Culinaire combinatie

Al 38 jaar is Harry van den Dungen actief in de wijnwereld. Binnen HEMA, waar hij zijn werkzame leven in 1972 begon, werd Harry uiteindelijk in 1979 benoemd tot inkoper van de wijnen – een productgroep die hij ‘volwassen’ maakte: binnen korte tijd kreeg HEMA een uitstekende naam voor wijn. ‘We waren er ook trots op dat onze Chablis door zelfs Gerard Fagel werd opgenomen in diens restaurant De Hoefslag; dit waren “the good old days”!’ Anno 1994 begoHarry.jpgn Harry voor zichzelf en stichtte een kwaliteitsinstituut voor wijn genaamd MERON. Dit is inmiddels uitgegroeid tot het grootste wijnonderzoekinstituut van de Benelux, de database telt inmiddels ruim 310.000 wijnen wereldwijd. MERON waarborgt de kwaliteit van wijnen voor bijna alle grote supermarkten, wijnspeciaalzaken, importeurs, bottelbedrijven en producenten. De laatste jaren wist MERON ook in omringende landen een positie te verwerven. ‘Dankzij voortschrijdende technieken kunnen wij in ons hightech laboratorium nu ook de smaak van wijn (lees: aroma’s) volledig technisch detecteren. Dankzij deze techniek, waarmee wij de belangrijkste vluchtige organische componenten in een wijn kunnen vastleggen, is het mede mogelijk geworden om de ultieme “match” te maken met eten. Ons eten bestaat, net als alles dat leeft en bloeit in de natuur, uit vluchtige organische componenten. Via onze zelf ontwikkelde techniek is het nu mogelijk om de symbiose tussen een gerecht en een wijn te verkrijgen.’ Harry’s persoonlijke symbiose, zijn favoriete culinaire combinatie, beschrijft hij als volgt. Ik kies graag, en wellicht nog net op tijd, een gerecht met asperges. Dat kunnen natuurlijk onze voortreffelijke Nederlandse witte zijn, maar groene vormen een prima alternatief en zijn bijna het gehele jaar verkrijgbaar. De combinatie lijkt wonderlijk, maar creatief denkend ontstaat een voortreffelijke combinatie met de gekozen wijn. Dit is het recept. Benodigd zijn 100 gram mango, 100 gram venkel, 50 gram grapefruit en 8 groene aspergepuntjes. De bereiding is als volgt. Snijd de mango, venkel en grapefruit in brunoise. Blancheer de venkel kort en koel terug. Meng de mango, venkel en grapefruit in een kom en maak aan met twee eetlepels olijfolie en wat zout. Grill de aspergepuntjes. Dresseer de salade met een steekring op een bord, en leg er twee aspergepuntjes op. En de ultieme, perfecte wijn hierbij? Dat is een Sauvignon Blanc uit Nieuw-Zeeland, de Private Bin 2016 van Villa Maria. Cheers!

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Reisreportage nieuw
L1 (Small)
LEIPZIG
MUZIEK, MONUMENTEN & MEER

