‘Persoonlijk houd ik van zuivere, pure wijnen, waarbij de rijpheid nooit ten koste gaat van de frisheid.’ Aan het woord is Xavier Kat, mijn 37e wijnkoper van het jaar. En eigenaar-directeur van de in Haarlem gevestigde Wijnkoperij Okhuysen – waarvan alleen al de naam synoniem is  met kwaliteit. Een modelbedrijf dat zijn klanten al jarenlang verwent met grote proeverijen (dit jaar online, hulde) en een eigen, hoogst informatieve fraai vormgegeven uitgave, terwijl een goed geschoolde staf de afnemers, particulieren en horeca, vriendelijk en deskundig adviseert. Xavier maakte als kleine jongen reeds kennis met wijn. Zijn vader, Louis Kat (mijn allereerste wijnkoper van het jaar, samen met compagnon Wim Beelen), kwam anno 1962 in dienst bij Okhuysen dat destijds in handen was van Herman Okhuysen, erfgenaam van de oorspronkelijke oprichter. Toen de kinderloze Herman stopte, hoopte Kat senior het bedrijf over te kunnen nemen. De wijnkoperij werd echter verkocht aan de firma Bols die een grote reorganisatie doorvoerde en delen van Okhuysen onderbracht bij andere bedrijven. ‘Op een gegeven moment stond mijn vader op het punt weg te gaan, want het werd steeds minder zijn eigen bedrijf. Maar in 1976 kon hij Okhuysen alsnog kopen, samen met zijn zakenpartner Wim Beelen.’ Dankzij een vooruitstrevende visie en heel hard werken wisten Louis Kat en Wim Beelen het bedrijf nieuw leven in te blazen. ‘Ze stopten de samenwerking met agenturen en grote wijnbedrijven, om vervolgens zelf in de auto stappen teneinde wijnstreken uit te kammen, veelal buiten de geijkte gebieden’, vertelt Xavier. ‘Niet alleen in Frankrijk, maar ook meteen al in Spanje. Vervolgens zijn ze rechtstreeks gaan handelen met kleine domeinen. Sommige boeren hadden nooit een fles verkocht buiten hun eigen dorp.’ Tot zijn tiende jaar woonde Xavier boven de winkel in de Gierstraat. ‘Het is een pand met charme, met een mooie parketvloer, balken en kroonluchters. Je hebt het idee dat de winkel er sinds de negentiende eeuw al zo uitziet, maar hij is wel twintig keer verbouwd. Vroeger had je allemaal hoekjes en nisjes – als kind vond ik dat fantastisch – maar die zijn nu weg. De sfeer van toen is echter altijd behouden gebleven.’
De vijftigjarige Xavier werkt inmiddels 21 jaar bij Okhuysen. ‘Na mijn middelbare school ben ik de Hogere Hotelschool gaan doen. Mede om dienstplicht te vermijden, 1995 zou het laatste jaar zijn, besloot ik mijn studie te verlengen door een half jaar stage te lopen in Bordeaux. Daar ben ik pas echt in de ban geraakt van wijn – en dan vooral van Bordeaux.’ Na afloop van zijn studie keerde Xavier terug naar Bordeaux, om er vijf jaar te werken op châteaus en voor een négociant (wijnhandelaar). In deze periode leerde hij niet alleen perfect Frans spreken, maar ook netwerken binnen de wijnwereld. Bijvoorbeeld tijdens feesten op châteaus. ‘Daar heb ik nog altijd profijt van’. Toen de négociant voor wie hij werkte Xavier aandelen aanbood in zijn bedrijf, besloot Louis Kat zijn zoon te vragen om in plaats daarvan bij Okhuysen te komen werken. Hoewel Xavier het naar zijn zin had in Frankrijk, keerde hij terug naar Haarlem. ‘Immers, de wijnwereld is veel groter dan alleen Bordeaux. Bovendien was Okhuysen toen al een mooi bedrijf, met veel mogelijkheden.’ In juni 1999 kwam hij bij het bedrijf, om nog enkele maanden met Wim (‘Pom’) Beelen samen te werken totdat hij deze de wijnkoperij in september verliet. ‘Het was een jaar later dat ik mijn eerste 25 procent van de aandelen kocht, en in 2003 de laatste tranche. Het is bijzonder dat mijn vader zo snel de aandelen aan overdroeg, wat mij de ruimte gaf om de schuld die ik daarmee aanging in de loop der jaren af te lossen. We hebben vervolgens tot 2010 intensief samengewerkt. Daarna deed Louis iets rustiger aan, om in 2012 definitief afscheid te nemen. Een beetje meegluren vindt hij gelukkig nog altijd leuk.’ Hoe de inkoop plaatsvindt? ‘Soms vinden wijnen ons en soms wij de wijnen. Enerzijds proberen we de markt en alle ontwikkelingen in de gaten te houden om te beoordelen of er nieuwe landen/streken/domeinen in het assortiment nodig zijn. Hiervoor zijn we geabonneerd op allerlei wijntijdschriften en websites, praten met sommeliers en luisteren naar tips en feedback van onze vele particulieren klanten. Anderzijds worden we vaak benaderd door producenten die graag met ons zouden samenwerken.’ Alle aanvragen worden zorgvuldig gescreend, door informatie te vergaren over het domein. Stap nummer twee is het aanvragen van proefflessen. ‘Het proeven gebeurt door een elfkoppig Okhuysen proefpanel, waarvan het gros vinoloog is.’ Tenslotte wordt het wijngoed bezocht. ‘Dikwijls komt het niet direct tot een samenwerking en volgen we een domein meerdere jaren voordat de knoop wordt doorgehakt.’ Normaliter reist Xavier zelf intensief, enerzijds om bestaande relaties te verstevigen, anderzijds om nieuwe kwaliteitsgerichte wijnproducenten te vinden. ‘Het reizen is voor mij heel belangrijk; het geeft inspiratie voor eigenlijk alles waarmee we commercieel bezig zijn.’ Zijn belangrijkste uitdaging? ‘Dat is de grote en toenemende concurrentie. Ook omdat grenzen vervagen en liefhebbers via internet makkelijk toegang hebben tot een groot internationaal wijnaanbod. Daarnaast is de overheid de  consumptie van alcohol steeds meer aan het ontmoedigen. Maar daar zie ik ook een kans voor ons. Wij willen vooral de mensen laten genieten van wijn en alle mooie verhalen en de culturele aspecten die daaraan vastzitten. Veel en goedkoop is niet ons ding.’ Vandaar dat de eigen printuitgave Vinée Vineuse steeds meer een tijdschriftachtig karakter heeft gekregen, in plaats van een geïllustreerde prijslijst te zijn. Welke nevenfuncties in de wijnwereld heb je momenteel? Xavier (xavier.kat@okhuysen.nl) is vicevoorzitter in het dagelijks bestuur van de Koninklijke Vereniging van Nederlandse Wijnhandelaren (de branchevereniging), geeft les aan de Wijnacademie (‘slechts twee lessen per jaar, maar wel heel leuk’) en is bestuurslid van de IWCA ofwel International Wine Clubs Association), een wereldwijde club van bedrijven à la Okhuysen (‘ter deling van kennis’). Tijd voor hobby’s? ’Niet heel veel, maar in onze professie is het belangrijk om fit te blijven. Daarom hockey ik nog altijd twee maal per week en loop daarnaast hard. De loopschoenen gaan ook steevast mee op reis.’ Tenslotte onthult Xavier Kat zijn ‘met moeite gekozen, eigenlijk een onmogelijke opgave’ tien favoriete wijnen van het moment uit het Okhuysen assortiment (www.okhuysen.nl).

