Van origine is Sjaak van de Graaf een zogeheten estate planner, maar zijn leven belandde toch op een ander pad. Tijdens zijn studie was hij werkzaam bij Restaurant Parkheuvel, nog in de tijd toen Cees Helder en Harrie Baas de eerste drie Michelin sterren van Nederland behaalden. Een tweede bijbaan was bij het Neerlands Wijnhuis. En om wat voor de maatschappij te betekenen had hij zich ook aangemeld als brandweerman. Wat hij na zijn studie nog tweeënhalf jaar bleef en als brandmeester letterlijk voor hete vuren kwam te staan. Uiteindelijk, in 2006, werd Sjaak eigenaar van Neerlands Wijnhuis. Waarvan de omzet sindsdien meer dan verdubbelde; tegenwoordig hoort het bedrijf bij de vijftien grootste wijnimporteurs van Nederland. Naast vele specialismen, zoals Bordeaux, Duitsland en Madeira, voert Neerlands Wijnhuis een compleet portfolio met wijnen uit tal van andere landen en streken. Sjaak heeft behoefte aan uitdagingen, vandaar allerlei nevenfuncties. Zo was hij voorzitter van een lokale politieke partij, lid van de adviescommissie en het bestuur van de grootste kerst- en relatiegeschenkenbeurs in Nederland, actief als burger om de belangen van zijn dorp voor het voetlicht te brengen en lid van het bestuur van de Stichting Wijncommunicatie die jaarlijks de Wijnrank uitreikt. Momenteel is hij actief voor de KVNW, voorzitter van het grootste bedrijvenpark in het Groene Hart, en penningmeester van de Wijngezellen der KVNW. Via het bedrijf Les Châteaux En Direct is hij bovendien actief in de Duitse markt met diverse agentschappen. Daarnaast maakt Sjaak tijd vrij voor zijn drie dochters en zijn vele hobby’s, waarvan MTB en racefietsen de actiefste zijn. Hij verzamelt ook zeldzame flessen wijn en organiseert met een illuster gezelschap vier keer per jaar zeer bijzondere proeverijen. Zijn favoriete wijn-spijscombinatie beschrijft Sjaak kernachtig als volgt.
Moeilijk kiezen hoor, ik heb zo véél favorieten… Een van mijn favoriete gerechten werd bedacht door Gert Blom van Restaurant Amarone in Rotterdam. Het betreft een carpaccio van perzik met gebraiseerde kalfswang, ganzenlever en verjus saus. Waarmee de Riesling Auslese 1976 van Egon Müller uit de Saar een heerlijke combinatie vormt.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



PRACHTIG PENNSYLVANIA

Waarom zo’n vier miljoen mensen jaarlijks naar Erie reizen, een stad in het uiterste noorden van Pennsylvania? Dat doen ze om het Presque Isle State Park te bezoeken, het meest geliefde zoetwaterpark van heel Amerika. Het bestaat uit een half gebogen, deels beboste landtong van 1280 hectare in het immense Lake Erie, met meer dan 40 kilometer wandel- en fietspaden en stranden die een gezamenlijke lengte hebben van ongeveer 11 kilometer. Je kunt er wandelen, fietsen, volleyballen, varen, vissen, zonnen, zwemmen, vogels zien en spectaculaire zonsondergangen gadeslaan. Maar ook wijnliefhebbers komen in en rond Erie aan hun trekken. Veruit de meeste wijngaarden van Pennsylvania – oppervlak plusminus drie maal Nederland – zijn te vinden in een strook oostelijk van de stad, langs de oever van het meer. Dit is te danken aan het plaatselijk microklimaat dat dankzij de nabije watermassa minder extreme temperaturen kent, wat betekent dat naast resistente kruisingen ook edele, hoogwaardige druivenrassen kunnen worden geteeld. De meeste stokken staan binnen de gemeente North East, een dorp van ongeveer vierduizend inwoners. Het ligt rond een sfeerrijk dorpsplein met park en fontein. Erbij staat een historisch huizenrijtje met winkels, een galerie en een ter plekke gerenommeerd etablissement, The Cork (zie ‘Aanbevolen restaurants’). Tegen