. Johann Sebastian Bach, Edvard Grieg, Felix Mendelssohn Bartholdy, Robert Schumann en Richard Wagner – ze hebben allemaal in Leipzig gewoond en gecomponeerd. L2 (Small)Als koordirigent van de Thomaskirche, waarnaast hij en zijn familie woonden, in een jongensinternaat, schreef Bach (1685-1750) zelfs meer dan driehonderd werken, waaronder zijn beroemdste, inclusief de Johannes Passion en Mattheüs Passion. Het pleintje bij voornoemde kerk is dus een passend vertrekpunt voor een verkenningstocht door Leipzigs historische stadshart. Een uit 1908 daterend, meer dan levensgroot standbeeld van Bach bewaakte de entree, terwijl schuin achter het gebouw, in een parkje, een ouder kleiner Bach monument staat, met diens beeltenis onder een afdakje. Dit eerbetoon verrees in 1843 tegenover het even verderop geplaatste, beduidend grotere Mendelssohn monument, een bronzen standbeeld op een vier meter hoog granieten voetstuk. De erudiete Mendelssohn, L3 (Small)die slechts 38 jaar werd, was behalve componist ook dirigent, musicus en muziekdirecteur ook stichter van Duitslands eerste conservatorium. Bovendien was hij het de ooit bijna vergeten composities van Bach weer in de belangstelling bracht. L30 (Small)Een uitstekende indruk van Bachs leven en werken geeft het nabije Bach Museum, waar op verschillende plekken muziek kan worden beluisterd, waar oorspronkelijke manuscripten worden geëxposeerd en waar een orgel staat waarop Bach in 1743 zelf heeft gespeeld. Dat Bachs zes (overlevende) zonen eveneens muzikaal begaafd waren wordt eveneens duidelijk gemaakt. Wie de door een zeer schuin (63 graden) dak getypeerdeL4 (Small) Thomaskirche betreedt, die zijn huidige vorm kreeg in 1496, ziet een neogotisch interieur en gebrandschilderde ramen met afbeeldingen van o.a. Felix Mendelssohn, Maarten Luther (die in Leipzig vijfhonderd jaar geleden de Reformatie begon) en uiteraard Johann Sebastian Bach. Wiens grafsteen op een zeer passende plek te vinden in, voor het koor. Op het grote plein (met daaronder een parkeergarage) schuin voor de kerk kan bij Pascucci de inwendige mens worden verwend met een laat ontbijt, wat groepjes vrouwen daar graag L6 (Small)genieten, of een lunch met bijvoorbeeld een van de tien soorten flammkuchen en glas witte wijn. Eenmaal gesterkt is het een minuut lopen naar de Markt, waarlangs Leipzigs meest iconische monument staat, het 16e-eeuwse, in renaissancestijl gebouwde Alte Rathaus. Dit imponeert niet alleen van buiten, maar ook van binnen. Op de eerste etage fungeert het als museum, met rond de grote, door portretten gesierde zaal (ooit de grootste van de hele regio) kleinere ruimten waarin van L7 (Small)alles wordt getoond over de  geschiedenis van Leipzig. Dat ontstond op een kruising van twee handelsroutes. De naam Leipzig verwijst of naar lindebomen of naar ‘vuil water’. Dat inwoners de eerste versie prefereren, spreekt vanzelf. Aan de markt (onder) staat een rijtje patriciërspanden, alle gerenoveerd of herbouwd na de heftige bombardementen van eind 1943 die ongeveer de helft van het stadscentrum vernietigden. In het fraaie L9 (Small)witte hoek gebouw links is Weinstock gevestigd, een sjieke wijnbistro waar het buiten in de zon lekker lunchen is. met bijvoorbeeld een royale, voorbeeldige vitello tonnato en een flink glas Müller-Thurgau van het regionL9A (Small)ale Weingut Triebe: een enigszins hartige wijn die doet denken aan een Grüner Veltliner. Vanaf dit pleinterras kijk je overigens uit op het begin van de Barfussgäschen, een straatje helemaal