reisreportage1

. Mede vanwege reality shows en tv-series als Love Boat heeft cruisen bij velen geen beste reputatie. In werkelijkheid echter is het voor volwassenen misschien wel de plezierigste vorm van luxueus vakantie vieren – zonder dat dit een fortuin kost. Want per persoon per dag kun je een buitenhut boeken voor minder geld dan in bijvoorbeeld een bekend Twents resorthotel, terwijl je bovendien véél meer krijgt in de vorm van eten en entertainment. Voorwaarde is wèl dat een echt goede maatschappij wordt gekozen, Holland America Line bijvoorbeeld (zie www.hollandamerica.com). Een maatschappij waar het comfort superieur is – neem alleen al de bedden – en de service bijna altijd glimlachend en buitengewoon attent. Men staat bijvoorbeeld klaar met koele doekjes als je terugkomt van een excursie, op het achterdek loopt een ober loopt rond met verse koffie, voor elke filmvoorstelling wordt popcorn bereid, twee maal daags maakt iemand je stateroom schoon, enzovoorts, enzovoorts.  Wat cruisen ook zo aantrekkelijk maakt, is dat er doorgaans ’s nachts gevaren wordt en je vrijwel elke dag in een nieuw land of in elk geval nieuwe streek arriveert. Havenhopping als het ware. Zo vertrokken we dit najaar met de Noordam vanuit Civitavecchia (een uur met de bus vanaf het vliegveld bij Rome) voor een nachtelijke vaartocht naar Livorno. Dit als begin van een cruise over de westelijke Middellandse Zee. Het stadscentrum van Livorno biedt de nodige verassingen. Zoals de sfeervolle grachtenwijk Nieuw Venetië (zie foto), waar ook een opvallende, achthoekige kerk staat, de Chiesa di Santa Caterina. In dit 18e-eeuwse gebouw zijn tegen enkele muren fraaie trompe l’oeils aangebracht die het interieur groter doen lijken dan het in werkelijkheid is. Dicht bij het Piazza Grande, hartje stad, floreert een grote overdekte markt maar alle mogelijke lekkernijen worden aangeboden, waaronder heerlijke hammen en kazen. Terug aan boord, waar vrijwel elke avond in een groot theater een professionele show wordt gegeven door zangers, dansers, musici, komieken en een goochelaar, kun je uitbundig tafelen – en alles is inbegrepen. Dus ontbijt, lunch, high tea, diner, souperbuffet, je kunt ervan genieten zoveel je wilt. En overal viert gastvriendelijkheid de boventoon. ‘Wilt u nog een paar lamskoteletten? Of meer saus? Maar natuurlijk, meneer.’ Mensen als Kusmawan, assistent dining room manager in de Vista Lounge, gaven steeds weer het gevoel dat je als gast de spreekwoordelijke koning bent. Tussendoormaaltijden zijn er ook, zoals een Italiaans buitenfestijn, een Spaanse barbecue of een extravagant dessertbuffet. Wijn moet wel apart worden afgerekend, voor prijzen exclusief 15 procent bedieningsgeld. Tijdens diners in de Vista Lounge genoten we van van allerlei redelijk geprijsde soorten, waaronder de fruitige Santa Carolina Chardonnay 2009 uit Chili ($22), de aangenaam frisse Beringer Pinot Grigio 2009 uit Californië ($22) en de toastachtige, bessige, eveneens Californische Woodbridge Twin Oaks Cabernet Sauvignon 2009 (glas $6). Wondermooie waar voor zijn geld werd bovendien geboden door de niet van Champagne te onderscheiden Californische Domaine Chandon brut ($47). Een van de mooiste wijn-spijscombinaties werd gevormd door braised short-ribs (van het rund en gestoofd in rode wijn) met de vlezige, door zwart fruit getypeerde Alice White Shiraz 2009 uit Australië (glas $6). Na Livorno werden groepsgewijs (via een betaalde excursie dus) Nice en omgeving bezocht, met de bus vanuit Monte-Carlo. Het was feest om in Nice rond te slenteren en een glas te drinken in een van de vele cafés. Op de markt zagen we niet alleen een bonte bloemenpracht, maar tevens veel regionale lekkerijen, waaronder allerlei soorten tapenade. Met de groep werd ook nog een wandeling gemaakt door Èze, een schilderachtig, Middeleeuws dorp op een rotsheuvel. Behalve een aantal galerieën en snuisterijenwinkels is er ook een hotel gevestyigd, Château Eza. Daar gebruikten we misschien wel ons duurste kopje koffie ooit, à €6,50. Maar het terras bood wel uitzicht over de kust en Cap d’Ail. Wie op de Noordam (en andere nieuwere schepen van Holland America) op  nog hoger niveau wil eten, kan terecht in de Pinnacle Grill. Je betaalt dan wel wat extra: $15 voor de lunch, $25 voor het diner. De bediening daar is zo mogelijk nog persoonlijker en het eten zo mogelijk nog