. Januari is natuurlijk ook een maand voor winterwijnen. Voor wijnen die op een koude dag de zon op tafel brengen. Wijnen waarover Joel Peterson zegt ‘When you taste these wines, think sunshine. ‘ Hij doelt daarmee op rode wijnen van zinfandel, de druif die als een Californische specialiteit wordt beschouwd. Peterson (uit 1947, ‘een uitstekend jaar voor Bordeaux’) is de stichter, directeur en wijnmaker van Ravenswood, een in Californië gesitueerde producent die van Zinfandel een specialiteit heeft gemaakt. Van de ongeveer negen miljoen flessen die Ravenswood jaarlijks verkoopt, is ruim driekwart gevuld met deze wijnsoort, in allerlei varianten. Waarom die preferentie voor Zinfandel? ‘Ik vond het de enige echt Californische druif die zich laat vergelijken met de grote Europese druivenrassen.’ Peterson ziet er eigenschappen in van zowel syrah als cabernet sauvignon, maar voegt meteen toe dat het tevens een variëteit is waarvan het telen en oogsten nogal wat aandacht behoeven. De opbrengst per hectare dient laag te zijn, terwijl zinfandel ook nooit te vroeg mag worden geplukt. Want anders krijg je karakterloze wijnen. De bepaling van het plukmoment is zo belangrijk omdat in trossen zinfandel de druiven ongelijkmatig rijpen. Dat geeft een heel speciale situatie. ‘Als we tot plukken overgaan heeft elke tros zowel overrijpe, licht ingedroogde vruchtjes, als optimaal rijpe druiven én enigszins onrijpe. De natuur geeft ons dus behalve rijpheid ook zuren – en dat is uniek.’ Via DNA-onderzoek heeft men kunnen bepalen waar zinfandel vandaan komt. De druif blijkt identiek te zijn aan de crijnak (ook wel genoemd kastelanski) die groeit langs de Dalmatische kust. Via Wenen arriveerde hij anno 1829 op de Amerikaanse oostkust. Direct na de gold rush, in 1852, plantte men de eerste stokken in Californië. Dit gebeurde bij Yountville, Napa Valley. Omdat zinfandel het enige druivenras was dat een strenge vorst overleefde, werd het in de tweede helft van de 19e eeuw Calfornië’s meest geplante. Op vrijwel alle 12.000 hectare wijngaarden die de staat toen telde groeide bijna uitsluitend zinfandel. De Drooglegging (1919-1933) betekende het tijdelijke einde van vrijwel de gehele Californische wijnindustrie en dus ook de zinfandelteelt. Maar vandaag de dag zijn in deze staat weer ongeveer 20.000 hectare zinfandel te vinden, wat hem de vierde variëteit maakt na chardonnay, cabernet sauvignon en merlot. De belangrijkste wijn van Ravenswood vloeit in het glas. Het betreft de Vintners Blend Zinfandel, waarmee elk jaar meer dan vijf miljoen flessen worden gevuld. De druiven komen van gemiddeld 55 jaar oude stokken en uit diverse regio’s, waaronder het warme Lodi. Voor zijn wijnen betrekt Peterson druiven van maar liefst honderd wijngaarden – en alle wijnen daarvan worden apart vergist. Behalve zinfandel zelf bevat de Vintners Blend ook kleine delen carignan, petite sirah en alicante. Joel Peterson liet een deel deze compositie een klein jaar rijpen in Franse vaten, waarvan een kwart nieuwe. De 2007 hangt aan het glas en heeft in zijn krachtige, maar niet te zware of vermoeiende smaak vooral fruit van bessen en zwarte vruchten, waaronder kersen, naast kruidig hout, specerijen en een zachte frisheid. Deze oh zo aangename overwinterwijn kost €8,95 à €10,95. Verkoopadressen via www.poot.nl of info@poot.nl.