vol eet- en drinklokalen, met als bekendste Zill’s Tunnel (op de hoek aan het eind). Achter het oude raadhuis  bevindt zich de beschutte, met terrasstoelen gevulde Naschmarkt (onder). Aan noordzijde wordt het rechthoekige plein gemarkeerd door de witte, rijk geornamenteerde Alte Börse, het eerste L8a (Small)barokgebouw ter plekke, en na de handelsbeurzen Antwerpen en Kopenhagen de derde ter wereld. Voor het pand, dat tegenwoordig een culture bestemming heeft, staat een standbeeld van Goethe die in Leipzig ‘klein Parijs’ noemde en er zijn fameuze toneelstuk Faust schreef. Aan de zuidzijde van de Naschmarkt loop je vanzelf de Mädler-Passage in, een van Leipzigs ongeveer dertig galerijen. Na het beëindigen van de Dertigjarige Oorlog, in 1895, werden deze door rijke kooplieden gebouwd om hun waren uit te stallen. Dit gebeurde veelal via het IKEA-systeem: je L10 (Small)moest overal langs voordat de uitgang kon worden bereikt. De arcades werden meestal aangelegd onder grote, paleisachtig panden. Ook de Specks Hof, even verderop, is er een fraai voorbeeld van. Een van de patio’s daar heeft hoog beschilderde wanden, terwijl de diverse entrees smaakvol werden versierd. Ongeveer tien stappen in de Mädler-Passage staan aan weerszijden van de gang grote bronzen sculpturen met scenes uit Faust. Ze flankeren de toegangstrappen tot Auberbach’s Keller. Naar verluidt zou in dit voormalige wijnlokaal Johann Wolfgang Goethe, toen zestien jaar, op het idee zijn gekomen om de Faust legende tot toneelstuk te bewerken. L11 (Small)Een van de standbeelden heeft een glimmende voet, want wie er over wrijft, zo gelooft men, zal gelukkig  terugkeren naar Leipzig. De gewelfde kelder, vandaag de dag een restaurant dat ruimte biedt aan vijfhonderd personen, hebben wij alleen bekeken. Want voor de maaltijd worden credit cL12 (Small)ards noch Rabobankkaarten geaccepteerd. De rest van de galerij bestaat uit luxe winkeltjes, een bistro (met Moët & Chandon tegen de gevel), en de verleidelijke wijn- en delicatessenwinkel Gourmétage. Terug naar de ingang kom je uit op de Grimmaische Strasse, een drukke winkelstraat waarlangs enkele fraaie gebouwen staan. Hij loopt naar de enorme, veertigduizend vierkante meter bestrijkende Augustusplatz. Geallieerde bombardementen en later Walter Ulbricht, staatshoofd van de DDR, hebben weinig heel gelaten van de gebouwen die er oorspronkelijk stonden. Alleen het indrukwekkende, anno 1886 ingewijde fontein Mendebrunnen met zijn brozen standbeelden bleef gespaard. Het opvallendste nieuwe gebouw dat er verrees, is het bij de universiteit behorende Augusteum waarvaL13 (Small)n de voorgevel met zijn verticale banen van steen en getint glas de contouren heeft van een reusachtige kerk. Er wordt al tien jaar aan gebouwd, maar helemaal gereed is het gebouw nog niet. Het opmerkelijke ontwerp werd grotendeels bedacht door de Rotterdamse architect Erick van Egeraat. Terzijde van het plein reikt het Hochhaus 142 meter omhoog. Deze panoramatoren heeft behalve een uitzichtplatform ook een restaurant met terras. Terug in het oude centrum is het slechts L15 (Small)enkele minuten wandelen naar de Nikolaikirche. Het was bij deze, van binnen verrassend lichte kerk, dat op 9 oktober 1989 de ‘vreedzame revolutie’ begon, het eerste openbare protest tegen het communistische regime. Exact een maand later werd de Berlijnse Muur gesloopt. Uiteindelijk namen in Leipzig zo’n zeventigduizend mensen aan de opstand deel; velen van hem kwamen samen op de Augustusplatz. Gekleurde tegellampen