smakelijker. Neem alleen al de fantastische steaks. De grill voert een eigen wijnslectie, met veel soorten uit de Amerikaanse staten Washington en Oregon. Een witte topper is de uit vijf variëteiten samengestelde Conundrum 2008, een dimensierijke Calfornische creatie met nuances van o.a. sappig citrusfruit ($39). Leuk is ook de mogelijkheid om twee wine flights te bestellen, bestaande uit vier verschillende wijnen die in kleine hoeveelheden worden geserveerd. Zo’n flight kost $15 en kan bijvoorbeeld bevatten de excellente Cabernet Sauvignon 2006 van l’Ecole Nr. 41, een toonaangevende producent in Washington State. Voor eerdere impressies van een Pinnacle Grill, zie de rubriek ‘Aanbevolen restaurant’. In Barcelona bezochten we voor het eerst het Picasso Museum. Waar vooral opviel hoe  mooi de vroege, naturalistische werken van deze schilder waren. Op meestal kleine panelen bracht de toen nog jonge kunstenaar doorgaans pastelkleurige landschappen prachtig in beeld. En tijdens zijn Parijse periode schilderde hij à la Toulouse-Lautrec. Natuurlijk moesten we even naar El Corte Ingles, gelegen aan het Plaza de Catalunya met zijn fonteinen en duiven. Dit alleen al vanwege de indrukwekkende collectie Spaanse wijnen die het warenhuis voert. Een volgend avontuur op de wal vond plaats in Palma de Mallorca, waar het boven de stad gebouwde kasteel werd bezocht, ooit de zomerresidentie van koning Jaime II. De ronde binnenplaats diende destijds als arena voor stierengevechten. De uit zandsteen gebouwde kathedraal, waaraan al in de 13e eeuw begonnen werd, is een ander hoogtepunt. Drie jaar geleden werd daarin een nieuwe, vier miljoen euro kostende, spectaculaire kapel geopend, ontworpen door Barceló. Terwijl een ruim een eeuw eerder ook Gaudí een bijdrage leverde, met zwevende elementen. Bij Tunis werden de Romeinse opgravingen van het oude Carthago bekeken, met alleen al vier hectare thermische baden (waarvan alleen nog fundamenten bestaan). Het water daarvoor werd via een aquaduct over een afstand van honderd kilometer aangevoerd. In het plaatselijke museum zijn enkele prachtige mozaïeken te zien, sommige met wijnvoorstellingen, en je treft er veel Romeinse sculpturen aan. Boven Carthago ligt Sidi Bou Said, zeg maar het Volendam van Tunesië. Dit dorp bestaat uit witte panden met fel blauwe ornamenten en trekt drommen toeristen. Tunesische wijn hebben we er niet gezien, wel een winkel waar allerlei zoetigheden met dadels werden aangeboden. Verantwoordelijk voor al het eten en drinken aan boord van de Noordam was tijdens onze cruise een Nederlander, Don Habets. Voor een kleine tweeduizend passagiers en ruim achthonderd bemanningsleden verzorgde hij het equivalent van zo’n tienduizend maaltijden –  per dag. Een duizelingwekkende prestatie. Dons rechterhand voor wat de wijn betreft, was de zeer deskundige Hans Becker. Die zelf woont in een Canadees wijngebied. Wijn verscheen ook nog even op Sicilië, dankzij een bezoek aan Florio, de grootste producent van Marsala en gevestigd in de gelijknamige stad. De proeverij van één rode wijn en slechts één Marsala stelde niet veel voor, maar het buffet van allerlei Siciliaanse gerechten des te meer. Alsof we aan boord niet genoeg te eten kregen… Aan de rand van Marsala staat een archeologisch museum waar o.m. de resten van een Cartageens oorlogsschip zijn te zien en massa’s amfora’s. De Noordam lag overigens in Trápani, een stokoude, monumentenrijke stad gebouwd op een smalle landtong (zie foto). We vonden daar een leuke wijn-en delicatessenwinkel, La Botteguccia (op loopafstand van het schip) waar ook blikken met de plaatselijke specialiteit worden verkocht, rode tonijn di Mattanza. Overigens liggen tussen Trápani en Marsala imposante zoutvelden met historische zoutmolens. Zout diende vroeger ook als handelswaar en betaalmiddel. Vandaar dat van het Latijnse sal het woord salaris werd afgeleid. De laatste dag brachten we  grotendeels door in Napels, de derde stad van Italië. Je vindt er vier paleizen, 250 kerken en het oudste aquarium van Europa (1872). Om maar te zwijgen van pizza’s en de regionale citroenen (drie oogsten per jaar), waaruit ook de verleidelijke likeur Limoncello wordt bereid. Terug in Civitavecchia deed het een beetje pijn om de Noordam te verlaten. Want als iets snel went, is het te worden verwend.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

