reisreportage1

. Hebben Frank Sinatra en anderen Chicago terecht bezongen? We zijn benieuwd. In veel Amerikaanse steden is downtown, het stadshart dus, ’s avonds en in weekends verlaten, maar dat van Chicago bruist dan van het leven. Er wonen namelijk ruim twee miljoen mensen. In het centrum valt ook veel te bekijken. Echt mooie wolkenkrabbers bijvoorbeeld, soms neo-klassiek of neo-gotisch vormgeven, maar ook spectaculair modern, zoals met symbolische watergolven (zie foto). Trouwens, het was hier dat ‘s werelds allereerste sky scraper verrees, in 1875. Chicago’s opmerkelijke architectuur heeft ermede toe geleid dat de stad als decor diende voor talrijke films, waaronder Spiderman, The Dark Knight, The Blues Brothers, Public Enemies en The Fugitive, terwijl afgelopen zomer een deel van het centrum was afgesloten voor opnamen van Transformers 3. Het huidige Chicago kreeg gestalte na de brand van 1871 die ruim 18.000 gebouwen verwoestte. Vrijwel de gehele stad moest toen worden herbouwd. De beste manieren om Chicago te ontdekken zijn wandelend, met een stap-op-stap-af bus of in een rondvaartboot. Want dwars door het centrum loopt de Chicago River. Deze komt uit in het immense Lake Michigan waarlangs Chicago over een lengte van enkele tientallen kilometers werd aangelegd. Wat er zoal te zien en te doen is buiten het bekijken van gebouwen? Chicago heeft enkele uitstekende musea. Een van de allerbeste is het Field Museum. Dat biedt een spectaculaire reeks collecties gewijd aan de geschiedenis van de aarde en de mensheid. Je ontmoet er (in de vorm van een skelet, een bewegende maquette en via een documentaire) de grootste Tyrannosaurus Rex ooit gevonden, je kunt er wandelen door een Egyptische grafkelder op ware grootte, je ontdekt hoe onze planeet zich gedurende vier miljard jaar ontwikkelde, je komt oog in oog met natuurgetrouwe modellen van mammoets, je ziet een rijke verzameling van edelstenen – en nog veel, veel meer. Voor het tempelachtige museum kun je trouwens hot dogs in Chicago stijl bestellen, dat wil zeggen met o.a. augurk, gele mosterd, tomaat, relish en een maanzaadbroodje. Het worstje is zelf is puur rundvlees.

