~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De in Saint-Tropez geboren Valérie Rousselle ging begin jaren negentig op zoek naar een woonplek in de Provence. Het was niet de bedoeling om een wijndomein te kopen, maar zo vertelt Valérie, ‘toen ik Château Roubine zag, wist ik c’est pour la vie’. Het 130 hectare bestrijkende landgoed verkeerde in niet al te beste staat, maar beschikte wel over een kasteelachtig hoofdgebouw, een grote wijngaard uit één stuk, een park, bosgrond – en een lange historie. Het wordt al genoemd in de 14e eeuw en heeft eerst behoord aan Tempeliers, vervolgens aan grandes familles provençales en daarna aan Denen. Dat was tot 1994, het jaar van de overname door Valérie. De bij Lorgues gesitueerde bezitting werd vervolgens met veel zorg, liefde en geld omgetoverd tot een riant, bijkans idyllisch geheel, compleet met gastenverblijf. Jaarlijks organiseert Valérie, zij is de CEO, openluchtconcerten met musici en zangers. En gedurende het gehele jaar wordt er moderne kunst geëxposeerd. Voorts heeft ze een zogeheten sentier vigneron gecreëerd, een educatieve wandelroute door en langs de nu 80 productieve hectaren tellende wijngaard. Op dertien verschillende plekken wordt iets uitgelegd over een van de dertien aanwezige druivenrassen. Alles samen doet begrijpen waarom Valéry vorige maand twee Franse onderscheidingen ontving, als eminente zakenvrouw (uitgereikt door het dagblad Nice-Matin) en als Chevalier de l’Ordre du Mérite (haar twee distinctie van de regering). Binnen de gehele herkomstbenaming Côtes de Provence bestaat inmiddels circa 95 procent van de totale productie uit rosé ‘maar bij ons is dat minder’, stelt Valérie, ‘namelijk 70 procent’. Per traditie bijvoorbeeld brengt Château Roubine, dat de status draagt van Cru Classé, een bijzondere witte wijn voort, op basis van 60 procent sémillon (een nogal ongebruikelijke variëteit voor Provence) bereid met natuurlijke gisten en zowel in grote vaten vergist als gerijpt, plus de rest rolle waarvan de helft op fust fermenteerde. Deze Château Roubine Lion et Dragon blanc 2017 smaakt vrij vol en sappig, met kruidigheid, wit fruit en een vleugje rijpheid. ’t Is een ferme en tegelijk gedistingeerde wijn die niet alleen past bij ‘visgerechten met een saus’, maar zelfs wordt aanbevolen als begeleider van foie gras. Bij o.a. www.wijnkring.nl (zie de banner) kost een fles €24,95. En daar komen de rosés, met voorop de Roubine La Vie en Rose 2018, een bleek roze, niet te zware, gave wijn (‘nous cherchons la légerité’) waarvoor voornamelijk grenache werd gebruikt, met nog 10 procent cinsault en syrah. We proeven diverse soorten drupsfruit, een heel klein kruidje en een aangename zuren. Prijs €14,95. Naar een hoger plan voert ons de Château Roubine Premium rosé 2018 die Valérie enthousiast beschrijft als ‘het bouquet van de Provence’. Want er werden maar liefst zeven verschillende druivenrassen voor gebruikt, waaronder de zeer Provençaalse tibouren en een beetje witte rolle. Dat het een wijn is met dimensie, spreekt eigenlijk vanzelf. De bleek oranje rosé biedt bovendien beschaving, frisheid en een zacht kruidige melange van diverse soorten fruit. Een criticus gaf deze €18,95 kostende Cru Classé 90 punten, en terecht. Totaal anders presenteert zich de Château Roubine Lion et Dragon rosé 2018 die beduidend voller smaakt en qua karakter neigt naar een mooie eetrosé uit Bandol. Wat te danken is aan de in deze wijn dominerende mourvèdre, de voor Bandol zo typerende druif. Valérie omschrijft de wijn als ‘onze mannelijkste rosé’. Fles €24,95. Rode wijn wordt eveneens voortgebracht. De gelijk geprijsde, nu beschikbare, ietwat rijpe maar tegelijk nog vitale Château Roubine Lion et Dragon rouge 2014 componeerden Valérie en haar team uit 70 procent cabernet sauvignon, aangevuld door syrah en een weinig grenache. Er valt van alles in te proeven: roostertonen, een vriendelijke frisheid, drop, zwarte vruchten, laurier en een zachte kruidigheid, terwijl Valerie glimlachend verwijst naar zijn élégance.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
BARBADOS IN FOCUS
Beroepsfotograaf en videofilmer Ronnie Carrington (ronniebarbados@me.com) kreeg 35 jaar geleden een briljant idee: het op zijn eiland Barbados organiseren en leiden van niet een gewone toeristische excursie maar van een fototoer. Die deelnemers naar de mooiste, meest fotogenieke en veelal nauwelijks plekjes zou brengen. Tijdens die rondrit zou hij de participerende hobbyfotografen bovendien praktische tips geven en van alles vertellen over het Caraïbische eiland. Dat in 1966 zijn zelfstandigheid verkreeg. Vooral dankzij het opbloeiende cruisetoerisme werden Ronnie’s concept een groot succes. Zijn toers worden meestal snel volgeboekt, en niet zelden leidt Ronnie er twee op een dag. Wat eerder dit jaar ook gebeurde toen wij met de Koningsdam van www.hollandamericaline.com aanlegden in de haven van Bridgeport, de hoofdstad.