. Cava Huguet 2010, Gran Reserva Brut Classic
. Château de Fontenille 2019, Entre-Deux-Mers
. Alvarinho Vinho Verde 2019, Quinta de Soalheiro
. Colagon 2019, Rueda
. Mâcon-Pierreclos Premier Jus de Chavigne 2019, Domaine Guffens-Heynen
. Kruger Family Wines Cinsault 2018, Piekenierskloof
. La Dame, Terre des Dames 2017, Coteaux du Languedoc
. Rioja tinto 2018, Sierra de Toloño
. Château Barberousse 2016, Saint-Emilion
. Saint-Joseph Offérus 2016, JL Chave Sélection

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RIOJA’S RIJKDOMMEN

 Terwijl het in Bilbao, zo’n 100 kilometer noordelijker, vaak regent en koel kan zijn, heerst in de Rioja een Mediterraan klimaat. Dit dankzij een brede bergketen, Sierra de Cantabria, die het rond de Ebro gelegen gebied beschermt tegen wolken, neerslag en koele wind uit zee. Vandaar ook dat de wijndruif er sinds mensenheugenis groeit, tegenwoordig op plusminus  65.725 hectare, wat ruim 65 procent meer is dan dertig jaar geleden Veruit de belangrijkste variëteit is de blauwe tempranillo die bijna 80 procent van de aanplant vormt. Men vermoedt zelfs dat de tempranillo in Rioja ontstond. Wat landschap betreft is het district Rioja Alavesa, noordwestelijk van de hoofdstad Logroño, het indrukwekkendst. Met veel reliëf en, als je de doorgaans stille, bochtige wegen volgt, talrijke vergezichten, steeds tegen het decor van de nabije, hoog oprijzende bergketen.  In het hart van Rioja Alavesa – de twee andere districten zijn Rioja Alta (zuidwesten) en Rioja Baja (het warmere oostelijke gebiedsdeel waar veel garnacha groeit) – is een van de aardigste dorpen om te bezoeken Laguardia. Het hart daarvan is ommuurd, omdat het vroeger als vesting diende tegen de Arabische invallers. Eenmaal binnen de duizend jaar oude wallen vind je smalle, sfeervolle straten (foto) met huizen die vaak kleine  kelders hebben waarin tijdens de oogst de druiven met schil en al gisten; er drijft dan een zoete mostgeur door het hele plaatsje. Je vindt er ook leuke winkels en verrassend veel (wijn)bars, terwijl de 12e-eeuwse kerk Santa María de los Reyes een magnifiek portaal heeft met levensgrote apostelbeelden. De in Spanje bekende fabelschrijver Samaniego heeft in dit dorp gewoond. Zijn woonhuis, aan  een klein, rechthoekig plein, herbergt nu het toeristenbureau. Je zou Laguardia met Franschhoek in Zuid-Afrika kunnen vergelijken. Want dit is de culinaire hoofdstad van de streek; op pakweg 1500 inwoners telt het minstens twee dozijn restaurants. Voorts kun je  even  buiten het centrum een aardig wijnmuseum bezoeken dat werd ondergebracht in Villa Lucía, waar ook wijnen en wijnspullen worden verkocht (tuinfoto met oude spullen). Daarnaast ligt Bodegas Campillo, het allereerste architectonisch opvallende keldercomplex dat in de Rioja verrees – en dat andere producenten inspireerde om eveneens bodegas te creëren die alleen al  vanwege hun opvallende ontwerp een bezoeken verdienen – en die de streek visueel nog rijker hebben gemaakt. Campillo werd door Aurelio Ibarrondo ontworpen als ‘een tempel voor wijn’, en was de droom van Julio Faustino, wiens familie ook eigenaresse is van Bodegas Faustino in Oyón. RIO7 De entree doet inderdaad tempelachtig aan en eenmaal binnen ontdek je dat het hoofdgebouw maar liefst vijf verdiepingen telt. Voor de constructie werden o.a. staal en gesteente gebruikt, waaronder leisteen en graniet. De ongeveer 12.000 rijpingsvaten liggen verspreid over twee imponerende hallen, waarvan de bovenste een houten zoldering heeft die doet denken aan  die van een schip. Tevens bestaat er een kunstconnectie. Want in de kelder van Campillo werd met architect Frank Gehry het contract getekend voor het Guggenheim Bilbao (waarna Campillo ook de officiële wijn werd van dit museum).