Een must voor beeldende kunst is het Art Institute of Chicago. Verspreid over diverse vleugels en verdiepingen worden daar schilderijen geëxposeerd, waaronder die van impressionisten als Monet (34 werken) en Renoir (zie foto), alsmede sculpturen, sieraden en andere Azatische kunstuitingen, plus zowel historische als eigentijdse fotografie. Elders in de stad valt moderne kunst te bewonderen, in het Museum of Contemporary Art, dat veel wisselende tentoonstellingen organiseert. Dit museum ligt vlakbij de Hancock Tower, een bijna 375 meter hoge wolkenkrabber die bovenin niet alleen een uitzichtpunt heeft, maar eveneens een groot restaurant, de Signature Room. Daar dineren, als de zon ondergaat en de lampen gaan branden, is bijzonder. Druk bovendien, dus wachten bij de liften. Het eten is correct. Onze smakelijkste ervaringen waren met verse oesters en een hoofdschotel van Wagyu beef, gecompleteerd door de Red Diamond Merlot uit Washington State. De Hancock Tower staat aan de noordzijde van de zogeheten Magnificent Mile, de bekendste winkelstraat. Hetzelfde geldt voor de Tribune Tower, een Neo-gotische wolkenkrabber waarvan de muren op straatniveau fragmenten bevatten van het Colisseum, het Parthenon, de Chinese Muur en andere beroemde gebouwen. Een andere opmerkelijke wolkenkrabber is de Willis Tower die tot 442 meter reikt. Wat neerkomt op 313 maal Oprah Winfrey, de plaatselijke heldin (die in een randwijk ook haar eigen tvstudio heeft en een winkel). Het panorama is spectaculair en vanaf kleine balkons met een vloer van plexiglas lijkt het alsof je boven de straten zweeft. Chicago heeft ook parken, 1540 maar liefst. Een daarvan is Millennium Park, waar concerten worden gegeven in o.a. een prachtig, door Frank Gehry ontworpen auditorium. En waar kinderen zich op warme dagen nat laten spuiten door fonteinen en een waterstraal uit een spugende mond. In het  park staat ook de als een spiegel glimmende, boonvormige Cloud Gate, een sculptuur die 23 miljoen dollar heeft gekost. Eveneens apart is het reuzenoog langs State Street, een andere bekende winkelstraat. Inwoners van Chicago eten graag vlees van de grill. Er floreren dus ook tal van restaurants die dat bieden. Heel bekend is de Weber Grill, noordelijk langs State Street en genoemd naar de grills van dat merk. Je weet wel, met die halve ronde deksel. Slim idee. We smulden daar van een halve slab barbecued ribs, heel mals en voorzien van twee sauzen. Met als passende begeleiding een glas Chileense Pinot Noir van Cono Sur. Het voorgerecht bestond uit een royale, gegratineerde uiensoep met drie soorten kaas. Om de hoek, in Ohio Street, is Fleming’s gevestigd, met een wijnbar beneden en een enigszins duister restaurant boven (beide met tv’s aan en vrij luide muziek).De zeer smakelijke petite filet mignon daar bleek niet echt ‘petite’ te zijn en kwam van een met maïs gevoerd rund waarvan het vlees vier weken was gerijpt en vervolgens bij 871 graden dichtgeschroeid ‘to seal all the juices and the flavors’. Met de Cabernet Sauvignon 14 Hands uit Washington State ging het allemaal prima samen. Onze beste eetervaring, bij Crofton on Wells, staat op de pagina ‘Aanbevolen restaurants’. Ook buiten het centrum valt van alles te beleven. Waaronder een uitstapje naar Oak Park. Daar bouwde de fameuze architect Frank Lloyd Wright in 1889 zijn eerste eigen huis, waar hij en zijn gezin twintig jaar woonden. Het pand verrees in prairiestijl, want destijds lag het aan het eind van een tramlijn, daar waar de prairie begon. Een rondleiding door het huis, waarin zich ook een studio bevindt, maakt duidelijk hoe onconventioneel maar doordacht en creatief het pand gestalte kreeg. Met tegelijk grote aandacht voor detail, en zonder compromissen. Toevallig werd in datzelfde Oak Park de schrijver Ernest Hemingway geboren, tien jaar nadat Frank Llloyd Wright er neerstreek. Het geboortehuis van de auteur is nu een klein museum en verderop langs dezelfde beschaduwde straat werd een aan Hemingway gewijd museum ingericht. Als je alles samenvat – en er valt nog ongelooflijk veel méér te bekijken en te beleven – begrijpen we nu helemaal waarom Chicago bij herhaling werd bezongen.