bij de Nikolaikirche worden elke avond stapsgewijs verlicht en symboliseren net groeiend aantal betogers. Bovendien staat op het plein (boven) de Nikolai zuil die de revolutie symboliseert. Mooi is ook het statige gebouw naast de kerk, de Alte Nikolaischule, ooit een school waar Richard Wagner L23 (Small)onderricht kreeg, maar tegenwoordig o.m. een toeristisch restaurant en een antiquiteitenmuseum met een permanente tentoonstelling gewijd aan de jonge Richard Wagner. De Nikolaistrasse volgend, in noordelijke richting langs winkels, cafés, restaurants, straatterrassen en een galerij, doet ons uitkomen in Brühl, een andere winkelstraat met aan het eind het in glanzend metaal gevatte winkelcentrum Höfe am Brühl dat als bijnaam kreeg ‘het blikje’. Opzij van Brühl staat het in een modern complex ondergebrachte, schitterende Museum der bildende Künste (foto hal; zie ‘Galerie & Musea’). Rond het historische centrum, dat omgeven wordt door een groene long van parken, is nog veel meer te zien en te beleven. L16 (Small)Zo kun je tram 12 nemen naar de Leipziger Zoo, een dierentuin met de grootste tropische hal van Europa. In het regenwoud daarvan groeien ongeveer 25.000 tropische planten en lopen enkele honderden dieren. Sterk contrasterend daarmee is, verderop langs Menckenstrasse 23, het barokke, romantische, 18e-eeuwse Gohliser Schlösschen (links) waar men terecht kan voor een drankje en een hapje (in de bistro en het restaurant). In dezelfde sjieke L17 (Small)residentiële wijk, Gohlis, staat het witte zomerhuisje (rechts) van de auteur en toneelschrijver Friedrich Schiller die daar ín 1785 het ’Lied an die Freude’ schreef dat gezongen wordt in het laatste deel van Beethovens negende symfonie. Een ander aantrekkelijk stadsdeel is het voorheen industriële Plagwitz, pal westwaarts van het centrum en rond een riviertje waarop in weekends veel wordt gevaren. Een Italiaanse restaurant daar biedt zelfs gondeltochtjes aan. Fabriekspanden werden hier geconverteerd tot woningen, en nogal wat L18 (Small)kunstenaars streken er neer. Aan gene zijde van het kanaalachtige Elsterflutbett, meer zuidelijk van het stadshart, ligt het Musikviertel. Mede dankzij de vele studenten – er staan diverse universiteitsgebouwen – heeft dit een tamelijk trendy, hip karakter en telt talrijke horecagelegenheden. De daar gevestigde universiteitsbibliotheek brengt in gedachten dat Leipzig een grote traditie koestert van boekdrukkunst en boekuitgaven, terwijl hier bovendien, in 1650, ’s werelds eerste dagblad verscheen. Tot slot mag niet vergeten worden dat bij Leipzig dL19 (Small)e grootste veldslag plaatsvond van voor de Eerste Wereldoorlog, de zogeheten Volkerenslag. Er waren zeshonderdduizend soldaten bij betrokken, waarvan bijna honderdduizend het leven lieten. De vechtende partijen waren het leger van Napoleon en een veel grotere krijgsmacht van de bondgenoten Oostenrijk, Pruisen en Rusland. De Fransen delfden het onderspit en trokken zich uit Duitsland terug. Het jaar was 1813. Een eeuw later bouwde men, aan de zuidoostzijde van Leipzig, dicht bij de plek van Napoleons staftent, het Völkerschlachtdenkmal, een reusachtig monument van 91 meter hoogte. Dit heeft een uitzichtplatform, te bereiken via een trap met 501 treden of deels met een lift. In de gigantische hal binnenin klinken enkele keren per jaar koorklanken. Dit vanwege de fantastische akoestiek (een echo duurt 16 seconden) die inspireerde om ook op deze plaats monument en muziek met elkaar te verbinden – Leipzig in optima forma.