de zijgevel daarvan is een grote muurschildering aangebracht met druiven en hun akkers, terwijl de kerk ernaast een opvallend oranjerood uiterlijk heeft. Langs de wegen die elkaar in North East kruisen zijn bijna twee dozijn wineries te vinden waarvan tien binnen North East zelf. Twee daarvan zijn de oudst geregistreerde van de staat, Penn Shore en Presque Isle Vineyards (beide daterend uit 1969), en eigenlijk overal kun je terecht om wijn te proeven (doorgaans tegen betaling, want gewoonlijk schenkt men geen proefhoeveelheden maar drinkhoeveelheden). Het gamma aan wijnen is gewoonlijk groot vanwege de talrijke druivenrassen die in deze regio worden geteeld, wel een stuk of dertig. Je komt volstrekt onbekende soorten tegen die in Europa niet groeien, zoals de witte cayuga, chardonel en traminette, alsmede de blauwe noiret – en van alle weet men vaak attractieve wijnen te maken. Een meer gebruikelijke, ter plekke succesvolle variëteit is cabernet franc, maar ook van blaufränkisch/lemberger, chambourcin, chardonnay, grüner veltliner, pinot blanc, pinot gris/grigio en riesling heb ik attractieve wijnen geproefd. Droge wijnen wel te verstaan, want overal maakt men veel min of meer zoete, met name voor bewoners van de grote stad Pittsburg (op tweeënhalf uur rijden, wat Amerikanen niet ver vinden) die liefhebbers zijn van mild smakende soorten. Echt zoete wijnen hebben veelal als basis concord of niagara, druiven die volop in de streek groeien, er zelfs domineren, en die in North East door een grote fabriek van Welch, de grootste werkgever daar, verwerkt worden tot allerlei druivendrankjes en andere druivenproducten. Gemiddeld genomen heb ik de lekkerste wijnen geproefd bij de Courtyard Winery. Het mooiste proeflokaal is dat in de fraai gerestaureerde boogkelder (entree foto linksboven) van de South Shore Wine Company die eigendom is van Pennsylvania’s grootste wijn- en mostproducent, de dynamische Mazza groep. Nog meer dan The Cork verdient het jachthavenrestaurant Noosa (sinds dit jaar behorend aan de familie Mazza) een aanbeveling. Een leuke plek om in het wijngebied te logeren is Lakeview on the Lake, een door een vriendelijke familie geleid complexje met o.m. kleine cottages (boven), voorzien van koelkast, magnetron en tv; ze staan op een laag plateau naast de oever van het meer.

Vermoedelijk bestaat er geen Amerikaanse staat waar de wijnbedrijven zo evenwichtig verspreid liggen. De Pennsylvania Wine Association stelt zelfs dat van welke locatie ook je altijd  ‘within 45 minutes’ een winery kunt bereiken. Dus ook rond de hoofdstad Harrisburg, op circa vijf uur rijden van Erie, deels over en langs lage bergen, zijn de nodige domeinen te vinden. Waaronder het kleine CrossWinds, het energieke Cassel (foto helemaal onder) waar de vriendelijke, deskundige gastheer Greg Etnoyer tot slot een verleidelijke, Portachtige chocoladewijn schonk, de Chocolate Ruby Royale (dubbel goud winnaar, recept geheim), en de in weekends veel bezoekers tellende Vineyard & Brewery at Hershey. Het was hier dat we het zogeheten VIP Experience meemaakten, een enthousiast geleide keldertoer met proeverijtje, gevolgd door een wijn-spijsseance met vier soorten kaas en een dito aantal wijnen, naar keuze droge of zoete. Onderwijl klonk buiten een band die beluisterd werd door tientallen mensen op het grote buitenterras (rechtsboven). De beste wijn, zeker bij de meer pittige kazen, was een heel kenmerkende Gewurztraminer. Voornoemde wineries zijn alle in of bij Hershey gevestigd, een enigszins Orlando-achtige stad met als thema… chocolade. Hij verrees namelijk rond de fabriek van Hershey Chocolate, een in