. Hij had al de grootste staalfabriek van zijn land, het oudste dagblad, de eerste polikliniek en het succesvolste handbalteam, maar creëerde ook het indrukwekkendste wijnbedrijf: Minco Jordanov, ondernemer in Macedonië. Het strak vormgegeven, geheel geautomatiseerde keldercomplex staat op een kaal terrein even buiten Gradsko, een centraal gelegen dorp. Vroeger heette dit Stobi en het is beroemd om zijn Romeinse resten. Vandaar dat het nieuwe wijnbedrijf Stobi werd gedoopt. Voor wijnbouw is de streek rondom Gradsko de belangrijkste van het land. Er staat ongeveer een derde van de totale 28.000 hectare die Macedonië aan druivenstokken heeft (en waarvan een kleine driekwart wijn geven, de rest betreft tafeldruiven). Het klimaat, aldus de in Frankrijk opgeleide wijnmaker Gjorgi Jovanov (zie foto), is het droogste van de gehele Balkan, met temperaturen die in juli en augustus de 40 graden kunnen bereiken.In de glimmende, van koeling voorziene gistingstanks worden de oogst verwerkt van 500 hectare die voornamelijk beplant zijn met autochtone variëteiten. Waarbij de blauwe vranec veruit nummer één is. Deze groeit op ongeveer een kwart van het areaal. ‘Voor vranec’, zo vertelt Jovanov, ‘hanteren wij speciale methoden, waaronder een strikte beheersing van zijn opbrengst, door vlak voor de bloei druiven te verwijderen. Met als resultaat dat de overblijvende trossen zonder concurrentie kunnen rijpen en een optimale hoeveelheid aan aroma’s en andere stoffen verzamelen.’ De Vranec die we proeven van 2009, de allereerste oogst, heeft inderdaad van alles te bieden. Een massieve kleur, veel karakter, sappig fruit (bessen, zwarte bessen), een aangename soepelheid en een bijkans mysterieuze melange van kruiden en specerijen. Het is wel een echte voedselwijn, op zijn best dus bij salami, chorizo en andere pittige worsten, bij spare ribs, bij hazenpeper, bij sudderlapjes, bij lamskebab, bij shaslik en bij schapenkaas. Adviesprijs €6,95 en verkoopadressen via info@schermerwijn.nl.

