.  Het witte druivenras viognier placht een van ‘s werelds zeldzaamste te zijn. Een halve eeuw geleden bestond de totale aanplant uit 29 hectare. De variëteit groeide toen uitsluitend op terraswijngaarden in het noordelijke Rhône-dal. Daar vormde hij de basis van legendarische, kostbare wijnen als Condrieu en Château Grillet, terwijl viognier ook werd gebruikt als frisse aromaversterker voor rode Côte Rôtie. Dat de teelt van viognier tot deze gebiedjes beperkt bleef, werd toegeschreven aan zijn nogal capricieuze karakter. Hij is zeer gevoelig voor vocht tijdens de bloeiperiode en de oogsttijd, terwijl hij ook makkelijk door meeldauw wordt getroffen. In en rond Condrieu treden deze problemen echter zelden op, niet alleen vanwege het droge klimaat, maar ook omdat de Rhône er als een soort windtunnel fungeert. Doordat het er vaak waait, krijgen plantenziekten geen kans. Een andere factor die viogniers verspreiding beperkte, was zijn lage en wisselende rendement.   Positieve eigenschappen er toch ook. Viognierstokken blijken heel oud te kunnen worden, tot wel een halve eeuw, en ze geven hoogwaardige witte wijnen. Vooral die laatste factor deed producenten elders besluiten om met viognier te experimenteren, op zorgvuldig gekozen locaties. Dat gebeurde eerst zuidelijker in de Rhône-vallei, zoals op Domaine Sainte-Anne, waar ik halverwege de jaren tachtig een Viognier te proeven kreeg, en vervolgens in de Ardèche, de Languedoc, de Provence, Roussillon en op Corsica. De proefnemingen hadden succes, met als gevolg dat het viognieroppervlak in deze Zuid-Franse regio’s inmiddels aanzienlijk is, namelijk zo’n 4800 hectare. Deze zijn vooral te vinden in de Rhône-vallei en de aangrenzende Ardèche (zie panoramafoto), waar Beaujolais-koning Georges Duboeuf veel viognier liet planten, en in de regio Languedoc-Roussillon.  Viogniers doorbraak bleef niet tot Frankrijk beperkt. Al in de jaren tachtig verscheen de druif in Californië, waar de aanplant steeg van 40 hectare naar ruim 1200. Downtown in de Californische stad San Mateo werd zelfs een restaurant geopend met de naam Viognier. Ook in andere Amerikaanse staten, alsmede in o.a. Argentinië, Australië (waar Yalumba de grootste producent van Viognier is en de totale aanplant de 1000 hectare heeft overschreden), Canada, Chili, Griekenland, Nieuw-Zeeland, Portugal, Spanje en Zuid-Afrika.  Bovendien groeit viognier in Kroatië, voornamelijk op het eiland Vis. Men heeft namelijk ontdekt dat viognier identiek is aan de Kroatische vugava bijela. Vermoedelijk werd deze soort door de Romeinse keizer Probus naar West-Europa gebracht; deze heerser was namelijk afkomstig uit wat tegenwoordig Kroatië heet. Wat een goede Viognier kenmerkt? Een vrij stevige, bijkans sensuele smaak met vaak 13 à 14 procent alcohol, zachte zuren en een aroma van abrikozen. Enkele voorbeeldige Viogniers zijn de volgende. Uit Pays d’Oc de door fris citrusfruit getypeerde, zuivere Corette Viognier die €6,95 kost, zie www.corette.nl, en de Viognier Domaine Coudoulet 2010, een op €7,50 geprijsde variant die verkrijgbaar is bij www.josbeeres.nl of zie de banner. Een andere kenmerkende,,  Zuid-Fanse Viognier is de Domaine de Montmarin 2010. Deze kost €5,95 bij www.henribloem.nl. Uit Chili komt de verrukkelijke Viognier Casillero del Diablo 2009 à €5,99, terwijl Stellenbosch in Zuid-Afrika de bakermat is van de weelderig fruitige Viognier Tamboerskloof 2010, die €12,99 kost. Beide laatste wijnen zijn verkrijgbaar bij Albet Heijn. Een speciale vermelding verdient de Viognier Le Bossu 2010, Château de Trignon. Gewoon omdat-ie zo lekker is. In deze stevige Côtes du Rhône, die afkomstig is van een groot, 70 hectare tellend domein, proef je behalve sappig fruit van peer en milde citrus namelijk ook een aangename frisheid. Men  heeft hem namelijk bewust geen appel-mertlkzure gisten laten ondergaan (die het pittiger appelzuur omzet in het zachtere melkzuur). Dat maakt deze Viognier tot een prettige doordrinker, vooral bij vis of gevogelte met een enigszins milde saus. Flesprijs doorgaans €9,95. Verkoopadressen via info@poot.nl.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