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

. Vanaf het terras voor de Stift Göttweig heb je een riant uitzicht over het Oostenrijkse wijngebied Kremstal, dat aan de Donau grenst, westelijk van Wenen. Het is een streek die uiteenlopende terreinen kent, zo legt een Benediktijner kloosterling uit. Klei, zand, graniet, leisteen, kiezel en dikke lagen löss, alles komt voor, op ongeveer 2200 hectare. Vandaar dat de hellende akkers van wijngoed Salomon Unhof, gelegen in de barokke rivierstad Krems, behalve löss ook leisteen en verweerd graniet bevatten. Eigenaar Bertold Salomon (zie foto, hij vertegenwoordigt de zevende generatie) toont de bezoekers graag de verschillende gronden. Want die bepalen in hoge mate het karakter van de wijnen. En passant wijst hij ook op het gras dat mileuvriendelijk tussen elke andere rij groeit, met als doel de bodem vitaal te houden en wortels dieper te laten groeien. De stokoude, statige Undhof, ooit een boerderij van Capucijner monniken, oogt nog als vroeger. Maar in de kelder staat het modernste materieel. Roestvrijstalen tanks dus, koelapparatuur, druivenpersen. Voordat de fermentatie begint laat Salomon de most zichzelf klaren gedurende 24 uur. Helemaal helder mag het druivensap niet worden ‘anders verliezen we te veel’. Zowel natuurlijke als gekweekte gistcellen worden gebruikt. En na de gisting blijven de wijnen, uitsluitend witte, zo lang mogelijk in contact met het fijne gistingsbezinksel. Want dat geeft ze extra aroma. De zogeheten appel-melkzure gisting vindt nimmer plaats aangezien deze een enigszins ontzurend effect heeft – en Bertold zijn wijnen juist vief en fris wil laten zijn. Een grote specialiteit van het 25 hectare bestrijkend domein is de Grüner Veltliner Wieden & Berg 2009, geurig en smaakrijk, met schakeringen van frisse citrus, groene appel, sappige peer, witte peper, mineralen en een kruidje. Hartig, fruitig en opwekkend tegelijk. Zeer zuiver bovendien. Kremstal op zijn kostelijkst. T

 

. Dat in de zuidoosthoek van Sicilië een agrarische bezitting tot bloei kwam, Feudo di Santa Tresa, is te danken aan bron die men daar vond, meer dan driehonderd jaar geleden. Nog wordt het opwellende water daar dankbaar gebruikt, momenteel om ondergronds zo’n 250.000 druivenstokken af en toe van vocht te voorzien. Want sinds 1999 werd op Santa Tresa een 54 hectare bestrijkende wijngaard herplant. Dit gebeurde door Massimo Maggio (geboren en getogen op Sicilië) en Stefano Girelli (Noord-Italië), wiens zuster Marina als derde partner fungeert. Ze zijn trots op hun bezitting. ‘De natuurlijke omstandigheden zijn ideaal’, stelt Stefano (zie foto), ’vanwege onze rosse, zandhoudende aarde waaronder een goed drainerende laag kalksteen ligt die als een spons het schaarse water vasthoudt. Bovendien bevinden we ons we acht kilometer van zee, dichtbij genoeg om afkoeling te krijgen en ver genoeg om geen last te hebben van zilt. ’De gehele akker wordt organisch gecultiveerd. Stefano: ‘Dat is meer dan een certificaat, het is een volstrekt andere wijze van wijnbouw. Omdat we geen systematisch behandelingen uitvoeren moeten we echt elke dag de wijngaard in om te zien wat daar gebeurt. Als gevolg van deze handelwijze zijn de stokken sterker en resistenter, aangezien ze niet meer kunnen rekenen op medicijn – en de kwaliteit van de druiven is gewoon verbluffend.’ Om de opbrengst per stok te beperken, tot slechts anderhalve kilo druiven, werd gekozen voor een grote plantdichtheid, namelijk 4500 tot 5000 stokken per hectare. Een van Feudo Santa Tresa’s lekkerste wijnen is de rode Nìvuro 2007. Deze werd gecomponeerd uit de regionale nero d’avola plus cabernet sauvignon en combineert in zijn sappige smaak donkere, laurierachtig tonen met zondoorstoofd besfruit en roosterachtige houtaroma’s. Prijs doorgaans €11,99. Gezien zijn kracht, kruidigheid en beheerste fruit kan de van nero d’avola en frappato vervaardigde, drie euro minder kostende  Cerasuolo di Vittoria 2008 als een echte voedselwijn worden beschouwd. Terwijl de identiek geprijsde witte Rina Ianca Grillo Viognier 2009 verleidt met milde citrus, een zachte kruidigheid en een hint van hout. Stefano en companen produceren op hun domein ook twee merkwijnen, afkomstig van aangekochte, organische geteelde druiven. De Purato Cantarrato/Pinot Grigio 2009 combineert in zijn sappig smaak elementen van milde citrus met een beetje wit fruit en snufjes van zowel kruiden als specerijen. ‘Lekker!’ noteerde ik. En de prijs is bepaald vriendelijk, €5,99. Dit geldt eveneens voor een ander bron van plezier, de Purato Nero d’Avola 2009, een keurig nahangende creatie met kruidigheid, rood plus zwart fruit en wat laurier. Verkoopadressen via wine@coenecoop.com.