 

 

. Wat westelijker in Spanje, voorbij Zamora en Toro, op een kleine 200 kilometer benoorden Madrid, ligt de bakermat van een van Spanje’s allerbeste witte druiven. Het gebied heet Rueda, de druif verdejo – en deze groeit voornamelijk daar, op circa 3200 hectare. Elders vind je hem slechts mondjesmaat. Kennelijk voelt verdejo zich in Rueda echt huis. En geeft daar dan ook de kostelijkste wijnen. De naar een historisch stadje genoemde streek Rueda heeft een lange, lange wijnhistorie. Dit niet in de laatste plaats omdat het Spaanse koningspaar Ferdinand en Isabella in het nabije Medina del Campo (zie foto) hof heeft gehouden. Want als hun hofhouding iets vaak en veel dronk, was dat wijn. In diezelfde eeuw, de 15e, verscheen ook de verdejo. Die naam, waarin verde zit, Spaans voor ‘groen’, refereert waarschijnlijk aan de kleur van zijn schillen. Zelfs tot laat in het groeiseizoen blijven die namelijk fris groen. De druifjes zelf zijn klein, met stevige schillen en compacte trossen. Tegen plantenziekten en rotting is verdejo goed bestand, evenals tegen extreme temperaturen. Dat laatste is in Rueda geen overbodige luxe, vanwege de zeer koude winters en de vele hete zomerdagen (tot 35 graden). Overigens koelt het in Rueda elke zomerravond ook weer sterk af, waardoor overdag verzamelde aroma’s in de druiven worden geconserveerd – en dus wijnen geven met veel geur en smaak. Bevorderlijk voor het groeien van verdejo is de vaak dikke laag kiezel in de wijngaarden.  De kiezel zorgt voor een goede drainage ’s winters en beperkt verdamping van grondwater tijdens droge perioden. Het was een wijnprofessor uit Bordeaux, Emile Peynaud, die min of meer per toeval het kwaliteitspotentieel van verdejo ontdekte. Dat gebeurde zo’n veertig jaar geleden, in een tijd dat Rueda alleen goedkope Sherry-imitaties produceerde. Sindsdien heeft de regio een totale metamorfose ondergaan, en zich vooral gericht op het voortbrengen van hoogwaardige, droge witte wijnen – waarvan de beste altijd een meerderheid verdejo bevatten, en veelal zelfs alléén deze variëteit. Waaraan je zo’n door verdejo gedomineerde Rueda herkent? Aan een bleke kleur met een zweem van groen. Aan een aroma van groen fruit, waaronder appels. Aan sappigheid. Aan een zekere plantaardigheid (groente, grassig). Aan florale elementen in de geur. Aan zuren die fris zijn, maar nooit streng. Aan subtiele schakeringen van kruiden en specerijen, waaronder een hintje anijs. Met soms een miniem klein bittertje toe. Heel heerlijk. Heel uniek. Heel verdejo.

. Een drietal goede kenmerkende Rueda’s zijn de volgende. Reina de Castilla Verdejo 2009 is een loepzuivere, verkwikkende, licht kruidige wijn van een coöperatie die tal van medailles heeft gewonnen. Prijs €7,95 bij www.wielinga.nl in Leeuwarden. Hetzelfde betaal je voor de expressieve, sappige, ook wat grapefruit en plantaardige elementen biedende Viña Cimbrón Verdejo 2009. Deze wijn werd gemaakt door Bodegas Féliz Sanz en heeft als importeur FinoSfera in Zwolle, contact erika.huizinga@planet.nl. Tenslotte is er van ook weer een coöperatie afkomstige Cuatro Rayas Verdejo 2009, vitaliserend fris en met groen fruit. De verkoopprijs ligt meestal ergens tussen de €7,50 en  €8. Verkoopadressen via trini@cavabarcelona.nl  in Amsterdam.  Deze Rueda’s smaken eigenijk allemaal riant bij o.a. mosselen, oesters, talrijke visschotels, veel koude voorgerechten, hartige taarten, salades en Franse geitenkazen.