. ‘Bankieren is hier het belangrijkste beroep, maar koffie drinken waarschijnlijk de belangrijkste bezigheid’. Aan het woord is Russ Ford, die elke vrijdag als vrijwilliger mensen rondleidt door Charlotte. Deze naar een Engelse koningin genoemde stad is de grootste van North Carolina en heeft een centrum met niet alleen talrijke, hoog oprijzende kantoren van banken, maar ook alle mogelijke plekken waar koffie kan worden gedronken. Diverse bankgebouwen zijn over de straat met elkaar verbonden via zogeheten sky walks en hebben indrukwekkende atriums.   Je vindt er ook nogal wat kunst, bijvoorbeeld de immense fresco’s van Ben Long in het wereldhoofdkwartier van de Bank of America (zie detailfoto). Rond Independent Square, waar de stad in de 18e eeuw werd gesticht, staan grote standbeelden op de straathoeken. Een ervan toont bijna onderaan het gezicht van de econoom Alan Greenspan, ex-voorzitter van de Federal Reserve. En in het Hearst Building tref je fraaie trapleuningen uit het Parijse warenhuis Bon Marché. Charlotte is vooral ook een stad van musea.   Waaronder het Levine Museum of the New South (thema ‘Van katoenvelden tot wolkenkrabbers’), het Mint Museum Randolph (decoratieve kunst), het vorig jaar geopende Mint Museum Uptown (veel eigentijdse Amerikaanse kunst, zie op deze website de pagina Galerie) en het Bechtler Museum of Modern Art (moderne Europese kunst; met voor het museum een standbeeld van Niki de Saint Phalle, de Vuurvogel, zie foto).   Waar je uitstekend kunt lunchen, is in het Mint Museum Uptown, waar  zich restaurant Halcyon bevindt. Dit werkt hoofdzakelijk me regionale producten en voert diverse wijnen per glas. Zo genoten we van ferme, kruidige, uit Californié afkomstige Dog Day rosé 2010 bij de rijke, mooie mousse van eenden- en kippenlevers die vergezeld ging van o.m. een kersen-sjalottenjam.   Ook erg lekker smaakte de van forel met daarop een milde perzikjam, terwijl de wig van sla erbij verrijkt was met een baconvinaigrette en gerookte pecannoten. Om te vermijden is overigens het in Charlotte bekende restaurant Mez, tenzij je waardering hebt voor een uitermate slordige bediening, licht dat om acht uur nog lager wordt gezet, bonkbonkachtige muziek en gerechten die beter lezen dan smaken.   Wel weer een warme aanbeveling verdient een plaatselijk hotel, de Hampton Inn Uptown. Veel prettiger zijn we in heel Amerika niet tegengekomen: buitengewoon vriendelijke, attente medewerkers, ruime en ook rustige kamer, gratis parkeren, gratis computer- en printergebruik, gratis ochtendblad, een ingebegrepen royaal ontbijt en een gratis shuttledienst binnen een vijf kilomter radius, dus voor eigenlijk het hele centrum. Voor pakweg $100 per kamer (geboekt via www.expedia.nl)  krijg je gewoon uitstekende waar voor je geld. In tegenstelling tot Charlotte heeft het noordelijker Winston-Salem geen echt aantrekkelijk stadshart. Alleen Trade Street, deel van het zoheten Historic Arts District, is leuk om te even te bezoeken, vanwege de kunstwinkels en galeriën daar, waaronder de Artswork Gallery (op nummer 465, zie foto) die door ruim twintig kunstenaars wordt gedreven.   Wel zo aantrekkelijk is Old Salem, eigenlijk het oudse, gerestaureerde stadsdeel dat in zijn geheel tot een – bewoond –  openluchtmuseum werd gemaakt. Het bestaat uit diverse huizenblokken en straten die weer grenzen aan een universiteit. In bepaalde gebouwen, waaronder het Single Boys Home uit 1716, vertellen gidsen die passende kledij dragen allerlei verhalen over de geschiedenis.   Bovendien bevindt zich in het complex een het Museum of Early Southern Decorative Arts, waar je een rondleiding kunt volgen door stijlkamers en keramische kunst kunt zien. Omgeven door een groot park en is het Reynolda House, even buiten het centrum. Dit kwam in 1917 gereed. Het werd ontworpen en ingericht door  Katharine Smith Reynolds, echtgenote van de plaatselijke tabaksmagnaat Richard Joshua Reynolds. Het gebouw telt 42 prachtig ingerichte kamers waar veel schilderijen hangen van Amerikaanse kunstenaars.   Achter de fraaise siertuin ligt het Reynolda Village, een verzameling van witte gebouwtjes waar winkels, kantoren en de Village Tavern werden ondergebracht, een druk bezocht, aantrekkelijk lunchadres. Nog weer noordelijker in North Carolina is Mount Airy een van aardigste plaatsen.   Wie daar geboren werd, is de acteur en zanger Andy Griffith (bekend van o.m. de al vijftig jaar continue lopende Andy Griffith Show en Matlock). Aan hem werd dan ook een klein, leuk museum gewijd, terwijl je verwijzingen naar deze beroemde plaatsgenoot en diens werk.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