 

 

. ‘Om goede wijn te maken moet je kunstzinnig zijn en een beetje gek’ is een uitspraak van Luciana Garibaldi de Canepa die na het voortijdige overlijden van haar man José de leiding had overgenomen van het Chileense wijnhuis Canepa. Net als andere wijnweduwen – denk aan Madame Bollinger en Veuve Clicquot van de gelijknamige Champagne-firma’s – voerde Luciana een dynamisch beleid. Zo besteedde ze een belangrijk deel van het familiefortuin aan de verwerving van eigen wijngaarden, tot zo’n 400 hectare in totaal. ‘Ik had twee opties’, stelt ze achteraf, ‘alles uitgeven aan juwelen of aan wijngrond.‘ Luciana (op de foto met haar kinderen) koos dus voor het laatste, ‘want wie als wijnbouwer veel investeert leeft arm, maar sterft rijk’. Al eerder beschikte Canepa over Chili’s eerste grote kelder die geheel werd ingericht met roestvrijstalen gistingstanks. Nog steeds is de van oorsprong Italiaanse familie Canepa eigenaresse van het bedrijf, maar in 2007 werd een strategische alliantie gesloten met Concha y Toro, ’s lands grootste producent. Deze verzorgt sindsdien het bottelen en de verkoop van jaarlijkse ruim vijf miljoen flessen, terwijl teams van Concha y Toro ook helpen met wijntechnische aspecten. Bovendien koopt Canepa al jaren druiven bij van goede telers warmee een hechte band bestaat. Wat bleef, door de decennia heen, is de uiterst betrouwbare kwaliteit van de wijnen – waarvan de meeste heel redelijk zijn geprijsd. De Novísimo Carmenère 2009 à €4,99 bijvoorbeeld heeft een intense smaak met zowel elementen van laurier en drop als van rijpe zwarte vruchten, terwijl de Canepa Reserva Carmenère 2009 nog wat romiger en voller is, met tevens toastachtig hout en flink wat cassis: heerlijk bij wild, stoofschotels en vlees van de grill. Deze wijn kost €6,49. Ook de Novísimo Chardonnay 2009 en de Reserva’s 2009 van Sauvignon Blanc, Cabernet Sauvignon, Shiraz en Merlot verdienen een aanbeveling. Als zijnde allesbehalve gek voor hun geld. Bij Jumbo, www.jumbosupermarkten.nl.

 

 