L50

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Op grote schaal maatwerk verrichten en tegelijk de belasting voor het milieu  terugbrengen, terwijl de kwaliteit en de prijs van de wijnen gelijk blijven, dat gebeurt allemaal op Domaine du Tariquet. Het is gesitueerd in het Franse zuidwesten, de Gascogne, en bestrijkt een imposante 1125 hectare, met nog eens 300 hectare in aantocht. Profiel breedHet wijngoed behoort aan en wordt met verve geleid door de gebroeders Armin en Rémy Grassa, samen met hun tante Maite (zuster van hun vader Yves). Alle drie wonen ze in de buurt van een klein kasteeltje, Château du Tariquet, dat figureert op de etiketten van hun Armagnacs. Want met het vervaardigen daarvan is de familie ooit begonnen – en nog steeds succesvol. Voor de circa 130.000 flessen die de familie Grassa DSCN0921jaarlijks van dit distillaat verhandelt, wordt maar liefst 23 jaar voorraad aangehouden, met als streven 25 jaar. Want de verkopen stijgen gestaag.
Het was père Yves Grassa die pionierswerk verrichte met een droge witte wijn op basis van Armagnac-druiven. Die allereerste wijn kreeg als naam Classic en werd een spectaculair succes. Niet alleen won hij vijf jaar achtereen gouden medailles, maar bovendien bleken beroepsproevers in Bordeaux hem niet te kunnen onderscheiden van gerenommeerde witte Bordeaux-wijnen. Aanvankelijk werkte Yves alleen met ugni blanc, maar tegenwoordig bestaat de blend uit nog drie andere variëteiten. De huidige jaaromzet ligt tussen de 3 en 3,5 miljoen flessen, wat ongeveer een derde is van Tariquets totale jaarvolume. En zowaar, het is de meest geschonken droge witte wijn in de cafés, brasserieën en restaurants van de steden Bordeaux en Toulouse. Armin Grassa stelt ‘Classic vormt het gezicht van de Tariquet stijl, het is onze identiteit’. Het succes werd bereikt door een combinatie van grote deskundigheid en grote aandacht voor detail; bij herhaling spreekt Armin over ‘totale controle’. Deze begint in de wijngaard, waar zorgvuldig wordt gesnoeid door mensen die dat al jaren doen, waar geen kunstmest wordt gebruikt en waar het beschermende sproeien – met 25 daarvoor speciaal ontworpen Italiaanse Tarimachines – tegenwoordig zo efficiënt geschiedt dat de hoeveelheid gehalveerd kon worden, het spuitspul milieuvriendelijker, minder belastend ‘en wij streven naar nógmaals een reductie van 40 procent’. Zijn de trossen eenmaal geplukt, dan worden ze bedekt met een deken van koolzuursneeuw, teneinde de druiven in optimale conditie te houden. ‘Want als je ze niet beschermt, verliezen ze veel van hun potentieel.’ Voorafgaand aan de gisting wordt gedurende een week à tien dagen een schilweking toegepast, bij lage temperatuur (circa 5 graden Celsius), wat de aromavorming in de most ten goede komt. Bovendien voegt men tijdens de wijnbereiding een heel klein beetje (50 gram per 100 liter) vitamine C toe. Dit in plaats van sulfiet en, zoals Armin stelt ‘als antioxidant die zuurstof vangt’. De vergisting Tari1 van een Côtes de Gascogne als de Classic duurt maar liefst vier weken, want hij verloopt heel langzaam, bij een begintemperatuur van slechts 8 graden Celsius. De benodigde klaring geschiedt niet met het traditionele eiwit of verwante vervangers ‘omdat proteïne aroma’s verwijdert’ maar met het neutralere, kleiachtige bentoniet. Ook het filteren geschiedt licht en met wederom zorgvuldig geselecteerd materiaal. Niet alle druivenrassen worden tegelijk geoogst, maar gedurende een periode van meestal een maand (begin september tot begin oktober). Wat betekent dat alle variëteiten voor de Classic een afzonderlijke fermentatie ondergaan. In de loop van december beginnen Armin en Rémy met het proeven en mengen, met als doel een wTar5 (Small)ijn van standvastige kwaliteit te krijgen die zuiver is, licht (10,5 procent alcohol), fris en fruitig (‘wij streven naar primaire aroma’s’). En als het componeren eenmaal achter de rug is, wordt niet alle wijn tegelijk gebotteld, maar conserveert men een aanzienlijk deel in afgesloten tanks bij lage temperatuur ‘om te garanderen dat ook toekomstige bottelingen een identieke kwaliteit hebben’. Met alleen het maken van de Classic – een perfecte, circa €6 kostende lente- en zomerwijn van 45 procent ugni blanc, 35 colombard, 10 gros manseng en 10 sauvignon – zou iemand misschien al een volle jaartaak kunnen hebben. De familie Grassa vervaardigt echter diverse andere wijnen die óók heel lekker zijn. De breed inzetbare, sappige, opwekkende fruitige, tevens vriendelijk plantaardige Côté 2016 bijvoorbeeld, een blend van halfhalf chardonnay en sauvignon blanc geprijsd op ongeveer €11 (of daaromtrent), de opperbeste, Bourgogneachtige Chardonnay Tête de Cuvée 2014 die een adviesprijs heeft van €20, de frissig fruitige, verleidelijke Rosé de Pressé 2016 voor zo’n €7 en twee eerder op deze website aanbevolen wijnen, de in hun soort bijzonder geslaagde Sauvignon 2016 en de Chardonnay 2016, richtprijs voor beide €7,95. De klasse van Tariquet is in al zijn wijnen tastbaar. Verkooppunten via www.lfe.nl.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

