzeria’s. Bovendien koestert Vancouver zeer uiteenlopende restaurants die alle mogelijke keukens vertegenwoordigen. Flink wat  zijn te vinden in de voormalige industriewijk Yaletown, die een totale metamorfose heeft ondergaan.  Ook het historische, gezellige, zeer toeristische en in de zomer zeer drukke Gastown, bij het noordelijke waterfront, telt een bonte verzameling van cafés en eethuizen (foto helemaal beneden). Van3 (Small)Sommige bestaan al enkele decennia, zoals het Water St. Café, en hebben een trouwe lokale gastenkring, andere slechts een paar jaar, waaronder het veel geprezen Cork & Fin (zie de rubriek ‘Aanbevolen restaurants’). Halverwege Water Street staat een opmerkelijke klok die door stoom wordt gedreven en op geVan9 (Small)zette tijden fluit. Zalm uit de nabije oceaan staat haast overal op het menu, net als zeefruit, waaronder oesters. Hoe rijk het aanbod van ingrediënten is, kun je zien op Granville Island, even bezuiden downtown. Op de kop van dit schiereiland, dat de nummer één attractie van Canada schijnt te zijn, kan een overdekte markt worden bezocht waar alle mogelijke verse waren liggen uitgestald: vis, schaal- en schelpdieren, vlees, groente, fruit, kaas, noem maar op.  Slenterend langs de stalletjes kreeg we zo’n trek dat bij Benton Brothers spontaan vier porties Canadese kaas werden gekocht, Van5 (Small)en vers brood aan de overzijde. We hebben ervan gesmuld op het grote buitenterras, waar een straatzanger stond te zingen. Alleen… wijn ontbrak.  Nergens op de markt is alcohol te koop, wat eveneens geldt voor supermarkten – typisch Canada. We dronken dus de huisgemaakte, ongezoete thee van het zaakje  A la Mode (dat  ook pot pies levert, zoals met zeezVan_12 (Small)alm) en dat ging eigenlijk best. Elders op het compacte eiland floreren winkels en galerieën waar ambachtskunst wordt geëxposeerd. En bij mooi weer gaan behalve straatzangers ook musici en andere artiesten aan de slag; zo zagen we een goochelaar. Sterk contrasterend met Gastown is de nabije, centrale zakenwijk met zijn statige, imposante bankgebouwen en andereVan_13 (Small) kantoren. Erbij rijst de Vancouver Lookout  bijna 140 meter omhoog. Dit is een langzaam roterend uitzichtpunt (met direct daaronder een specialiteiten- restaurant) dat bij mooi weer geweldige panorama’s biedt over de stad, de haven en de nabije bergen. Eenmaal op de begane grond is het slechts tien minuten lopen naar de Vancouver Art Gallery, waar vooral moderne kunst wordt geëxposeerd. Vroeger was in dit statige gebouw het regionale hooggerechtshof Van6 (Small) gevestigd (foto links). Aardige andere musea, niet ver van Granville Island, zijn het Museum of Vancouver, waar de historie van de stad wordt gepresenteerd. Voor het museum zie je een grote garnaal, Van8 (Small)tevens fontein, van glimmend roestvrij staal (rechts). Het ernaast gelegen, zeer onderhoudende Science Museum, dat ook interactieve zaken tentoonstelt en, het een paar honderd verderop gelegen Maritime Museum, met zijn zeeverbonden voorwerpen en verhalen. Weer een ander gezicht vertoont het Vancouver van de winkels. Vooral Robson Street, downtown, geldt als een Mekka voor shoppers. Dan is er het Vancouver van de parken. Ten noordwesten van het stadshart  werd  Stanley Park aangelegd, een licht heuvelend geheel Van_11van bos, met oude, hoge bomen, gazons en bloemperken, waaronder een rozentuin. In het park is voorts het Vancouver Aquarium gesitueerd, ’s langs grootste, waar shows met walvissen en dolfijnen  worden opgevoerd. De meest gefotografeerde items van Vancouver staan eveneens in het park, een groep authentieke, kleurrijke totempalen. Aan de rand van Stanley Park ligt Prospect Point, het hoogste punt van de stad. Het gunt je een blik over de Lion’s Gate  brug, een hoge hangbrug (cruiseschepen varen er makkelijk onderVan_10door) die door de Ierse brouwersfamilie Guinness werd bekostigd. De brug voert, als Canada’s versie van de Golden Gate, naar de opgebloeide wijken North en West Vancouver. Verrassend genoeg kan Vancouver soms ook op een badplaats lijken, zoals bij het English Bay Beach, aan de westkant van de stad. Op dit lange strand worden ook evenementen georganiseerd, en erbij staat een Van_16a (Small)een groep schaterlachende sculpturen, de Laughing Faces. Die best als symbolen voor Vancouvers goede leven kuVan7 (Small)nnen worden beschouwd. Een aantrekkelijke, comfortabele manier om grote delen van Vancouver te bekijken is in bussen van de Vancouver Trolley Company die twee hop-on hop-off routes rijdt met chauffeurs die goed en vaak vrolijk commentaar verstrekken. Dit is ook het enige busbedrijf dat Stanley Park laat zien. Over vervoer gesproken: deze prettige stad is binnen pakweg negen uur te bereiken met KLM, www.klm.com, dankzij een rechtstreekse vlucht.