Ooit leverde Barbados, waar men Engels spreekt en links rijdt, 300.000 ton rietsuiker per jaar, tegenwoordig is dat 12.000 ton. Waarvan het nodige gebruikt wordt voor het maken van rum. Barbados gaat er prat op de oudste rumfabrikant ter wereld te hebben, Mount Gay, en Ronnie stelt dat rum van zijn eiland ‘de beste ter wereld’ is. Toerisme werd de belangrijkste bron van inkomsten voor de circa 285.000 permanente bewoners – die vrijwel allemaal een door de staat gesubsidieerde scholing gratis ontvangen.
Onze toer laat de westelijke ‘gold coast’ met zijn vele resorts letterlijk links liggen, en zodra de rommelige buitenwijken van Bridgetown buiten beeld zijn, rijden door het zeer landelijke platteland. Dat meestal allesbehalve plat is, en eerder heuvelig. De eerste stop is die in Sugar Hill, een stil dorp met alleen hellende straten en flink van de typische chattel houses, geheel houten, van puntdaken voorziene arbeiderswoningen die zonder spijkers noch funderingen werden gebouwd en verplaatst konden worden. Tijdens de korte rondwandeling geeft Ronnie aanwijzingen waar de mooiste plaatjes kunnen worden geschoten. En in een banaanbomentuin legt hij van alles uit over deze tropische vrucht. Enkele kilometers noordelijker komen we bij de kust, in een gigantisch, door kalkstenen heuvels omgeven natuurlijk amfitheater, waar met en zonder inzoomen prachtige foto’s te maken zijn. Dit zowel voor als achter ons, waar het landschap herinneringen oproept aan heuvels in Engeland en Schotland. Wat we alleen in onze herinnering kunnen vastleggen, is de zuivere zeebries die onbelemmerd vanuit het verre Afrika een aangename frisheid verstrekt. En die, zoals Ronnie stelt, ertoe bijdraagt dat de bewoners van Barbados heel oud worden. Na Japan heeft het eiland het grootste percentage honderdplussers ter wereld (momenteel ongeveer 140 in aantal). Richting zee wordt er vanaf ons en tientallen meters hoge uitzichtpunt inmiddels druk geklikt, richting strand, branding en een voorbij sjokkende kudde schapen. Hoogte punt van het bustoertje is een bezoek aan het lager gelegen Barclays Park, enkele kilometers verderop langs de kust. Het park zelf is groen, met palmbomen die wiegen in de wind, maar ervoor en opzij ervan zien we op het strand grote blauw- en bruingrijze rotsblokken die door wit bruisend zeewater worden omspoeld. Het is spectaculair om deze Bathseba Beach rotsformaties te zien én uiteraard te fotograferen, van heel dichtbij of veraf met de telelens. Het lopen van kiekplek naar kiekplek, in de Caraïbische zon, doet ons inmiddels wel verlangen naar een dranken. Op de veranda van het parkcafé beveelt Ronnie ons de gekoelde rumpunch aan – en die smaakt zeer.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
SCHILDERIJ VAN DE MAAND
De op Barbados gemaakt fotoserie inspireerde tot het maken van enkele eigen schilderijen. Een daarvan toont het aan zee gelegen Barclays Park compleet met wiegen palmbomen, en in de wind wapperende sjaals en handdoeken die daar werden verkocht. Het enige dat ontbreekt, is het ruisen van zowel de zee als de palmbladeren.
www.vinpressionist.com
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het evenement was aangekondigd als een culinaire proeverij, met als thema ‘de lichte keuken en Duitse wijn’. Plaats van handeling: De Bokkedoorns in Overveen. Vandaar dat John Beeren sr. en jr. beiden figureren op de foto, links, alsmede hun toenmalige chef-kok Koos Zijlstra.