, Typisch Provençaals, dat is het druivenras tibouren. Deze blauwe variëteit zou vanuit het Midden-Oosten eerst naar Griekenland zijn gebracht en vervolgens door de Romeinen naar wat tegenwoordig de Côte d’Azur is.   Daar raakte de tibouren vervolgens in de vergetelheid totdat hij in de 19e eeuw opnieuw geïntroduceerd werd door een zeeman uit Saint-Tropez. Deze heette Antiboul. Vandaar dat tibouren o.a. als synoniemen heeft antibois en antiboulen. Anderen stellen echter dat de druif zijn naam kreeg van de rivier Tiber of van Antibes. Hoe dan ook,  tibouen kan alleen goed gedijen in een warm, droog klimaat, want hij is zeer gevoelig voor rotting en dergelijke. Binnen de herkomstbenaming Côtes de Provence wordt tibouren vrijwel alleen gebruikt voor rosés. Met, voor zover ik weet, als enige uitzondering de rode Clos Cibonne Tibouren, die overigens ook een kleine deel grenache bevat.  Op het gelijknamige, 15 hectare tellende, in Le Pradet gestueerde domein (zie foto) wordt de tibouren al bijna tachtig jaar gecultiveerd. De rode 2009 heeft zich al helemaal ontwikkeld. Zijn smaak is zacht en sappig, met rijp rood fruit en zachte, enigszins kruidige houtaroma’s die ook nablijven in de momd. Je vindt deze zeldzame wijn voor €15,95 bij www.lavielavie.nl.
. Na jarenlang in Zwitserland te hebben gewerkt, kwam Jan-Paul Driessen terecht in het Duitse Moezel-dal. Hij werd daar directeur van een vakantiepark bij het wijndorp Kröv. De mensen daar, zo vertelt de Nederlander, ‘waren open, vriendelijk en meegaand’. Hij maakte dus al snel vrienden, waaronder de plaatselijke wijnbouwer Jan Klein. Bovendien raakte Driessen (1970) in de ban van de wijn. Niet alleen opende hij in het vakantiepark een vinotheek, waar tien lokale boeren hun wijnen presenteren, maar begon ook zelf wijn te maken, van een gepacht, steil leisteenperceel. Vooral met Jan Klein werd vaak gesproken over de toekomst van Riesling, de grote specialiteit van de regio Mosel. Ooit was dit een wereldberoemde wijn, maar tegenwoordig zien velen hem als zoet en goedkoop. Tegelijk krimpt het cultuurlandschap van de Duitse Moezel, het aantal hellende wijngaarden loopt terug vanwege o.a. lager literprijzen, hoge productiekosten en rooisubsidies. Van ongeveer 12.000 hectare, zo onthult Jan-Paul is streek nu teruggevallen naar zo’n 9000.   Hoe deze spiraal te doorbreken? ‘Overleven kan alleen door de kwaliteit en typiciteit die in dit gebied aanwezig is te vertalen naar de fles’, stelt Driessen. Vandaar dat  hij in 2008 zijn baan opzegde en samen met Jan Klein een bedrijfje begon om dat soort wijnen, uitsluitend Rieslings, te gaan produceren. De onderneming, Drei Wines gedoopt, betrekt de benodigde druiven ‘van collega’s die goed omgaan met druiven’. De bedoeling is om de boeren op den duur wat meer te betalen dan een grote kelder of coöperatie, zodat ze hun akkers intact houden – en daarmee het unieke cultuurlandschap.   Behalve een eigentijdse presentatie werd ook een eigen wijnstijl ontwikkeld. ‘We wilden een droge Riesling maken die een heel aangenaam mondgevoel geeft dat niet zuur noch zoet is en met een zo laag mogelijk alcoholgehalte.’ En inderdaad, de ranke, naar bloemetjes en wit fruit geurende Drei Riesling 2010 bezit knisperende, frisse zuren die zo gaaf in balans zijn met wat restsuiker dat je dit zoetje nauwelijks proeft. Voor €9,50 is hij te koop bij www.goodgrapes.nl. De Moezel-renaissance lijkt begonnen te zijn.