Van_15 (Small)

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

. Voor Grüner Veltliner is Roman Pfaffl, bijgenaamd ‘Mr. Veltliner’,  een kwaliteitspionier geweest. Hij was een der allereersten om daarvan, in de streek Weinviertel (foto onder), wijnen te maken met een internationale allure. Deze variëteit, Oostenrijks meest geteelde, kent hij dan ook door en door. Is grüner veltliner hier moeilijk om te telen?. ‘In het geheel niet’, stelt Roman (1951), ‘want op de alom aanwezige löss gedijt hij perfect.’ Het is wel essentieel dat de bodem niet te droog wordt, maar daarvoor zorgt juist de löss. Deze fungeertPf4 (Small) namelijk als een spons die regenwater opzuigt, zodat de druivenstokken zich in de droge, warme zomer toch kunnen voeden. Ook van belang is de beperking van het rendement, van de hoeveelheid wijn per hectare dus. Wie te veel oogst, krijgt een Grüner Veltliner die dun is, zonder structuur, diepte of complexiteit. Binnen Weinviertel, dat noordelijk van Wenen  met bijna 16.000 hectare ’s lands grootste wijnstreek is, wordt Grüner Veltliner als de specialiteit beschouwd. Misschien is de gelijknamige druif – die vroeger overigens grüner muskateller heette – er zelfs ontstaan. De speciale plaats die Grüner Veltliner binnen Wienviertel inneemt werd in 2002 wettelijk erkend. Oostenrijk lanceerde toen zijn eigen versie van de Franse beschermde herkomstbenaming, met de introductie van de Weinviertel Districtus Austriae Controllatus (DAC).Pf_13 (Small) Wijnen met deze titel moeten in alle opzichten kenmerkend zijn voor hun streek van herkomst – wat in dit geval betekent dat alleen Grüner Veltliner in aanmerking komt. Alle andere wijnen uit Weinviertel worden dus sindsdien verkocht met de meer algemene benaming Niederösterreich. Om de Weinviertel DAC te verkrijgen, moet elke wijn blind worden gekeurd door een panel van deskundigen. Voorts moet de Grüner Veltliner ten minste 12 procent alcohol hebben en mogen geen houttonen in de smaak aanwezig zijn. Het concept is aangeslagen, want momenteel worden jaarlijks miljoenen flessen Weinviertel DAC gebotteld: een pittig, zoniet peperig succes. Inmiddels is Roman sr. min of meer opgevolgd door Roman  jr (1984, foto onder). Die de wijnbouwschool in Krems doorlopen Pf_12 (Small)heeft en via stages flink wat praktijkervaring heeft opgedaan. Hij is het ook die tegenwoordig de wijnen maakt. Met bewondering vertelt junior, die veelal Roman Josef wordt genoemd, hoe zijn vader in pakweg dertig jaar tijd een wijngoed van 0,75 hectare uitbouwde tot maar liefst  80 hectare. Met sinds 2004 ook grond, 8 hectare om precies te zijn, aan de zuidkant van Wenen. Of ik de wijnen daarvan misschien wil proeven? Nou graag. De witte Pfaffl Wien 1 2012 werd samengesteld uit 60 procent riesling met gelijke delen grüner veltliner en pinot blanc. Het is een lenteachPf8 (Small)tige, lichte wijn, fris en floraal, met ook prettig wat fruit en een kruidje; roken we daar wat dille? Richtprijs €12. De rode Pfaffl Wien 2 2011 ontstond uit zweigelt met 30 procent pinot noir en is een elegant, frissig product met donkere tonen en rood plus zwart fruit. Zelfde prijs. Andere wijnen volgen, waaronder de Bourgogneachtige Pfaffl St. Laurent Waldgärten 2011, maar de show wordt toch gestolen door Grüner Veltliners. Waaronder de hartige, heerlijke Pfaffl Grüner Veltliner Zeiseneck 2011, een lösswijn met kruidigheid en groen fruit die €13 kost. Geen wonder dat Pfaffl vorig jaar werd uitgeroepen tot beste wijndomein van Oostenrijk. Verkoopadressen via info@poot.nl.