 

 

. Exclusief op deze website onthult een wijnhandelaar maandelijks zijn of haar favoriete wijn-spijscombinatie. Voor januari is dat Gert Zwitser, die sinds 2002 bij Albert Heijn commercieel verantwoordelijk is voor alle wijn. Wat betekent dat Gert de supervisie heeft over zowel de wijnaanpak in de ruim achthonderd Albert Heijn winkels als voor de webwinkel AH Wijndomein. Samen met een team van inkopers wordt het assortiment van ruim vijfhonderd wijnen ingevuld en vormgegeven. Een aanbod van wijnen dat keuze biedt voor elke wijndrinker, van de beginnende tot de gevorderde. Gerts favoriete culinaire combinatie licht hij als volgt toe. In deze winterperiode kan het voor mij haast niet anders dan dat het over wild gaat. En eigenlijk vind ik al het wild lekker. Laatst hertenbiefstuk gemaakt met een rood-fruitsaus. Heerlijk! Hertenbiefstukjes bakken, in de jus de uitjes fruiten, wildfond en rood fruit erbij, perfect. Ik heb er de Penfolds Thomas Hyland Cabernet Sauvignon 2006 bij gedronken. Krachtig maar tegelijk zeer verfijnd, een prima combi. Met ook een mooie balans tussen het vlees en de saus. De desbetreffende Australische wildwijn is voor €12,99 te koop in de grootste AH-filialen en op AH Wijndomein (zie de banner).

. Twee wetenschappers, een Amerikaan aan de University of Connecticut School of Medicine en een Italiaan verbonden aan de Alberto Bertelli Universiteit van Milaan hebben zeventig studies geanalyseerd. Alle hadden als onderwerp de gezonde effecten van resveratrol, een stof die voorkomt in rode wijn. Uit laboratoriumtests is gebleken dat het menselijk lichaam synthetische resveratrol – denk aan pillen – in enorme doses moet opnemen wil er effect ontstaan. Het equivalent zou honderden flessen per dag zijn. Echter, in natuurlijke vorm, dus in de wijn, blijkt resveratrol al effectief te zijn bij drie glazen. In wijn zitten namelijk componenten die het lichaam helpen om resveratrol op te slaan voor later, vooral in de lever en de nieren. Een gematigd gebruik van rode wijn, zo stellen de wetenschappers, ‘blijkt het risico van hartaanvallen, beroerten en zelfs Alzheimers te reduceren’.  Da’s toch goed nieuws, zo in het begin van dit nieuwe jaar.

. Vijf en vier sterren in de toonaangevende Platter’s Guide, medailles van zowel de Decanter World Wine Awards als de International Wine Challenge en de Michelangelo International Awards: de wijnen van het Kaapse domein Tokara winnen ze aan de lopende band. Het tien jaar oude bedrijf, de eerste oogst was die van 1999, kreeg bovendien een onderscheiding voor zijn kelderdesign. En in Zuid-Afrika werd wijnmaker Miles Mossop (zie foto) vorig jaar uitgeroepen tot ‘winemaker of the year’. Het was een bankier die Tokara stichtte, GT (zoals hij wil worden aangesproken) Ferreira. Een kleine dertig jaar geleden was hij een der oprichters van de Rand Merchant Bank, waaruit een succesvolle financiële groep ontstond. Na in Johannesburg met een gewelddadig misdrijf geconfronteerd te zijn, besloot hij naar de Kaap te verhuizen en daar een kleine boerderij te kopen. Het werd echter een immens landgoed op het hoogste punt van de Helshoogte, de pas tussen Stellenbosch en Franschhoek. Druiven groeiden er nog niet, maar met hulp van buurman Charles Webb (wijndomein Thelema), die nog steeds als consulent fungeert en ook de kelder hielp ontwerpen, werden de eerste stokken in 1994 geplant. Rond Stellenbosch beschikt Tokara nu over 61 hectare wijngrond, terwijl ook 42 hectaren werden verworven, speciaal voor witte druiven, in de koelere kustgebieden Hemel-en-Aarde Vallei en Elgin (vlak bij zee, zie de luchtfoto). Voordat de aanplant plaatsvond vonden zeer zorgvuldige bodemanalyses plaats. Dit gebeurde met een onder andere een slede die via GPS een profiel maakte van elk perceel.