Aan de andere kant van Laguardia, dichter bij de bergen, is een van ’s werelds spectaculairste kelders te vinden, die van Ysios. Deze werd ontworpen door Santiago Calatrava, een  wereldberoemde architect. Hij gaf het gebouw oranjebruine muren van cederhout dat met koper werd bewerkt en een golvend, glimmend dak van aluminium waarmee een rij vaten wordt gesymboliseerd. En de puntig rijzende entree doet denken aan een kerk. Het interieur van dit in 2011 geopende bouwwerk is betrekkelijk sober en vooral efficiënt.  Sinds zijn bouw is de bodega diverse malen van eigenaar veranderd. De huidige is de Franse groep Pernod-Ricard.
Westelijk van Laguardia, bij het gehucht Samaniego, verrees in 2002 een eveneens opmerkelijk bedrijf – dat óók alweer werd doorverkocht.  In dit geval vijf jaar later aan Pedro Martínez, een investeerder uit het zuidelijk Murcia. De desbetreffende bodega heet Baïgorri, prijkt op een lage heuvel, waarin de kelder werd geconstrueerd, en heeft een  rechthoekige, 400 vierkante meter bestrijkende entree van glas, onder een plat afdak. Voor dit design tekent Iñake Azpiazu. In de uitstekend geëquipeerde kelder wordt de wijn uitsluitend via zwaartekracht bewogen. Ten oosten van Laguardia, langs de tweebaansweg naar Logroño, zie je aan de rechterzijde een flinke heuvel met daartegen een andere indrukwekkende bodega, Viña Real. In de jaren twintig van de vorige eeuw werd dit een merk van het huis Cune, maar eind jaren negentig besloot dit bedrijf om voor Viña Real een aparte faciliteit te laten ontwerpen. Wat gebeurde door de Fransman Philippe Mazières die eerder prachtig werk deed in Bordeaux, voor o.a. Château Lafite-Rothschild. De ondergrondse, cirkelvormige vatenkelder (foto beneden) van Viña Real doet dan ook sterk denken aan die van de beroemde Franse bezitting. In de ruimte valt van boven natuurlijk licht binnen, vandaar de naam ‘bron van licht’. Met de bouw van Viña Real, dat werd geconstrueerd van beton, Canadees cederhout en roestvrij staal, werd in 1989 begonnen – en hij duurde zes jaar. Onverhoopt mocht namelijk geen dynamiet worden gebruikt om tunnels te maken in de heuvel. Het moest dus met boren gebeuren, door hetzelfde bedrijf dat was ingeschakeld voor de metro van Bilbao. De tunnels zijn 125 meter lang, 14,5 meter hoog en dienen voor de opslag van zowel vaten als flessen. Een rondleiding leert bovendien dat qua techniek in Viña Real geavanceerd wordt gewerkt, met een verticale ontsteler (afkomstig uit Nieuw-Zeeland), speciale tankjes (bijnaam Identified Flying Objects ofwel Ifo’s, helemaal rechts op de foto met gistingstanks) waarmee de ontsteelde druiven naar de gistingstanks worden ‘gevlogen’ en een vatenwaslijn die 250 fusten per dag kan reinigen.
En dan nu naar een van Rioja’s mooiste dorpen, Briones. Waarvan de hoofdstraat steil omhoog loopt naar een kerk. Op welks toren een ooievaarsnest ligt, terwijl je aan de voet ervan kunt genieten van een prachtig panorama. Bovendien vind je in Briones een kasteelruïne en het vermoedelijk oudste woonhuis van de streek – wellicht gebouwd door een Hollander. Maar er is nog een goede reden om naar dit plaatsje te rijden. Want aan de voet ervan ligt het indrukwekkende keldercomplex van Vivanco – dat voor Corona crisis honderd- tot honderdvijftig duizend bezoekers per jaar trok. En daarmee de belangrijkste toeristentrekker van de regio was. Waar al die mensen in de eerste plaats voor kwamen is, en ik overdrijf niet, het mooiste wijnmuseum ter wereld. Ontworpen door de architect Jesús Marino Pascual in opdracht van de familie Vivanco, waarvan Pedro (1946) – die vorige eeuw het wijnbedrijf stichtte – met het verzamelen begon. Het Museo Vivanco de la Cultura del Vino toont, verdeeld over ruime, stijlvol ingerichte zalen, een prachtige collectie wijn gerelateerde voorwerpen, steeds thematisch opgesteld. Je ziet en leert dus ook van alles over de historie van wijn en het proces van wijnbereiding. Keramiek van 4000 jaar geleden, een duizelingwekkende verzameling kurkentrekkers, antieke