NOS (Small)

 VINOSTALGIE(11)
Asti, ligt dat niet in het Italiaanse Piemonte? Jazeker – maar ook in Californië. Waar het door Italiaanse immigranten werd gesticht, binnen Sonoma County. Samen met Zwitserse immigranten begonnen de Italianen daar ook een wijnbedrijf, de destijds beroemde, medailles winnende Italian Swiss Colony, in 1881. Die op het domein ook een kleine kerk kreeg in de vorm van van en wijnvat.

 Culinaire-combinatie. Voor het beschrijven zijn favoriete wijn-prijscombinatie komt deze maand Peter van Houtert aan het woord. Na zijn opleiding bij de Hogere Hotelschool Maastricht begon Peter uiteindelijk als vertegenwoordiger bij Verbunt Wijnkopers. Waar hij een management buy-out meegemaakte (1990-1991) en vier jaar daarna nationale accountmanager werd. Weer vier jaar later stapte hij over naar HEMA, als wijninkoper. En kreeg 1997 de Bijenkorf erbij. Het jaar daarop keerde Peter (1958, twee kinderen) terug naar Peter3 (Small)Verbunt Wijnkopers als commercieel directeur, belast met de supervisie over zowel de inkoop als de verkoop. Anno 2010 werd het bedrijf overgenomen door Mijndert Pon van de Salentein Holding, waarbij Peter zijn functie behield. Ondanks zijn drukke baan heeft hij tijd kunnen vinden om sinds 1998 te doceren aan de Wijnacademie (over de Languedoc), terwijl hij sinds 2011 ook nog voorzitter is van van Koninklijke Vereniging van Nederlandse Wijnhandelaren. Over zijn meest geliefde culinaire combinaties schrijft Peter het volgende.
Ik kom net terug van een enerverende inkoopreis langs producenten in Frankrijk en Italië en heb dus weer veel fraaie wijnen en begeleidende gerechten geproefd. De producenten die ik bezoek weten dat ik een liefhebber ben en zorgen dan ook altijd voor goed eten met mooie bijpassende wijnen. Om dus een favoriete wijn-spijscombinatie aan te wijzen is niet makkelijk, want ik heb er vele. Er zijn er echter twee die er bij mij uitspringen. De eerste is van jaren geleden toen wij nog Madeira’s van het huis Barbeito importeerden . Met het oog op het millennium kochten wij 120 flessen van de Barbeito Malvasia Madeira 1900. Rond die wijn werd een wijn-spijsevenement georganiseerd in restaurant Vermeer het Barbizon Palace Hotel te Amsterdam. Edwin Kats was daar toen de chef-kok. We hadden hem gevraagd om bij deze bijzondere wijn iets te maken. Het was een rumoerige middag. Toen kwamen onze Madeira en het gerecht. Edwin had een terrine van ganzenlever gecreëerd met daarop een soort kletskop van karamel die de terrine afdekte, en daarop weer een frisse, fijn gesneden salade. Wat ik nog weet, is dat het stil werd en heel lang stil bleef. Volslagen stil. Iedereen was diep onder de indruk. Een explosie van smaak, van harmonie. Alles was perfect. Peter4 (Small)Eigenlijk waren alle gerechten en wijnen erna nog kwamen overbodig. Dit was absoluut een topprestatie van wijn en chef. De tweede combinatie ontdekte ik in Restaurant Sonnora*** te Dreis (foto), 40 km  ten noordoosten van Trier. We genoten van een zesgangendiner en prachtige wijnen. De jonge vrouwelijke sommelier had al enkele ingeschonken, maar de topper werd die bij het dessert. Want daarbij serveerde ze de Cabernet Sauvignon Rosé Eiswein 2007 van Weingut Frey uit de Pfalz, de Essinger Sonnenberg (9 procent alcohol). Het nagerecht was een soort tompouce met verse aardbeien en sorbetijs van aardbeien. En darbij  een combinatie van chocolade en aardbeien. Alles verbijsterend goed gekozen. De wijn was natuurlijk heel bijzonder, met aroma’s van aardbeien in het bouquet en de smaak. Fantastisch!