‘We wilden bijvoorbeeld vermijden dat we op twee verschillende grondsoorten cabernet sauvignon zouden planten’, stelt Miles Mossop (1972), die behalve wijntechniek ook geologie studeerde. Na elke analyse werden ook precies de plantdichtheid, planrichting en snoeitechniek bepaald. Een ander detail betreft het exact in beeld brengen van de rijpheid en kwaliteit die de druiven hebben vlak voor de pluk. Dit gebeurt met een multispectrale camera, vanuit een vliegtuig. ‘In 2004 konden dus zien dat in een en hetzelfde perceel drie kwaliteiten cabernet franc aanwezig waren, die we gefaseerd gedurende vier weken hebben geplukt. De beste kwaliteit ging in een wijn van 26 euro per fles, de tweede naar een wijn van bijna 12 euro en de derde hebben we in bulk verkocht.‘ Precisiewerk wordt eveneens toegepast bij de wijnbereiding, onder meer door kleine hoeveelheden druiven op maat te vergisten in maar liefst tachtig kleine tanks en een viertal klassieke houten kuipen. Aldus ontstond een reeks imponerende, terecht bekroonde wijnen, waarvan de beste verkocht worden als Tokara en de overige als Zondernaam. Vier Bordeaux-variëteiten vormen de basis voor de rode Tokara 2004, een massief getinte, fraai geschakeerde wijn met nuances van rijpe cassis en ander besfruit, laurier, beheerste houttonen, kruiden en specerijen. Net als bijna alle Tokara wijnen bevat ook deze veel alcohol, 14,5 procent, maar die is keurig in balans met de andere elementen en dus niet storend. Prijs €25,99. Eveneens uitstekend is de Tokara Sauvignon Blanc 2007 uit Elgin, een verrassend rijke wijn, voller dan de meeste en voorzien van guave en ander exotisch fruit, plus een aangename, lichte kruidigheid. Prijs €15,99. Nog helemaal vitaal smaakt de door milde roosteraroma’s en rijpe vruchten getypeerde Tokara Chardonnay 2005 uit Stellenbosch à €18,99.Van Zondernaam verdienen een aanbeveling de besfruit, munt en toast biedende Cabernet Sauvignon 2006, de gulle, kruidig fruitige Shiraz 2006, de op verzoek bestelbare, musculaire Merlot 2006. Alle drie kosten €11,49. Twee witte Zondernaam wijnen zijn de grassige, frisse, citrusachtige Sauvignon Blanc 2008 en de zowel mild fruit als kruidig hout en rondingen biedende Chardonnay 2008, beide op €8,99 geprijsd. Te koop in de grotere winkels van Gall & Gall, bestelbaar in de kleinere, www.gall.nl.

\

. Kurken, wat hebben we er een hekel aan. Je moet een apparaat gebruiken om ze uit de fleshals te verwijderen, ze kunnen afbreken, ze kunnen afbrokkelen, ze zitten soms muurvast, ze kunnen te poreus zijn én ze kunnen de wijn bederven omdat ze aangetast zijn door een chloorachtige stof, die afgekort TCA wordt genoemd. Het was de Zwitserse onderzoeker Hans Tanner die hem in 1981 indentificeerde. Hoe sneller de kurk als flesafsluiter wordt afgeschaft, des te beter. Over het element emotie – denk aan het ritueel van openen en het plopje van de loskomende kurk – raak je heel snel heen als je wéér eens een fles goede wijn kunt leeggieten omdat die verziekt werd door de kurk. Wetenschappelijk is aangetoond dat minstens een half procent van alle natuurkurken door TCA wordt aangetast – wat soms al begint in de natuur, in de eikenbossen dus. Dat lijkt weinig, maar als vast stond dat dagelijks een half procent van alle vliegtuigen gegarandeerd zou neerstorten, zou dat onacceptabel zijn. Om maar te zwijgen van een groter percentage; bepaalde bronnen spreken over twee tot vijf procent flessen met ‘kurk’.

Daarom: leve de alternatieven. Met name de schroefdop. Het Britse tijdschrift Decanter heeft er een hoofdartikel aan gewijd. In ’50 Reasons to love Screwcaps’ vertelden allerlei wijndeskundigen waarom zij een fan zijn van de schroefsluiting. De bekende wijnpublicist Steven Spurrier schreef zelfs dat de draaidop, die van het merk Stelvin, ‘een van de beste dingen is die tijdens mijn leven met wijn zijn gebeurd’. In het artikel wordt de schroefdop trouwens niet alleen aanbevolen voor witte wijnen, maar ook voor rode. Zelfs in het toch traditionele Bordeaux beginnen op rode wijnen schroefdoppen te verschijnen, zoals op die van een Grand Cru in Saint-Emilion, Château Vieux Larmande. De verkoop van schroefdoppen bedraagt momenteel een ontzagwekkende 2,5 miljard stuks per jaar – wat betekent dat nu al zo’n 15 procent van alle wijnflessen deze sluiting draagt.