wijnpersen, wijnschilderijen en –sculpturen, hoe vroeger geoogst werd, het ontstaan van een wijnvat en welke geuren een wijn kan  bieden, het wordt allemaal tentoongesteld. En speciaal voor niet-Spaanse sprekenden zijn headsets met een Engelse toelichting beschikbaar. Behalve het museum beschikt Vivanco over een cafetaria waar tapas verkrijgbaar zijn, een gerenommeerd specialiteitenrestaurant en een ‘proefzone’ waar je met een soort strippenkaart zelf wijn kunt tappen. Want deze bodega is toch eerst en vooral een wijnbedrijf. Dat met grote voortvarendheid geleid wordt door Rafael Vivanco (foto) die oenologie studeerde in Bordeaux en daar ook een paar oogsten deed. Zijn twee jaar oudere broeder Santiago is verantwoordelijk voor o.a. het museum. Ook de kelder van Vivanco is van wereldniveau. Hij ligt grotendeels ondergronds, is smetteloos schoon en zowel voorzien van grote, klassieke eiken gistkuipen als koele hallen waar wijnen in duizenden eiken vaten worden opgevoed. De meeste barricas zijn nieuw en circa driekwart werd gemaakt van Frans eikenhout.
Vanuit Briones, in oostelijk richting over de (Carretera Nacional) N-232, ee n kilometer of zeven voorbij de hoofdstad Logroño, zie je rechts van de weg een opmerkelijk gebouw, wit en futuristisch van vorm, Bodegas Darien. Het verrees in 2004 en werd ontworpen door dezelfde architect als van Vivanco. De eigenaar van toen heeft zijn bedrijf inmiddels moeten  verkopen; het is nu al jaren in handen van de investeringsgroep Deirdrell. De bouw duurde drie jaar en resulteerde in een pand waarvan de muren de vorm bepalen en waarin tevens duurzame aspecten werden verwerkt. Bezoekers krijgen het wijnproces te zien via filmpjes die op verschillende plekken worden geprojecteerd.  De ontvangst is zo goed en zo gastvrij dat Darien een internationale prijs heeft ontvangen voor ‘Best of Wine Tourism’.
Tot slot, voor een echt rijke finale, reizen we naar Elciego, centraal gelegen in het noordwestelijk deel van de streek, Rioja Alavesa. Het plaatsje heeft niet alleen een opvallende kerk met twee ongelijke, gotische renaissance torens en een plein dat omgeven ordt door prachtige panden, maar sinds 2006 ook een schepping van de Nobelprijswinnaar Frank Gehry, namelijk het hotelcomplex van Marqués de Riscal. Vreugde, feest en vrolijkheid worden gesymboliseerd door de golvende, glimmende dakdelen van het hoofdgebouw, waarin, net als hij het Guggenheim Museum van Bilbao, titanium werd verwerkt. Tussen de zwierige vormen zie je ook wat violet, als ode aan de wijn. En de drie pilaren waaromheen de constructie verrees hebben iets weg van druiventwijgen. Aanvankelijk zou het gebouw dienen als hoofdkantoor van Bodegas Marqués de Riscal, maar gezien de extreem hoge kosten – inclusief renovatie van de nevenliggende panden 60 à 70 miljoen euro – werd besloten het een commerciële bestemming te geven. In het hoofdgebouw kwamen dus veertien hotelkamers, en in een dependance (te bereiken via een loopbrug) nog eens bijna dertig plus een spa. Een bar met terras, een hoog gelen lounge en twee restaurants waarvan een met een Michelin-ster. De kamers in hebben de allure van suites en werden prachtig ingericht. In de directe nabijheid en deels zelfs onder het hotel zijn toeristen welkom in het ‘wijndorp’ van Marqués de Riscal. Waar je een rondleiding kunt volgen, inclusief een filmvertoning en een kleine proeverij. De deelnemers wandelen o.a. door de historische, uit 1860 daterende kelder van zandsteen, zien de tientallen roestvrijstalen gistingstanks, lopen door ondergrondse galerijen waaraan vanaf 1850 tien jaar werd gewerkt en komen oog in oog met een deel van de 35.000 à 40.000 rijpingsvaten waarin door Marqués de Riscal de overgrote meerderheid van zijn wijnen worden gerijpt. Al met al kun je in Elciego historie en heden memorabel beleven.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