NOS

VINOSTALGIE (61)
De Riesling Weken van deze maand brengen een wijnstadje in herinnering waar door talrijke toeristen al generatieslang véél Riesling wordt gedronken, namelijk Rüdesheim. Drommen mensen begeven er door de Drosselgasse, waar de glazen geheven worden bij de altijd klinkende muziek. Achter het dorp liggen ruim 30 hectare wijngaarden die behoren tot de om zijn Rieslings befaamde wijnstreek Rheingau.

 

 DE MAGIËR VAN MOUTON (2)

Dit is het tweede deel van een interview met de meest besproken wijnmaker van zijn tijd, baron Philippe de Rothschild. Het gesprek vond 35 jaar geleden plaats in diens Parijse residentie, waar de baron o.a. openhartig vertelde over zijn kunstzinnige etiketten en de lange weg naar een hogere classificatie voor Château Mouton-Rothschild. Deel één werd vorige maand gepubliceerd, deel drie komt in juni. Het gehele interview verscheen eerder in Avenue

 Kunstzinnige etiketten
Op Château Mouton-Rothschild verschijnt kunst in verschillende vormen. Mout1Na de Tweede Wereldoorlog gebeurt dat in de eerste plaats via de etiketten. Sinds 1946 dragen deze elk jaar een andere afbeelding van een bekende kunstenaar. De miniaturist Jean Hugo opent de reeks. Daarna volgen beroemdheden als Jean Cocteau, Salvador Dalí, Henry Moore, Georges Braque, Marc Chagall en Joan Miró. De etiketten zijn collector’s items geworden, en sinds dit jaar worden de oorspronkelijke kunstwerken geëxposeerd. Als honorering ontvangen de kunstenaars meestal tien kisten Mouton-Rothschild: vijf met diverse rijpe jaren, en vijf met de wijn van ‘hun’ jaar. Een afgekeurd ontwerp is één kist waard.

Toeristentrekker
Château Mouton-Rothschild en kunst zijn ook op een andere manier sterk met elkaar verweven. Na niet minder dan tien jaar van geheime voorbereidingen opent het kasteel in 1962 zijn eigen museum. Dit bevat een unieke collectie kunstvoorwerpen uit de hele wereld – alle op de een of andere manier verwant met wijn. Hoewel baron Philippe in 1922 noteerde dat zelfs de schaduw van een bezoeker zich nooit liet zien, wordt Château Mouton-Rothschild nu dé attractie van de Médoc. Het wijngoed trekt nu jaarlijks rond de dertigduizend bezoekers.