. Van alle Duitse wijngebieden is er één gespecialiseerd in rode wijnen, te weten Ahr. Het ligt niet ver van Bonn, rond het riviertje Ahr. In het dal daarvan zijn over een lengte van zo’n 35 kilometer circa 540 hectare met druivenstokken te vinden. Dat is eigenlijk een klein wonder. Want de streek ligt als een soort vineuze oase temidden van koele regio’s waar wijndruiven absoluut niet zouden kunnen gedijen – laat staan de in het Ahr-dal dominerende blauwe variëteiten. Blauwe rassen vragen immers meer zon en warmte nodig dan witte. De verklaring zit hem in de beschutte locatie van de druivenakkers. Deze liggen vrijwel altijd tegen goed geëxposeerde, vaak zeer steile hellingen (tot maar liefst 47 graden) waartegen kleine terrassen werden aangebracht. Mede als gevolg van dit terrein kunnen Ahr-wijnen niet goedkoop zijn. In vlakke wijngaarden moeten een boer gemiddeld 800 uur per jaar werken, maar in de hellende van het Ahr-dal 1700 uur. De teelt van blauwe druiven, die 80 procent van de aanplant vertegenwoordigen, wordt eveneens mogelijk gemaakt door de gewoonlijk leisteenhoudende bodem. De leisteen fungeert namelijk als een soort vloerverwarming die de overdag opgevangen zonnewarmte ’s nachts uitstraalt naar de stokken. Inmiddels worden blauwe druiven al minstens drie eeuwen volop langs de Ahr gecultiveerd. Soort nummer één is de spätburgunder ofwel de Bourgondische pinot noir. Uit het feit dat de Ahr-vallei plusminus vijfhonderd wijnbouwers telt, blijkt dat het grondbezit er klein is, ongeveer een hectare. De meesten beoefenen druivencultuur daarom als bijbaan. Het bescheiden grondbezit dateert niet van vandaag of gisteren, en verklaart ook waarom in deze streek ‘s werelds eerste wijncoöperatie werd gesticht, die van Mayschoss. Dit gebeurde in 1868, en ruim de helft van alle boeren is bij dit bedrijf aangesloten. De gewone rode coöpwijnen, zoals de Mayschosser Spätburgunder 2008 die €9,75  kost, hebben doorgaans een ietwat lichte kleur en een zachte, aangename smaak met rijp rood fruit. Meer van alles wordt geboden door speciale selecties, waaronder de van steile hellingen afkomstige Pinot Noir Edition Ponsart Nr. 18. Deze werd in kleine fusten opgevoed en heeft een gulle smaak met dik fruit en een solide fundament van alcohol. Hij kost €18,95 en is een wijn waarmee Bourgogne-liefhebbers aangenaam mee kunnen worden verrast. En waarop ongetwijfeld ook de spreuk van toepassing is die op een der fusten in de coöperatie werd aangebracht:’Tegen alle ziekten en pest is de rode wijn het best’. Een andere opmerkelijk product van Mayschoss is de Blanc de Noir 2008, een sappige, citrusachtige en tevens enigszins plantaardige witte wijn van blauwe druiven. Deze kost €9,95. Genoemde en andere aardige Ahr-wijnen zijn te vinden bij www.avintage.nl.