. De wijnimporteur die deze maand zijn favoroiete wijn-spijscombinaties onthult, is Xavier Kat, directeur en mede-eigenaar van Wijnkoperij Okhuysen. Hoe hij in de wijnwereld belandde? ’Het ging thuis niet continu over wijn, maar wel veel. En natuurlijk over Okhuysen. Dat was sinds 1976 het bedrijf van mijn vader Louis en Wim Beelen. Aanvankelijk volgde ik mijn eigen weg. Maar na de Hoge Hotelschool ging ik toch eens kijken in Bordeaux, voor een stage. Ik werd verliefd op die streek en zijn wijnen. Daarom bleef ik na mijn stage in Bordeaux en werkte zowel op Château l’Angélus als Château de Francs, een prachtige tijd. Vervolgens kwam ik terecht bij het van origine Nederlandse wijnhandelshuis, H&O Beyerman, waar ik binnen drie jaar opklom tot rechterhand van de directeur en exportmanager. Ik zou me er zelfs in gaan kopen – maar precies op dat moment vroeg mijn vader me om terug te komen teneinde de vrijgekomen plek van Wim Beelen te bezetten en gezamenlijk de directie van Okhuysen te voeren. Nu, ruim 10 jaar later, is mijn vader in ‘semiretraite’ en floreert Okhuysen als nooit tevoren (het een houdt overigens totaal geen verband met het ander!). Wijnkoperij Okhuysen probeert steeds weer correct geprijsde kwaliteitswijnen te vinden, het liefst afkomstig van kleinschalig werkende boeren. Een uitdaging waar ik met volle teugen van geniet.’ Ook zijn culinaire combinatie licht Xavier graag toe. ‘Ik kwam er al heel snel achter dat het niet te doen is om met één favoriete wijn-spijscombinatie te volstaan, net zo min als ik één favoriete wijn zou kunnen benoemen. Persoonlijk houd ik van zuivere, pure wijnen. Bovendien geniet ik het meest van een wijn als daar iets puurs en eenvoudigs (qua bereiding) tegenover staat. Lauwwarme coquilles met alleen wat zeezout bijvoorbeeld die ik dit jaar at bij een Laudun Blanc van Luc Pélaquié. De wijn kreeg  op schitterende wijze een licht aards karakter, maar had tegelijk heerlijke tonen van exotisch fruit en rijpe zuidvruchten. Terwijl zijn zuren de combinatie spannend en fris hielden. Bij restaurant De Zwethheul van Mario Ridder proefde ik eens een reerug, gepaneerd met gedroogde sinaasappel en zwarte peper, en geserveerd met een jus van peperkoek. Ik dronk hierbij een Crozes-Hermitage van Alain Graillot. Liefhebbers weten het: dit is syrah op zijn puurst, tegen het groene aan, gepeperd en met prachtige zuren. Het zachte, smakelijke vlees met de wat zoetere saus in combinatie met de sinaasappel en de peper liet de wijn werkelijk het glas uit knallen, terwijl hij bovendien aan breedte en lengte won. Als laatste is er nog de meest simpele, maar tegelijk geweldige combinatie van de Bugey Cerdon van Alain Renardat met aardbeien. Deze licht zoete, laag-alcoholische wijn, met zijn parfum van rijpe, zoete aardbeien en zijn speelse zuren schreeuwt gewoon om verse aardbeitjes, eventueel met een bolletje vanilleroomijs. Genieten!’

. Rode wijn lijkt te beschermen tegen de effecten van overgewicht. Dit dankzij de vooral in rode wijn aanwezige stof resveratrol. Aldus een Amerikaans-Australische studie, gepubliceerd in het tijdschrift Nature. Bij dikke muizen bleek resveratrol na zes maanden de effecten van overgewicht als het ware te corrigeren, waaronder een te hoog suikergehalte en lever- plus hartproblemen. Professor David Sinclair stelde:’De muizen met resveratrol leefden niet alleen langer, ze waren ook actiever en hun motoriek verbeterde naarmate ze ouder werden.’

. Meer dan 250 kilometer slingert de Moezel zich van de Luxemburgse grens naar zijn eindbestemming, de Rijn bij Koblenz. De glinsterende stroom ligt gevat tussen het leisteengebergte van de Eifel en de uitlopers van de Hondsrug; langs zijn hellingen vindt al sinds mensenheugenis wijnbouw plaats. Zo schreef de Romeinse dichter Ausonius in zijn Mosella over ‘hoogten bekroond met groen van wijngaarden’. Ook in oktober is het gewoon feest om dit rivierdal te volgen, feest voor de ogen. Want bocht na bocht zie je spectaculair oprijzende wijngaarden, vooral in het centrale deel van de vallei, tussen Trittenheim en Traben-Trarbach. Ook de dorpen zijn soms beeldschoon. Bernkastel bijvoorbeeld zou als model hebben kunnen dienen voor de tekeningen van Anton Pieck.