. Een Duitse jurist, een bijzonder terroir, organisch geteelde druiven en een perfect geoutilleerde kelder zijn de ingrediënten voor een opmerkelijke rode wijn. Namelijk de Clos Maginial 2007 van Domaine Zumbaum Tomasi  Deze bezitting telt 6 hectare, wordt niet met een tractor maar met twee paarden bewerkt en ligt in het Zuid-Franse kwaliteitsgebied Pic Saint-Loup (genoemd naar een bergpiek met daaromheen licht hellende druivenakkers op doorgaans arme kalkgrond).  De desbetreffende wijn komt van 80 procent syrah en de rest grenache. Voor de helft van het volume werd vatrijping toegepast, gedurende een half jaar.   Wat we zien is een donkerrode tint, wat we ruiken is o.a. kreupelhout en wat we proeven is een vlezige, sappige smaak die flink nablijft met elementen van zowel kruiden als specerijen en zondoorstoofd zwart fruit, dat ook nog eens omlijst wordt door beheerste roosteraroma’s. Heel compleet, eigenlijk. En subliem bij vlees van de grill. Prijs €13,95. Voor verkoopadressen zie www.degoudenton.nl of de banner.

. Het is André Koopman, de marketingmanager van de dynamische Groupe LFE, een van de allergrootste wijnimporteurs in dit land, die deze maand zijn favoriete wijn-spijscombinaties onthult. Dat doet André als volgt.   Het is een eer en tegelijk een uitdaging wanneer Hubrecht Duijker je vraagt om je mooiste persoonlijke wijn-spijscombinatie aan papier toe te vertrouwen. Meteen moest ik terugdenken aan mijn tijd in de horeca, ergens begin jaren negentig. Toen had Hubrecht namelijk een rubriek in Misset Horeca, waarin restaurateurs werd gevraagd om hun wijnkaart ter beoordeling op te sturen. Ook ik trok de stoute schoenen aan en zond mijn wijnkaart toe. In die tijd werkte ik bij De Schoorlse Heeren in Schoorl en had daar de wijnkaart volledig op druivenras ingedeeld, met een splitsing tussen Oude Wereld en Nieuwe Wereld. Ook werden alle wijnen suggesties gegeven wat erbij te eten. Mijn wijnkaart won toen niet, maar ik kreeg wel een compliment van Hubrecht. En dat vond ik toen een hele eer. Mijn dag was goed. Nu kruisen onze wegen elkaar weer. Opnieuw met wijn/spijs als onderwerp, maar nu vanuit mijn huidige werk voor Groupe LFE. In de tien jaar dat ik bij Groupe LFE werk, ben ik in de gelukkige omstandigheid geweest om zo af en toe te reizen. ’s Avonds beland je dan meestal in niet de minste restaurants. Maar het gekke is dat in mijn herinnering  de beste combinaties juist niet aan sjiek gedekte tafels hebben plaatsgevonden, maar juist outdoors. Want naast een perfecte wijn of een schitterend gerecht zijn wat mij betreft de sfeer en het gezelschap net zo belangrijk. Drie van deze sfeervolle culinaire buitenmomenten staan mij nog helder voor de geest.   In Chili – Op het strand van Phichilimu in een gezellig strandrestaurant met heerlijke loungemuziek genoten we van Casa Silva Carmenère Reserva 2006 met krokant aangebakken conger (grote zeeaal met de  stevigheid van zeeduivel) en gewokte verse groenten. In Zuid Afrika – In de tuin van Weltevrede bij de familie Jonker thuis werd de Weltevrede Bedrock Black Syrah 2008 geschonken bij gemarineerde kudu (soort antiloop), door Philip Jonker zelf op de braai gegrild. In Frankrijk –  In de Médoc-wijngaard van Château Tour Prignac de Grande Réserve 2005 drinken bij krokant gebarbecuede tamme eendenborst met een knapperig vetkorstje.