Er zit muziek in wijn (1)
Een mooie zomeravond langs Lake Chelan, een groot meer in de Amerikaanse staat Washington. Terwijl de ondergaande zon de hemel rood kleurt en de druivenstokken van zacht strijklicht voorziet, wordt op het gazon van de Tsillan Winery een uitvoering gegeven van liedjes uit musicals. Nadat Some enchanted evening werd ingezet,  krijgen we een fraaie, naar verse frambozen smakende rosé van Cabernet Franc geserveerd – en weer eens wordt duidelijk hoe hecht de band is tussen muziek en wijn, tussen wijn en muziek. Het beleven van de muziek wordt rijker, intenser als je er een passende wijn bij drinkt, terwijl de wijn op bijna magische wijze nog beter gaat smaken als er passende muziek bij klinkt.Ook het Amerikaanse radiostation iWineRadio Wine & Dine (geassocieerd met live365.com) heeft dat ontdekt, met als resultaat een programma dat Wine and Music heet. Daarop speelt men niet alleen muziek die geschikt is om wijn bij te drinken – easy listening, subtiele jazz en melodieus klassiek – maar wordt ook frequent bij bepaalde cd’s een wijn op maat geadviseerd. Zo beveelt de eigen wijn- en muzieksommelier van het programma bij het album The best of Bread een Sauvignon Blanc van Crocker Starr aan, omdat daarmee ‘een perfecte stemming’ wordt gecreëerd. Al veel eerder werd in de Bourgondische wijnhoofdstad Beaune onderzocht of muziek invloed had op de beleving van de wijn. Men draaide dus verschillende soorten muziek bij dezelfde rode Bourgogne, die door panels werd geproefd. En wat bleek? De wijn kreeg zijn hoogste beoordeling als pianomuziek van Chopin ten gehore werd gebracht. Wijn en muziek vormen een kostelijk koppel. Ze hebben immers veel met elkaar gemeen. Beide bieden een ontspannende werking, beide bestaan in tal van verschillende stijlen en zijn eindeloos gevarieerd, beide hebben veel te maken met persoonlijke smaak, voor beide is een goede harmonie essentieel en voor zowel muziek als wijn geldt dat het genieten ervan als levenskunst kan worden beschouwd. Dat wijn geleid heeft tot muziek, hoeft geen betoog. Denk maar aan de talrijke drinkliederen, de Trinklieder, de chansons à boire. Sommige zijn in de vergetelheid geraakt, maar andere worden nog steeds met volle borst – en veelal  volle glazen – gezongen, als bijvoorbeeld tijdens seances van de Elzasser wijnbroederschap La Confrérie St. Etienne. De woorden van dat drinklied zijn zo eenvoudig dat ze zelfs na het nuttigen van copieuze kwantiteiten wijn nog te onthouden zijn: ‘Singe eins, trinke eins, tralalalalàlala.’ Wordt vervolgd in februari.


. Italië’s grootste wijndomein uit één stuk ligt rond het Castello di Poggio alle Mura meestal genoemd Castello Banfi. Dit is een grotendeels 13e-eeuws kasteel op ongeveer 15 kilometer bezuiden Montalcino. In Toscane dus. De bezitting bestrijkt maar liefst 950 hectare, waarvan 180 de beroemde rode Brunello di Montalcino geven. Ruim drie decennia geleden werd het slot overgenomen door een familie van welgestelde Amerikaanse wijnimporteurs, de Mariani’s. Ze richtten er een mooi museum in met de grootste collectie van
Romeins glaswerk, converteerden een bijgebouw tot de Enoteca (een riant proef- en verkooplokaal) en openden een tweetal restaurants. Voor het bereiden van Banfi’s wijnen – 25 verschillende soorten van zo’n 10 druivenrassen – verrees aan de rand van het domein een immens complex. Daar wordt perfectionistisch gewerkt. Zo creëerden de Amerikanen een geheel eigen model gistkuipen waarop ze ook patent hebben.Het model bestaat uit een soort sandwich van roestvrijstalen elementen met daartussen een middenstuk van Frans eikenhout. Kosten per stuk €50.000. Voorts selecteren Banfi’s wijnmakers zelf in Frankrijk het eikenhout voor de circa 7000 rijpingsvaten; de duigen worden vervolgens op het eigen kelderterrein drie jaar te drogen gelegd. Het model van de vaten is groter dan gebruikelijk, namelijk 350 liter in plaats van 225 liter, teneinde niet te veel houtaroma’s in de wijnen te krijgen. Grote, traditionele foeders worden eveneens gebruikt. Ze staan in een ondergrondse ruimte ‘de kathedraal’. Als we wijnen van Castello Banfi proeven, in de Enoteca, vloeit als eerste wijn de Rosso di Montalcino 2007 in het glas, een energieke, soepele, fraaie wijn met schakeringen van bessen, zwarte vruchtjes en kruidig hout en toast: een soort Brunello in het klein. Richtprijs €18. De traditionele Brunello di Montalcino 2004 is een indrukwekkend product dat ongeveer vier jaar gerijpt heeft waarvan twee op fust. Het bestormt de zintuigen met een donkerrode kleur, een rokerig houtaroma en een krachtige, gespierde, dimensierijke smaak waarin bessen, kersen, drop, kruiden en allerhande houttonen waarneembaar zijn. Reken op circa €47,50 per fles. Nog wat meer kracht, hout en substantie biedt een andere Brunello di Montalcino, de Poggio alle Mura 2004 waarvoor doorgaans €52,50 wordt gevraagd. Verkoopinfo via www.vinites.com.