SCHILDERIJ VAN DE MAAND

Dankzij het eminente wijngoed Domaine Jean-Paul Tollot & Anne Gros kreeg ik een beeld  onder ogen van een zinkende voorjaarszon boven de Minervois, diep in het Franse zuiden. Met penseel en acrylverf ben ik vervolgens aan de slag gegaan om er een eigen impressie van te schilderen met nog wat meer kleur, warmte en spanning. De titel luidt ‘Avondrood boven de Minervois’. Meer details bij Landschappen op www.vinpressionist.com.

*******************************************************

 Monsieur Vincent

Woensdag 12 mei 1982. Camille Fornerot, wijnboer in Saint-Aubin, heft in zijn kelder het glas op onze kennismaking schrijft Thei Kockelkoren, de auteur van deze tergblik. Ik was zijn naam tegengekomen in De Grote Wijnen van Bourgogne van Hubrecht Duijker bij het voorbereiden van onze reis. Met behulp van dit boek had ik een schema gemaakt om een twintigtal wijnboeren in verschillende dorpen te bezoeken. Ruim tevoren had ik ze allemaal een brief geschreven met het verzoek  langs te mogen komen. Tot mijn verrassing kreeg ik van vrijwel allen een positieve reactie. Dus stonden iedere dag wel drie of vier bezoeken op het programma. Van kleinere, minder bekende domeinen tot prestigieuze producenten als Louis Jadot, Joseph Drouhin, Domaine de La Romanée-Conti en Comte de Vogüé.

HET ARCHIEF SPREEKT

Bij sommige producenten was de ontvangst vrij zakelijk, hoewel altijd heel correct. Aan een van de wijnbouwers vroeg ik waarom hij ons eigenlijk wilde ontvangen. Het antwoord was dat hij dacht dat we journalisten dan wel wijnschrijvers waren. De mooiste reactie gaf Alain Roumier, de beheerder van Comte de Vogüé. Hij zei dat het hem vooral ging ‘om het doorgeven van de fakkel die de liefde voor wijn symboliseert’.
Terwijl ik een witte Saint-Aubin door mijn mond liet rollen, ratelde Camille Fornerot door over wijnbouw, oogstjaren en het domein dat hij met zijn zoon beheerde. Hoewel ik Camille al gemeld had dat we die middag nog een afspraak hadden, trok hij zich daar niets van aan. Ik keek stiekem op mijn horloge en schrok van de tijd. In mijn ontstentenis vergat ik de wijn uit te spuwen en slikte hem door. Camille hield zijn pipet al in de lucht, en voordat ik het wist, was het glas alweer gevuld. Ik dacht dat wij nooit meer op tijd in Puligny-Montrachet zouden komen bij het befaamde Domaine Leflaive. Maar Camille wilde persé nog een rode wijn laten proeven. In lichte paniek spuwde ik de helft daarvan niet in de daarvoor bestemde kom, maar op de schoenen van Camille. Hij leek het niet te merken.
Zeker  een half uur te laat reden we naar Puligny-Montrachet en Domaine Leflaive. Nadat ik timide de binnenplaats (rechts) had betreden en op de voordeur had geklopt, werden we door een vriendelijke vrouw naar een kantoorruimte geleid. Achter het bureau zat de man die ik direct herkende van de foto uit het boek van Duijker, Vincent Leflaive. In mijn beste Frans verontschuldigde ik mij blijkbaar iets te vaak, want hij onderbrak me met de opmerking dat hij nu wel genoeg excuses had gehoord. Waarna hij ons kennismakings gesprek beëindigde met de mededeling ‘Kom morgen om 10 uur maar terug’. Ondanks deze ongelukkige entree ontstond een jarenlange vriendschap met deze grote vigneron die de enkele van de allermooiste witte Bourgognes maakte. Iedere keer als wij kwamen, nam hij ons mee uit eten. En schonk dan altijd zijn eigen wijnen waarvan wij de aangebroken flessen meenamen naar onze hotelkamer. Vaak nog denk ik terug aan Monsieur Vincent – en prijs me gelukkig dat ik zijn passie voor de wijn én zijn mooiste wijnen met hem heb mogen delen.

 *********************************************************

 Indonesië heeft 260 miljoen inwoners waarvan 90 procent moslims. Echter, op het eiland Bali is het merendeel Hindoe, Vandaar dat er wijngaarden werden aangelegd. Hatten Wines maakt op Bali sinds 1994 rode wijnen en rosés van de alphonse-lavallée variëteit, en witte wijnen, zowel stille als mousserende, van de belgia en de lokale druif probolinggu biru. Op het etiket wordt de Uhundanu tempel aan het Meer van Bratan afgebeeld. Aldus de toelichting van Bert Wentzel, jokebertwentzel@gmail.com uit wiens wereldwijde verzameling dit label afkomstig is.

 

 

 

 

.

.

Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website in dit maandmagazine zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.