Uiteraard vind je overal verwijzingen naar wijn, wijnkelders en wijnfeesten, terwijl ook de wijnhistorie zichtbaar is. Ze heeft men langs de doorgaande straat van Neumagen een replica geplaatst van een gebeeldhouwd wijnschip uit de Romeinse tijd. Ook langs twee zijrivieren, de Ruwer en de Saar, worden wijndruiven geteeld en valt visueel veel te genieten. Helaas wordt het imgago van Mosel als wijngebied sterk bepaald door de simpele, in alle opzichten goedkope wijntjes die vooral op de schappen van supermarkten staan. Ze worden wel omschreven als ‘suikerwater’, ook door Duitse critici. De meeste komen uit grote bottelfabrieken. Ter plekke echter ontdek je hoe schitterend de betere witte wijnen van individuele wijndomeinen kunnen zijn, met name de Rieslings. Als we in Schloss Marienlay (zie foto) op het domein Reichsgraf von Kesselstatt, langs de Saar, een stuk of twintig wijnen uit zes verschillende oogstjaren te proeven krijgen, zijn dat allemaal Rieslings – van hoge kwaliteit. Knisperende zuren, weinig alcohol, limoen, perzik, passievrucht, soms een hint van cassis, groene appel, mineralen en andere schakeringen: we komen ze tegen in loepzuivere, verfijnde wijnen die variëren van strak droog tot weelderig zoet. Eigenaresse Annegret Reh-Gartner licht nog toe: ‘Weet u dat hoe zouter een gerecht is, hoe zoeter daarbij de wijn mag zijn? Mijn ervaring is dat halfdroge wijnen bij veel meer gerechten passen dan gewoon droge.’ Het domein wordt vertegenwoordigd door www.imperialwijnkoperij.nl. Een reeks Rieslings vloeit ook in het glas bij Weingut Selbach-Oster, waarvan het proeflokaal gevestigd is langs de rivierkade van Zeltingen. De wijnen, een dozijn in totaal, zijn stuk voor stuk excellent, meteen al vanaf de eerste: een Riesling Spätlese trocken van de wijngaard Zeltinger Sonnenuhr. De wijn smaakt heel opwekkend, met specerijen, fris citrusfruit en haast iets mineraligs-stenigs, net alsof je koude leisteen proeft. Deze Riesling is heel kenmerkend voor het centrale Moezel-dal. ‘De ervaring leert’, zegt Johannes Selbach (wiens wijnen geïmporteerd worden door Oud Reuchlin & Boelen, www.weetvanwijn.nl) en wiens familie al sinds 1661 riesling cultiveert, ‘dat de riesling een genadeloze druif is. Als hij niet groeit op de juiste grond, als je er te veel van oogst per hectare, en als hij niet optimaal rijp is, dan krijg je een saaie, vlakke, vaak zelfs slechte wijn. En geloof me, als een Riesling slecht is, is hij écht slecht.’ Het karakter van een glas Riesling uit het Moezel-gebied wordt eveneens door Johannes geschetst. ‘Onze Rieslings stampen niet op je tong, maar dansen erop, als ballerina’s. Omdat ze zo licht zijn kun je er ook probleemloos het nodige van drinken. Als ik dat bij andere wijnen doe, betreur ik het. U begrijpt het, ik ben geen wijnnipper, maar een wijndrinker!’.