 

. We blijven nog even in Italië. Een generatie geleden leverde Sicilië – het grootste eiland van de Middellandse Zee, met 1500 kilometer kustlijn – voornamelijk simpele slobberwijn. Daarvan ging veel in bulk naar Frankrijk, om anoniem te verdwijnen in de goedkope alledagswijnen die de Fransen toen nog volop dronken. Vandaag de dag toont het Siciliaanse wijnlandschap een totaal ander beeld. De handvol kwaliteitsproducenten van weleer groeiden in aantal tot zeker tweehonderd, de hoeveelheid ter plekke gebottelde wijn ligt rond de 30 procent te (terwijl ook veel hoogwaardige wijn elders in Italië op fles gaat) en voorheen ondergewaardeerde druivenrassen worden steeds vaker verwerkt tot producten van internationaal niveau.Wat bleef is het volume. Sicilië, waar wijnbouw vermoedelijk reeds drieduizend jaar beoefend wordt, telt maar liefst 110.000 hectare wijngaarden, ongeveer net zoveel als heel Zuid-Afrika of Bordeaux. Naar verluidt produceert alleen al de provincie Trápani, in het uiterste westen, bijna een tiende van alle Italiaanse wijn. Het merendeel van de nu toonaangevende, zelf bottelende bedrijven is jong. Cusumano bijvoorbeeld bottelde zijn eerste oogst van het jaar 2000.Dit domein, momenteel een kleine 400 hectare bestrijkend, bracht tientallen jaren alleen bulkwijn voort, maar met de komst van een nieuwe generatie – de gebroeders Alberto en Diego Cusumano – werd de koers verlegd naar kwaliteit. Met succes, getuige de tientallen medailles en andere wijnbekroningen. Aanvankelijk besteedden Albert en Diego al hun energie en geld aan het verbeteren van bestaande wijngaarden en planten van nieuwe. De akkers liggen verspreid over het hele eiland, en steeds werd zorgvuldig bepaald welke variëteiten waar moesten komen. Per wijngaard worden de druiven afzonderlijk vergist. Dit gebeurt in een hypermodern, deels ondergronds keldercomplex ten westen van Palermo.Net als veel Siciliaanse producenten werkt Cusumano voornamelijk met autochtone druivensoorten, enkele van de plusminus vijfhonderd die men heeft geïdentificeerd. De witte Angimbè 2008, een kostelijke compositie van 70 procent insolia aangevuld door chardonnay, geurt enigszins floraal, kruidig en fruitig, wat ook geldt voor de zacht frisse, ferme uitgesproken sappige en karaktervolle  smaak. Voor €9,50 is het een traktatie bij zeeduivel en andere stevige vissen, maar ook prima bij kalfsvlees, kip of  kalkoen. De donkerrode Benuara 2008, waarvoor 70 procent nero d’avola en een complement van  syrah werden gebruikt, valt op door zijn vooral bessige, vlezige, markante smaak, en doet verlangen naar zowel een mooi stuk rundvlees als een hazenpeper. Hoewel, bij harde kazen doet hij ook heel goed. Prijs €11,85 bij www.vojacek.nl.