 

Cho1 (Small) . Even geen wijn, maar… chocolade. In het Scheepvaartmuseum (Amsterdam) werd vorige maand het eerste Chocoa Festival gehouden, www.chocoa.nl. Waar je hele lekkere, vaak ook verrassende creaties van en met chocolade kon proeven. Bijvoorbeeld de volgende.
. Het Champagne-eitje van Arthur Tuytel (foto). Denk daarbij aan een middelgroot chocolade-ei waarvan de vulling deels bestaat uit Marc de Champagne. Perfect na een mooie maaltijd. Website www.arthurtuytel.nl.Choc3 (Small)
. De buitengewoon bijzondere Bacon Bar van de Amsterdamse zaak Chocolátl, heerlijk hartig, met ook nog een mespuntje keukenzout. Zie www.chocolatl.nl.
. Balsamicoazijn met cacao van het Britse bedrijf Hotel Chocolat dat een eigen cacaoplantage heeft op St. Lucia en sinds een maand of vijf een winkel op de Heiligeweg (Amsterdam). Meer op www.hotelchocolat.co.uk.Choc6 (Small)
Choc2 (Small). De prijswinnende bonbon van laagjes chocolade, limoen, marshmallow en aardbei (foto links), vervaardigd door de Belgische chocolatier Centho en te koop bij o.a. PepperMango, www.peppermango.nl.
. De reep Incredible Inca van Ananda, waaraan Inca bessen uit Peru een fris accent geven. Zie www.amigos-international.org.
. Gevuld met chocolade en verrassend verrukkelijk waren de mooie macarons (gepresenteerd op de foto links) van Choc5 (Small)Chocolaterie en Patisserie Tout, schuimpjesachtig licht van structuur en rijk van smaak: aardbei, passievrucht, noem maar op. In de winkel zelf (Maasstraat 105, Amsterdam) kun je ze ook nog kopen met o.m. munt en olijfolie en tomaat-basilicum. Zie www.patisserietout.nl.Choc4 (Small)

En wijn bij chocolade? Er komen heel wat soorten in aanmerking. Maar de aller-, allerbeste is Pedro Ximénez uit Jerez of Montilla-Moriles. Mijn persoonlijke favoriet, ook altijd in huis, is de Pedro Ximénez 1827 Sherry van Osborne die ik meestal koop bij Dirck III, www.dirckiii.nl of Plus, www.wijnenvanplus.nl.

. Wat een voorrecht – en een vreugde – om vorige maand, samen met Astrid Joosten, een bijzondere onderscheiding te ontvangen. Namelijk De Wijnrank van de Koninklijke Vereniging van Nederlandse Wijnhandelaren, kortweg KVNW. Dit gebeurde als ‘blijk van waardering voor het positioneren van wijn als cultuurgoed in onze samenleving’. Astrid (op de foto), die al dertig jaar tv-programma’s presenteert, werd niet alleen in 2012 vinoloog, maar schreef ook het boek Vrouwen Gek op Wijn met Thérèse Boer én runt samen met Thérèse deRank_8 (Small) wijnwebwinkel www.astridentherese.nl , waarvan de clientèle grotendeels uit vrouwen bestaat. Zij ontving haar prijs van Esther Ophoff-Blom, voorzitter Stichting Wijncommunicatie (behorend bij de KVNW, Esther staat rechts op de foto). Ik zal maar niet herhalen wat KVNW-voorzitter Peter van Houtert (op de foto links) allemaal over mij te berde bracht, want dan begin ik wéér te blozen. Na afloop werd door leden van de KNVW genoten van een gastvrij geoffreerde buffetlunch op de Franse ambassade, met o.a. een glaasje verkwikkende witte Reuilly. Ook ambassadeur Pierre Ménat (midden foto)  was present.  Na het ontvangen van De Wijnrank, een kleine, fraaie sculptuur, en het bijhorende certificaat heb ik onder meer het volgende gezegd.