. Over Spanje gesproken: in mijn archief vond ik toevallig een kleurrijk boekje met illustraties van Jan van Keulen. Het werd uitgeven door de allang niet meer bestaande slijterijenketen Ferweda & Tieman (later toegevoegd aan Gall & Gall) en bestaat uit een dichterlijke lofzang op Bolero, een eigen merk-Sherry, type Dry Pale. De laatste strofen luiden als volgt.

Wie in dit natte, kille land
de warmte zoekt van de zon,
de zoetheid van de liefde,
de vurigheid van spel en strijd,
de betovering van de dans …
vindt dat alles bijeen
in de koele dronk
van de Sherry, genaamd
BOLERO

 

.  Wijnbouwer, wijnmaker, wijnconsulent, wijnhandelaar: Nicolas Potel is het allemaal, in de Bourgogne. Zijn scholing ontving hij deels van zijn vader Gérard (die verleidelijke Volnays produceerde op het destijds beroemde Domaine de la Pousse d’Or), deels op school en deels door stages in zowel Australië als Californië. Na eerst met een grote wijnfirma te hebben samengewerkt besloot hij ruim een jaar geleden om te kiezen voor zelfstandigheid – en kwaliteit. Zo werd het jaarvolume van een miljoen flessen teruggebracht naar slechts een zesde daarvan. Tegelijk voerde Potel (1969) voor zijn jonge handelshuis Roche de Bellène een op talrijke details aangepaste werkwijze in. ‘Om de beste druiven te verkrijgen moet je niet alleen de juiste prijzen willen betalen, maar ook goede contacten hebben. Welnu, die heb ik. Een aantal daarvan werkt organisch. Bovendien adviseer ik vaak op welk moment welke druiven moeten worden geplukt.’ Voorts introduceerde de wijnhandelaar een kleiner model kistje waarin de trossen worden verzameld. ‘Eenmaal vol weegt dat zes kilo in plaats van de gebruikelijke achttien. Het is dus makkeljker om te tillen. Maar veel belangrijker is dat je kunt zien wat je plukt. Het is net alsof je druiven koopt op de markt.’ Eenmaal in de kelder worden alle trossen handmatig gecontroleerd, waarna de gisting plaatsvindt. Met alleen natuurlijk gisten en geen ezymen. Bovendien worden de rode wijnen niet gefilterd noch overgepompt. Hoe hij zelf de stijl van zijn wijnen beschrijft? ‘Als zeer elegant, zeer puur.’ Veruit de meest verkocht soort is de rode Bourgogne Vieilles Vignes. Deze werd voor de helft opgevoed in roestvrijstalen tanks, voor 30 procent in kleine vaten (van een stuk op zes verschillende kuipers) en voor 20 procent in grote fusten. De druiven, waaronder veel organisch geteelde, komen voornamelijk uit de Côte de Beaune, waar gemeenten liggen als Beaune, Pommard en Volnay. De meestal €15 kostende jaargang 2008 is heel, heel lekker. Met in zijn zacht frisse, sappige smaak een melange van rijpe rode en zwarte vruchtjes, aangevuld door zachte, beheerste tonen van kruidig hout. Inderdaad, zeer elegant, zeer puur – en zeer Bourgogne. Roche de Bellène wordt gevoerd door o.a. www.gastrovino.nl en www.wijnwinkel.com.