 

 

. Hij noemt zichzelf een wijnrebel, Jerre Hoekstra. Na negen jaar als bedrijfsleider gewerkt te hebben op Château Ricardelle in de Languedoc, verhuisde in 2008 naar Bordeaux – de streek waar hij al eerder had gewoond. Zijn domicilie werd Puisseguin, niet ver van Saint-Emilion, zijn missie het maken van eerlijke, redelijk geprijsde, karaktervolle Bordeaux-wijnen. Daartoe maakte Jerre (1968) afspraken met zijn directe buren, door zowel bepaalde percelen in hun wijngaarden te selecteren, vervolgens het cultiveren daarvan te begeleiden en daarna de druiven te vinifiëren in de desbetreffende kelders. Waarbij gewerkt wordt via het principe more with less. ‘We bespreken dus wat we allemaal niet gaan doen.’   Zijn rode wijnen beschrijft Jerre als ‘een beetje Protestants, in het begin dus enigszins gesloten, maar als je ze overgiet in karaf, dan worden ze heel aangenaam.’ Hij streeft ook naar ‘goede tannines en goed fruit’. Terwijl zijn bedrijfje Wine Rebel heet, dragen de wijnen als merk Wine Reverse.  De vrij elegante, maar niet te lichte rode Bordeaux 2008 werd vervaardigd van uitsluitend merlot en heeft een levendige smaak met frisheid en vooral zwart fruit. Prijs €7,95. Uit de buurt van Blaye en van diepe kleigrond komt de Côtes de Bordeaux 2008, samengesteld uit merlot met een vijfde deel cabernet sauvignon. Het is een behoorlijk geconcentrerede, harmonisch nablijvende creatie, met bessen, zwarte vruchten en wat laurier. Voor €8,75 wordt ook deze wijn aangeboden door www.okhuysen.nl.

 

 

. Spelenderwijs leren over wijn, dan kan met het bordspel Grappe à Vin. Dit werd uitgebracht door Daan en Elvara van Dijkman. In het zuidelijke Rhône-dal drijven zij het wijngoed Domaine de Marotte. Het spelprincipe is eenvoudig, namelijk à la ganzebord, maar dan wat korter (39 vakjes in plaats van ruim 60). Al dobbelend worden de vier seizoenen doorlopen. En wie de pech heeft om op vakje 38 te belanden, leest ‘De wijn heeft kurk’ en gaat terug naar de start. Terecht: dan moet je als wijnboer maar géén kurken gebruiken. De kleurrijke handleiding bevat ook een beschrijving van de vele werkzaamheden in de wijngaard en de kelder. Het spel is voor €18,50 te koop bij enkele wijnspeciaalzaken en via www.marottevins.com.