HET ARCHIEF SPREEKT
Helemaal rechts staat Pieter Booij van Huize van Wely, de toen nog alleen in Noordwijk aan Zee gevestigde, superbe patisserie/chocolaterie/glacerie Huize van Wely, en naast hem Hans Jorissen, grote kenner en promotor van Duitse wijn. Met mijn collega en gemeentegenoot Robert Leenaers was hij druk doende om een standaardwerk te schrijven, Atlas van Rijn- en Moezelwijnen, bedoeld om het imago van Duitse wijn op te krikken. Want wat daarvan anno 1984, de foto dateert uit november van dat jaar, voornamelijk werd verkocht, voor kleine prijsjes, was een soort veredeld suikerwater. De kleinste man, met een vaatdoek en op gympen, is Ronnie Potsdammer. Die gevraagd was om mee te koken. Het publiek kende Ronnie vooral als chansonnier, van een rijk oeuvre. Met zijn markante en tegelijk zachte stem had hij o.a. chansons van George Brassens vertolkt, zowel originele versies als knap door Ernst van Altena vertaalde. Optredens had Ronnie niet alleen als solist gedaan, maar ook met anderen, waaronder Boudewijn de Groot.
POTS EN ZIJN POTTEN
Onze eerste ontmoeting vond plaats in een Amsterdamse grachtenkelder van waaruit hij een aan Frankrijk gewijd radioprogramma verzorgde. Bij het begroeten gebruikte ik het woord ‘u’ (Ronnie was precies twintig jaar ouder), waarop hij riep ’Als je dat nog één keer doet, kom je niet in de uitzending’. Want aan formaliteit had Ronnie een hekel. Net trouwens als zijn grote makker, de culinaire journalist Ton van Es, die hem altijd ‘Pots’ noemde.
Behalve zingen en gitaar spelen kon Ronnie koken, heerlijke pâtés en terrines bijvoorbeeld, en Franse klassiekers. Waaraan hij ook enkele kookboeken wijdde. Niets voor niets had hij in Parijs gewoond (en daar kennis gemaakt met Juliette Gréco). Professioneel gekookt had Pots eveneens, als chef in jazzcafé De Groene Kalebas te Amsterdam, waar Boudewijn de Groot overigens graag kwam.
Het was altijd een genoegen, zoniet voorrecht, om met deze veelzijdige musicus-kok en eigenlijk ook cabaretier, te tafelen. Niet alleen omdat hij zo goed proefde, maar mede vanwege zijn humor, het precies spelen met woorden. Waaraan Ronnie dacht op die gastronomische novemberdag? Heel misschien, heel even, terug aan 1944 toen hij in de Elzas bevrijd werd uit een gevangenkamp waarin hij was opgesloten door… de Duitsers. Een soort ‘het kan verkeren’ wellicht. Zij het ongetwijfeld zonder wrok of trauma, want later bezocht Pots die wijnstreek graag en vertelde vol enthousiasme over bijvoorbeeld een verfijnde zuurkoolschotel met zalm die hij daar had ontdekt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In het hart van Pessac-Léognan (vroeger deel van het Bordeaux-district Graves) bevindt zich het excellente wijngoed Château Malartic-Lagravière. Op 49 hectare maakt men er rode wijn van cabernet sauvignon, merlot en cabernet franc, alsmede een witte wijn van Sauvignon blanc en sémillon. Van 1947 tot 1990 was Jacques Marly-Ridoret de eigenaar. Die had zijn geld verdiend met de fabricage van spiegels – wat hij deels liet zien op zijn etiket. Echter, de handelaren in Bordeaux vonden dit niet zo’n goed idee… Aldus de toelichting van de grote etikettenverzamelaar Bert Wentzel, jokebertwentzel@gmail.com, die dit label selecteerde uit zijn collectie.
.
.
.
.
Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website en dit maandmagazine zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.