Graag betuig ik  mijn oprechte dank aan alle wijnhandelaren die me hun vondsten toezonden. Altijd genereus en zonder verplichtingen. Wél in de wetenschap dat ik in principe alléén schrijf over wijnen die ik zelf echt lekker vind, wijnen waarvan het eerste slokje me onmiddellijk doet verlangen naar het tweede – en waarvan ik ’s avonds na het Rank (Small)proeven graag een glas zou drinken. Wijnen waarover ik mijn enthousiasme liefst met zo veel mogelijk mensen wil delen.

Al heel vroeg, in de natte zomer van 1969, ontdekte ik dat wijn vaak méér is dan de drank op zich. Dat achter vrijwel elke goede wijn een verhaal zit, over bodem, klimaat, landschap, keuken, traditie, vaak architectuur en altijd mensen. In  een glas goede wijn proef je historie. Wat ik al meteen in diezelfde zomer ontdekte bij mijn allereerste wijnbezoek ooit, aan de legendarische Madame Bolliger.

Ik ben dus die verhalen gaan schrijven. Om ze te kunnen vertellen had ik platforms, podia nodig. Die er ook kwamen, Dankzij  uitgevers en redacteuren van alle mogelijke media. Niet altijd ging dat makkelijk of moeiteloos. Zo heeft het drie jaar gekost om De Grote Wijnen van Bordeaux ondergebracht te krijgen, een boek dat uiteindelijk verscheen in vier talen, zelfs het Frans en  twintig jaar in druk is geweest.

Maar goed, dat terugblikken ligt me niet zo. Veel liever kijk ik naar het heden en de toekomst. Mijn eigen website heeft zich in ontwikkeld tot een der best bezochte in zijn soort. En behalve op Facebook en Twitter ga ik nog meer doen op YouTube en FoodTube, waar mijn eerste filmpje, een drempelverlagende snelcursus wijn proeven, deze maand zevenduizend keer zal zijn bekeken. Voorts ben ik ben druk doende om mijn multimediale WP (Small)instapcursus Wijnkenner in een weekend ondergebracht te krijgen in het buitenland. Van enkele bestaande uitgaven zijn E-versies voor in wording. Bovendien heb ik heb plannen voor twee nieuwe, spraakmakende websites. En ik blijf natuurlijk alert en actief om de paar onrechtvaardigheden die er zijn te corrigeren. Zoals de nog altijd bestaande, zéér onrechtvaardige bubbeltaks. Reizen, eigenlijk altijd ontdekkingsreizen of herontdekkingsreizen naar wijnstreken blijf ik maken. Want mede dankzij het reizen kan ik als vinpressionist mijn impressies van wijnstreken, wijndomeinen, wijnmakers en wijnen met woorden blíjven schilderen. Daarbij gestimuleerd door deze grote waardering, dit… ranke kleinood.

 

Etiket_april_13 (Small)
Lanzarote is een van de kleinere Canarische Eilanden. Ongeveer net zo groot als Texel lijkt het op één grote vulkaan en in lager gelegen delen is de bodem bedekt met zwart lavazand. Hier en daar liggen ook wijngaarden, waar de druivenstokken  in kommen van lavazand staan en omgeven worden door muurtjes die beschermen tegen
de soms harde wind. Malvasia en  moscatel zijn de variëteiten voor Lanzarote’s
droge en halfzoete witte wijnen, listán negra en negramoll voor de rode.
Dit schrijft Bert Wentzel,
bertwentzel@hetnet.nl, de verzamelaar uit wiens imposante collectie ook dit label afkomstig is.

Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.