Merkwijn dankzij slechte oogst
Het merk Mouton Cadet ontstond eigenlijk dankzij de slechte oogst van 1927. Baron Philippe vond de wijn niet aan de normen van Mouton-Rothschild voldoen en wilde hem onder een andere naam verkopen. Dat werd Carruades de Mouton. In 1930 doet zich hetzelfde probleem weer voor, maar men is over de naam niet helemaal tevreden. Mout7Dagenlang rollen de ideeën over tafel, totdat de domeindirecteur zegt: ‘U bent de cadet (jongste kind) van de familie. Waarom noemen wij de wijn niet Cadet de Mouton?” Baron Philippe de Rothschild zelf maakt er enkele ogenblikken later het beter klinkende Mouton Cadet van. Met zijn nieuwe naam heeft de wijn van meet af aan veel succes. Zozeer zelfs dat in 1931, ondanks een gestegen prijs, de vraag het aanbod sterk overtreft. Men besluit derhalve voor Mouton Cadet andere wijn uit de Médoc aan te kopen. Een jaar later blijkt zelfs de Médoc al te klein: de herkomstbenaming zakt dan tot het niveau van streekwijn – tot Bordeaux-zonder-meer. Tegenwoordig worden er alleen al in Amerika zo’n 350.000 kisten Mouton-Cadet per jaar verkocht. La Baronnie – de marketingorganisatie van baron Philippe – zet circa 250 miljoen franc om. Daarvan komt 220 miljoen voor rekening van Mouton Cadet (en andere merkwijnen), terwijl de eigen bezittingen ongeveer 30 miljoen franc vertegenwoordigen. Naast Château Mouton-Rothschild zijn dat twee andere, minder hoog geklasseerde grands crus: Château Mouton Baron Philippe en Château Clerc-Milon.

Vechten voor herklassering
Het succes van Mouton Cadet werd baron Philippe de Rothschild niet altijd in dank afgenomen. Dat bleek eens te meer toen het gevecht om de herklassering van Mouton-Rothschild zijn climax naderde. Mouton-Rothschild immers had als status Mout5tweede grand cru, terwijl èn de reputatie èn de kwaliteit van de wijn èn het prijsniveau al decennia lang gelijk waren aan dat van de eerste crus. Het is een lang verhaal hoe de baron een kleine twintig jaar lang bezig is geweest om de in 1855 opgestelde – en daarna nimmer meer aangepaste – Bordeaux-classificatie te laten herzien. Alleen al vanaf 1959 wegen de ordners met briefdoorslagen en documenten achtenzestig kilo.

De doorbraak
Uiteindelijk kwam de doorbraak. Op 1 september 1972 werd er een concours geopend voor een nieuwe Bordeaux-classificatie. Men zou beginnen met de eerste crus, en vervolgens de tweede tot en met de vijfde categorie behandelen. Aanvankelijk weigerden Lafite-Rothschild en Margaux zich te laten registreren. Er moest zelfs een strenge brief van de minister van landbouw komen om hen daartoe te dwingen. Het gerucht ging  in Bordeaux dat de vier eerste crus Mouton-Rothschild alleen als gelijke zouden accepteren als de naam Mouton Cadet zou worden veranderd – hetgeen rook naar chantage. ‘Was dat ook zo?’ vraag ik de baron.

(Het derde en laatste deel van dit interview wordt volgende maand gepubliceerd.)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Etiket

Abel Tasman (1603–1659) was de Nederlandse ontdekkingsreiziger die op 24 november 1642 met zijn schip Heemskerk het eiland vond dat later Tasmanië werd gedoopt. Waar het beduidend koeler is dan in Australië zelf. Reden waarom Graham Wiltshire  er in 1975 een wijngaard van 5,2 hectare begon. Hij beplantte deze met koel-klimaat rassen, waaronder riesling, pinot noir, sauvignon blanc, alsmede met de Bordeaux variëteit cabernet sauvignon – en noemde zijn wijngaard Heemskerk, ter nagedachtenis aan het eerste westerse schip dat Tasmanië aandeed. Aldus de toelichting van Bert Wentzel, bertwentzel@hetnet.nl, die dit etiket aantrof in zijn omvangrijke verzameling.

.

.

.

Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.