.  Nog mooier dan Greve zelf, met zijn grote, deels door galerijen omgeven marktplein, is het Toscaanse landschap daaromheen. Een schilderachtig, bijkans tijdloos geheel van druivenstokken, cipressen, olijfbomen, bossages en tuinen waarmee de heuvels zijn bedekt.   Al meer dan zes eeuwen staat daar de villa Vignamaggio, waarvan het uitzicht vergeleken werd met de achtergrond van Leonardi da Vinci’s beroemde Mon(n)a Lisa. Sterker nog, de geportretteerde,  glimlachende vrouw werd in 1479 op Vignamaggio geboren, als dochter van de toenmalige, welgestelde familie van eigenaren, de  Gherardini’s. En ook Da Vinci zelf groeide in de omgeving op.   Vandaag de dag is de op 350 meter hoogte gelegen villa het hart van een imposante, 140 hectare bestrijkende bezitting met zowel wijn- als olijfgaarden. Sinds 1988 heeft het domein een nieuwe eigenaar, Gianni Nunziante, die een complete renovatie doorvoerde, waaronder het herplanten van de gehele, ruim 50 hectare tellende wijngaard. Manager Carla Bani (wij noemen haar graag Monna Carla, zie het portret) vertelt dat daarbij gekozen werd voor de beste mogelijke klonen van sangiovese.   Want het streven is om Chianti Classico’s te creëren die traditioneel van karakter zijn ‘en waarin je sangiovese echt proeft, een druif die niet zoet is, maar een die een natuurlijke zuurheid heeft en dus wijnen geeft die tijd vragen’. Om het sangiovesekarakter te bewaren wordt bij de opvoeding van de Chianti Classico’s de houtinvloed beperkt door nimmer nieuwe rijpingsvaten te gebruiken.   In de Terre di Prezano 2007 proeven we daarom slechts een beetje kruidig hout. Het zijn voorral dronkere, lauruer- en keerachtige tonen die in deze stevige Chianti Classico figureren, naast wat fruit van bessen, kersen en pruimen. Richtprijs €11,95. Bij uitstek is het een voedselwijn. Ideaal, zo stelt Carla, bij pasta met een vleessaus op een zondagse lunch, bij biefstuk en bij de schapenkaas Pecorino.   Nog wat meer concentratie biedt de Castello di Monna Lisa 2006, een ook wat cabernet sauvignon en merlot bevattende Riserva die alleen van goede oogstjaren wordt uitgebracht. In de monvullende, sappige smaak komen we ook weer donkere aroma’s tegen, naast specerijen. Prijs €29,95. Aan tafel brengt deze Chianti Classico ongetwijfeld een glimlach om de mond. Verkoopinformatie via info@poot.nl.

 

. Na een bestaan als respectievelijk fiscaal analist en Neerlandica verhuisden Frank Thies en Joan Neyndorff naar Catalonië. Met als doel een tweede leven te beginnen als landbouwers. Daar hadden ze in 2002 een 50 hectare tellende bezitting verworven.   Deze Finca Can Marlès, gelegen op 480 tot 560 meter hoogte, bestond uit bos, amandelbomen, olijfbomen en een kleine wijngaard. De oogst daarvan, uitsluitend de regionale witte parellada, had de vorige eigenaar altijd verkocht aan een Cava-firma. De nieuwkomers ontdekten echter al snel dat met deze handel ‘geen droog brood viel te verdienen; we stonden dus voor de keus om of ermee te stoppen of prachtige druiven te gaan telen en ook de wijn helemaal zelf te gaan maken’. Gekozen werd voor het laatste.   Dus rooiden Frank en Joan staande stokken en plantten ze nieuwe, voornamelijk chardonnay en ook wat godello, een witte variëteit uiit Galicië. En ze besloten biologisch te gaan werken. Bovendien verrees er een kleine, perfect geëquipeerde kelder. Het domein werd Neyndorff gedoopt. Van godello is de eerste jaargang inmiddels verschenen. Deze Neyndorff Vi Blanc 2009, Penedès smaakt lekker sappig, met elementen van zondoorstoofd citrusfruit, een miniem, aangenaam klein bittertje en een hint van kruidigheid, heel geslaagd bij o.a. vis van de grill of een zacht aangemaakte maaltijdsalade. Prijs €15.   De Neyndorff Chardonnay 2009, Penedès is het tweede oogstjaar van deze soort. A la Bourgogne werd hij op vat vergist en gelagerd (tien maanden, ruim de helft was nieuw). Behalve tonen van vanille en karamel bevat deze fraaie, ferme wijn nuances van milde citrus en rijpe peer. Hij kost €23 en combineert kostelijk met kalkoen, kip, kalfsvlees en romige kazen. Deze wijnen vind je bij o.a. www.wijnhandelkoninginneweg.nl en www.lacaveinsolite.nl, beide in Amsterdam.

 

 

Het bijzondere etiket uit de bijzondere verzameling van Bert Wentzel heeft deze maand een Californische herkomst. Bert geeft de volgende toelichting. Vorig jaar heeft een exemplaar van de zeldzame 19e-eeuwse vogelgids Birds of Amerika bij een veiling in Londen €8,64 miljoen opgebracht. Dit schitterende boek bevat duizend tekeningen van ongeveer vijfhonderd vogelsoorten en werd gemaakt door de zeer geliefde Amerikaanse schilder John James Audubon (1785–1851). Audubon Cellars, gevestigd in de Californische universiteitsstad Berkeley, heeft mede dankzij de prachtige etiketten veel succes met zijn wijnen.

*

Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.