 

 

De wijnporteur die deze maand zijn favoriete wijn-spijscombinatie onthult, is Dirk Booij, partner bij de in Maastricht gevestigde wijnhandel Vojacek. Over zijn carrière zegt hij: ‘Tijdens mijn studie rechten in Amsterdam was ik met een paar vrienden oprichter van de Party Service. Die naam stond zelfs geregistreerd bij de Kamer van Koophandel. Het was een cateringbedrijf dat feesten/partijen/diners organiseerde voor 10 tot 2500 mensen. De klantenkring varieerde van particulieren en bedrijven tot het Paleis op de Dam. Wijn speelde toen al een rol, de interresse was er dus, maar geen hoofdrol. Na afronding van mijn studie belandde ik via een headhunter in de enerverende wereld van de wijn. Eerst marketeer bij Sauter, vervolgens directeur, een paar jaar directeur bij Thiessen en sinds 2009 partner bij Vojacek Wijnen. In de beginjaren werden mijn zintuigen stap voor stap op scherp gezet door Erik Sauter. Proeven, heel veel proeven was het motto. Het vak van wijnkoper vergelijk ik wel eens met dat van een ontdekkingsreiziger…. Blijven reizen, zoeken, inspectie van de wijngaarden, kijken naar de biotoop en veel proeven. Vaak moet je zelf wel een tikje eigenzinnig zoniet eigenwijs zijn om net die gepassioneerde wijnmaker te vinden die er bovenuit steekt – en dan ook tijdig met dit (nog) onbekende talent in zee te durven gaan. Met name de laatste generatie wijnmakers zegt na opleidingen/stages in binnen- en buitenland het verleden van ouders en grootouders vaak vaarwel. Middels hun verworven kennis en moderne technieken komen ze vaak tot verbluffend goede resultaten. Ooit werd er gelachen om de bio-dynamie, tegenwoordig is deze voor velen zo vanzelfsprekend dat de term het niet eens meer op het etiket vermelden.’ Waarmee Dirk beland is bij zijn culinaire combinatie. Zoals bijvoorbeeld Domaine de Courbissac 2006 uit de Minervois, gemaakt door Marc Tempé. Een ware trouvaille! Culinair zeer verantwoord bij hazenrug (met kleine sjalotjes en verse morilles), een stoofpot van lam op Armeense wijze (met rode paprika, komijn en pilafrijst) en oude(re) schapenkazen uit de Pyreneeën. ‘Ondanks de gigantische concurrentie, geringe marges en het grote marktaandeel van supermarkten ben ik ervan overtuigd dat er plaats blijft voor de echte specialist. Door geen concessies te doen, aan de kwaliteit,  honderd procent garantie te geven, helder zaken te doen en te opereren als partner voor de klant. Dit alles met als motto: Het leven is en blijft echt te kort om middelmatige wijn te drinken.

 

. Toen de Franse, 16e-eeuwse dichter Pierre de Ronsard het Loire-gebied Anjou omschreef als ‘een paradijs op aarde’ werden de wijnbouw en wijnhandel daar al decennia door Hollanders gemonopoliseerd. Hun makelaars kochten de oogst, hun schepen vervoerden de vaten en zij introduceerden een manier om die vaten te desinfecteren, met een zwavelkaars. Even ten zuidoosten van Angers zijn sinds 2007 opnieuw enkele landgenoten als producenten actief, Jan (op de kelderfoto geconcentreerd aan het proeven) en Gerdie Liebreks. Na zeven jaar eerder hun AH supermarkten en Gall & Gall slijterij te hebben verkocht, waren ze eerst elders in de de Loire-vallei neergestreken, maar toen Château de Cheman op de markt kwam, ‘altijd al een hartenwens’, namen ze dat over. Enerzijds om er gastenkamers te beginnen, anderzijds om wijn te gaan maken. ‘De ligging het terroir, de mogelijkheid om een grote variëteit kwaliteitswijnen te maken en het château zelf gaven ons de overtuiging dat het een ideale plek was om onze passie voor wijn en oenotoerisme te realiseren’, stelt Jan achteraf. Het uit de 14e eeuw daterende kasteeltje moest wel geheel worden opgeknapt. En omdat de voormalige eigenaresse al twintig jaar geen wijn had bereid, was ook de aanschaf van een complete kelderinstallatie noodzakelijk. Bovendien diende er veel te gebeuren in de licht hellende, 21 hectare tellende wijngaard – die de Nederlanders  milieuvriendelijk gingen bewerken. ‘Ik wil op een natuurlijke manier terroirwijnen maken met de nadruk op het fruit.’  De eerste eigen oogst, die van 2008, werd in Frankrijk uitstekend ontvangen. Het tijdschrift Le Point beschreef de rode Anjou Villages 2008 als ‘vol beloften’ en voorzien van ‘rode vruchten in de neus, zwarte kersen in de smaak, mooie structuur en lengte’. Het is inderdaad een aardige, eerlijke wijn, die behalve zijn confitureachtige fruit ook een vleugje groente heeft en een plezierige frisheid (circa €7,50). En twee rosés uit 2009 werden zo geprezen dat ze inmiddels zijn uitverkocht. Hollanders doen het weer goed in Anjou. Te koop bij o.a. info@slijterijweijs.nl (Limburg) en op het wijngoed zelf, infos@chateau-cheman.com.