. Kastelen en kasteelruïnes, steile hellingen, schilderachtige dorpen, rotsformaties, wijngaarden en de Loreley, al deze elementen samen vormen het beeld dat tallozen beschouwen als dat van de Rijn. Het daarbij behorende wijngebied is Mittelrhein. Dit volgt de rivieroevers tussen Bonn en Bingen, over een lengte van zo’n 100 kilometer. Het mooiste, en voor de wijnbouw belangrijkste deel bevindt zich bezuiden Koblenz. Een prachtig uitzicht wordt geboden vanaf het Burghotel Auf Schönburg, op 200 meter boven Oberwesel. Diverse hellingen rondom en aan de overzijde van de rivier vormen wijngaarden, maar ook braak liggende druivenakkers zijn te zien. Want in de vorige eeuw werden veel van de koelst gesitueerde en moeilijkst bewerkbare hellingen verlaten. Vandaar dat de gehele Mittelrhein nog slechts 461 hectare met druivenstokken telt. Uiteraard heeft het restaurant van Auf Schönburg flink wat regionale wijnen op de kaart staan. De meeste zijn Rieslings, want in Mittelrhein vormt de gelijknamige druif driekwart van de aanplant. Bij fijne, veelal Mediterrane gerechten, als gegrilde filet van roodbaars in een olijvenmarinade, vloeien wijnen in het glas als de Riesling Oberweseler Schloss Schönburg van J.A. Lambrich. Het is een prettig frisse, citrusachtige, tamelijke lichte creatie de beslist genoegen geeft. Vanaf het slot is het een kwartier rijden naar het beroemdste dorp van Mittelrhein, Bacharach. Dit ontleent zijn naam aan het Latijnse ‘Bacchiara’, ofwel ‘Tempel van Bacchus’.  Het zijn ook Romeinen geweest die op de hellingen achter dit plaatsje de eerste druivenstokken plantten. Het sfeervolle, druk bezochte centrum van Bacharach (zie foto) wordt omgeven door Middeleeuwse wallen en wachttorens, en bestaat uit eeuwenoude vakwerkhuizen. Dat soort panden vind je ook in het noordelijker Spay am Rhein, een dorp van zo’n tweeduizend inwoners in een bocht van de rivier. En gelegen aan de voet van steile wijngaarden. Toonaangevend als als wijngoed daar – en behorend bij de top van Mittelrhein – is Weingart, geleid door Florian Weingart. Hij vervaardigt voorbeeldige wijnen, waaronder de Riesling Spätlese trocken 2009, Bopparder Hamm Ohlenberg. Deze Riesling zou je klassiek gestijl kunnen noemen, want de opwekkende zuren van de door wit en citrusfruit getypeerde smaak krijgen als tegenhanger een klein zoetje. Bovendien zijn hints van kruiden en mineralen present. Hij kost €12,95 bij www.winterbergwijnen.nl.

 

. Koffie drink ik nooit, thee graag en vaak. Sterker nog, in een tweede leven zou ik wellicht theeschrijver worden. Want als product is thee – soms genoemd de wijn der armen – bijna net zo boeiend als wijn. Ik heb het dan natuurlijk niet over het gruis waarmee de meeste zakjes Pickwick zijn gevuld, maar over geurige, smaakrijke theeën die moeten worden gezet. Tot beste die je in ons land kunt kopen behoren die van de Haagse winkel Betjeman & Barton. Dit filiaal van een beroemde Parijse zaak wordt geleid door de zeer deskundige Marion van den Blik, die het proeven leerde in de wereld van de wijn. Haar assortiment – waarvan nogal wat toprestaurants trouwe afnemers zijn – is overweldigend. Met niet alleen soorten uit China, India en Sri Lanka (Ceylon), maar ook uit Brazilië, Indonesië, Japan, Kenya, Nepal, Taiwan (Formosa) en Vietnam. Voor wie net als ik houdt van een fijne, lichte, subtiele thee is de biologische Arya First Flush 2010 een proefneming waard. Deze draagt de herkomstbenaming Darjeeling en werd dus geoogst in het gelijknamige, spectaculaire gebied, gelegen op voetheuvels van de Himalaya (zie de foto). De donkere, meer krachtige Assam Mangalam kan dienen als vitaliserende ochtenddthee. En de eveneens vrij donkere, haast iets rosse, uit China afkomstige Yunnan Jin Meo heeft een fraaie, karaktervolle, fluwelige smaak met in de verte een vleugje vanille – een lekkere avondthee. Gerookte en gearomatiseerde theesoorten voert Marion eveneens, waaronder de Allons voir…Eden Rose die bijna een bouquet heeft als een mooie wijn, met elementen van rozen, bergamot, vanille en zelfs een beetje lavendel. De prijzen voor deze hoogwaardige theeën variëren van €4,50 tot €34 per ons. Behalve in Den Haag worden de producten van Betjeman & Barton verkocht in ongeveer een dozijn andere zaken, zie www.betjemanandbarton.nl.

 

 

*

Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.