 

 

. Een van de redenen om vanuit de Chileense hoofdstad Santiago westwaarts te rijden is het bezoeken van Valparaiso. Deze aan een baai gelegen, Spaans koloniale havenstad werd door Unesco namelijk uitgeroepen tot Werelderfgoed. Dit niet zozeer vanwege zijn historische centrum, maar gezien de daarboven uitrijzende, brede hellingen die helemaal bebouwd zijn met kleurrijke, kleine woningen waartussen ook talrijke kerktorens zijn te zien. Reden nummer twee is het eminente wijngebied Valle de Casablanca, gelegen tussen Santiago en de kust. De weg naar Valparaiso loopt er dwars doorheen. Tot 1982 groeide in dit zestien kilometer lange dal geen enkele druivenstok. Het zanderige land lag grotendeels braak en er graasden wat koeien. Vandaag de dag vind je er meer dan 4100 hectare aan wijngaarden. Want dankzij Pablo Morandé, destijds wijnmaker bij Concha y Toro, werd Casablanca ontdekt als wijngebied. Pablo had er een weekendhuisje en plantte daarbij op eigen initiatief gewoon wat stokken – die excellente druiven bleken te geven. Het geheim van Casablanca Valley (zoals de naam meestal wordt gebruikt) is de frisse zeewind die elke middag de temperatuur een graad of tien omlaag brengt. Deze afkoeling verlengt het groeiseizoen van de druiven met enkele weken, waardoor ze extra aromatisch worden. Vooral sauvignon blanc en chardonnay doen het in deze regio uitstekend, maar op de wat warmere plekken ook pinot noir, merlot en andere blauwe variëteiten. Tal van kleine en grote wijnproducenten hebben inmiddels grond in Casablanca, en velen ook een kelder. Een daarvan is Indómita, bij de stichting waarvan ook een Nederlander betrokken is geweest, wijnhandelaar Sip Baarsma. Het op een lage heuvel tronende bedrijf heeft ter plekke 180 hectare wijngrond (vooral voor witte wijnen) en in Maipo Valley nog eens 300 (voor de meeste rode wijnen). Bezoekers komen er graag, mede vanwege het gerenommeerde restaurant. De installaties zijn modern, terwijl voor het lageren van de betere wijnsoorten zo’n driehonderd vaten beschikbaar zijn. Een geslaagde, tevens gespierde rode wijn is de Pinot Noir Duette 2008 uit dezelfde vallei. Roostertonen plus rijp zwart fruit bepalen zijn geur en smaak. Een goede koop voor €7,99, doorgaans verkrijgbaar bij Jumbo, Plus, Poiesz en andere kleinere supermarktketens. Het is ook genieten van de Cabernet Sauvignon-Carmenère Duette 2007, een krachtpatser met tonen van zowel cassis als laurier. Identieke prijs en verkrijgbaarheid als de Pinot Noir. Evenmin te versmaden is de Cabernet Sauvignon Reserva 2007 die getypeerd wordt door zwarte bessen en bosbessen, een snufje specerijen, een vleugje munt en een sappige, stevige, volle smaak. Niet duur voor €4,99 (zelfde adressen als de Duette). Uitsluitend online verkijgbaar, à  €4,95, zijn de verkwikkende, grassig-fruitige Sauvignon Blanc 2009, Merlot 2008, Carmenère 2008 en andere goede wijnen van de lijn Pasión. Hetzelfde geldt voor de zeer aantrekkelijke, hoogwaardige, doorgaans krachtige soorten die Quintus werden gedoopt. Bijvoorbeeld de op fust gerijpte Quintus Chardonnay Gran Reserva 2008, een ferme, intens smakende wijn met nuances van sappig, mild citrusfruit, vanille, wat toast en een vleugje kruidig hout. Hij komt uit Casablanca en kost net als de andere Quintus-soorten doorgaans €6,95 bij www.wijnvoordeel.nl. Daar is ook Pasión verkrijgbaar.

 

Het voor Uruguay zo kenmerkende druivenras tannat, er naartoe gebracht door een Fransman in 1870, was de aanleiding tot het creëren van bijzondere schilderijen. Een aantal kunstenaars  in Uruguay  kreeg van wijnproducent Juanicó het verzoek om tannat en zijn wijn te verbeelden. Dit resulteerde in de expositie Homenaje al vino Tannat, waarvoor twintig kunstenaars werken leverden. Een daarvan is de in 1959 geboren Diego Donner, die een compositie maakte van hiërogliefen.

 

 

 

*

Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.