. De zesde editie van de Roussillon Dessert Trophy werd gewonnen door restaurant De Zwethheul in Schipluiden. De deelnemers kregen de opdracht om de beste combinatie te creëren met van een zelf gekozen Vin Doux Naturel uit Roussillon Het winnende gerecht van chef-kok Martijn Wetsteijn en sommelier Leroy Pechler bestond uit een niet al zoet nagerecht, citroen met geuren en smaken van verveine en feijoa, waarbij de biologische Muscat de Rivesaltes 2007 van Domaine Pouderoux werd geserveerd. ‘Het spel van zoet en zuur vormde een spannende pas de deux’, zei een van de juryleden.’ Nieuwsgierig naar het gerecht? Dat bestond uit citroenmousse, citroencurd (soort wrongel), krokant gesuikerde citroenrasp en citroenblaadjes met zowel een gelei als een granite, olie en blaadjes van verveine, terwijl van feijoa (ofwel ananasguave) roomijs een een compote werden bereid.

 

.  Behalve dat je wijn als gebottelde levenskunst zou kunnen definiëren is de combinatie van wijn en kunst een zeer toepasselijke. Op een van mijn reizen dit jaar heb ik dat weer eens ervaren, in Eureka Springs. Dit stadje ligt in het noordwesten van de Amerikaanse staat Arkansas en heeft behalve een sfeervol historisch centrum met Victoriaanse panden ook ruim dertig galerieën – waarvan er een tevens fungert als winery. Het betreft de Keels Creek Winery & Art Gallery. Eigenaar Doug Hausler betrekt zijn druiven, eerste oogst 2006, van een kleine lokale eigen wijngaard (circa 3 hectare) en koopt nog bij uit de buurt van Altus, drie uur zuidelijker. Daar bevinden zich Arkansas’ grootste wijnbedrijven, waaronder Post en Wiederkehr. De Keels Creek jaarproductie ligt rond de 20.000 flessen. Omgeven door vooral schilderijen van regionale kunstenaars heb ik elf van Dougs wijnen geproefd. De verrassendste en lekkerste vond ik de naar zijn druif genoemde Vivant 2008, gebotteld op een blauwe fles: echt droog, fris en Rieslingachtig. Een echte ontdekking. Eureka! Flesprijs $14,95. Veruit de beste rode was de Cynthiana 2008. Afkomstig van de nortondruif bood deze donkere wijn fris besfuit, milde roosteraroma’s en een vlezige, ferme smaak. Hiervoor werd $17,95 gevraagd. Zie ook www.eurekasprings.org en www.keelscreek.com.

 

Het voor Uruguay zo kenmerkende druivenras tannat, er naartoe gebracht door een Fransman in 1870, was de aanleiding tot het creëren van bijzondere schilderijen. Een aantal kunstenaars  in Uruguay  kreeg van wijnproducent Juanicó het verzoek om tannat en zijn wijn te verbeelden. Dit resulteerde in de expositie Homenaje al vino Tannat, waarvoor twintig kunstenaars werken leverden. Een daarvan is Ernesto Villa, die van Tannat een uiterst abstracte impressie maakte

 

 

 

*

Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.