Amerika razend populair merk. Stichter Milton Hershey begon 1900 met het produceren van melkchocolade via een eigen procédé in het toen geheten dorp Derry Church dat later werd omgedoopt tot Hershey. Zijn bedrijf groeide uit tot een snoepgoed imperium dat in en buiten Amerika allerlei merken voert. En in de plaats Hershey, bijnaam Chocolate Town USA, verrezen behalve een prachtig hotel (zie ‘Aanbevolen restaurants’) het museum The Hershey Story en het bijna 50 hectare bestrijkende pretpark Hersheypark dat meer dan 75 attracties heeft en vorig jaar door 3,2 miljoen personen werd bezocht. Maar laten we vooral het nabije Harrisburg niet vergeten, een provincieplaats met allure. Neem alleen als de state capitol die door president Theodore Roosevelt als het ‘handsomest building I ever saw’ werd genoemd toen hij het gebouw in 1906 officieel opende. Het is inderdaad een knap, imposant gebouw, ongelooflijk rijk gedecoreerd met allerlei kunstuitingen, waaronder Griekse, Italiaanse (en Romeinse), Franse en Victoriaanse. Fresco’s, sculpturen, schilderijen en glas-in-lood vensters werden gecreëerd door begaafde ambachtslieden en maken het door Joseph Huston ontworpen complex tot een ‘paleis van kunst’. En ook buiten staan allerlei standbeelden. Boven de grote hal, waarvoor die van de Parijse opera de inspiratiebron was, en zijn marmeren trappen rijst een spectaculaire koepel 83 meter omhoog. Als model hiervoor diende die van de St. Pieter in Rome. Op bepaalde tijden is een rondleiding mogelijk die je naar de mooiste zalen brengt, de weelderige versierde senate chamber, de house chamber en het supreme court dat behalve zestien fresco’s een glas-in-lood koepel heeft. Naast het capitool staat het ronde State Museum of Pennsylvania waarin alle mogelijke aspecten van de staat worden belicht, vanaf de prehistorie. Een reusachtig mammoetgeraamte, alle mogelijke opgezette dieren, modellen van 19e-eeuwse winkels, regionale iconen, aspecten van de Burgeroorlog en nog veel meer items kunnen worden bekeken, en eens per jaar worden gejureerde, hedendaagse werken geëxposeerd van kunstenaars in Pennsylvania. In principe vindt deze Art of the State expositie plaats tussen half juni en begin september. Middenin het gebouw staat een enorm bronzen standbeeld van William Penn, de stichter van het – mede naar zijn wouden genoemde – Pennsylvania. Het nieuwste, dit jaar geopende museum van Harrisburg is het op een heuvel tronende National Civil War Museum waarin facetten van de Burgeroorlog, de bloedigste die Amerika heeft gekend (750.000 doden) boeiend worden belicht, mede via filmpjes waarin specifieke veldslagen worden beschreven. Directe aanleiding tot de oorlog was Lincolns plan om slavernij af te schaffen, toen slaven maar liefst een derde van de bevolking uitmaakten in de zuidelijke staten. Overigens werden anno 1619 de eerste slaven, twintig Afrikaanse mensen, door een… Nederlands schip naar Virginia gebracht en geruild voor voedsel. Het hart van Harrisburg bestaat uit enkele haaks op elkaar lopen straten die samen Midtown vormen. Een leuk museum daar is het naar een rivier genoemde, intieme Susquehanna Art Museum dat zonder subsidies werkt en vrijwel uitsluitend wisselende tentoonstellingen organiseert van moderne kunst. Hier en daar hangen in het voormalige bankgebouw (dat nog een enorme kluis heeft, zie de foto) enkele werken permanent, maar ongeveer elk kwartaal komen er nieuwe exposities. Opzij van het museum heeft universiteitsprofessor Daniel Finch een opmerkelijke muurschildering ontworpen met die ‘schoonheid, hoop en optimisme ’symboliseert (foto helemaal boven). Twee straten verderop bevindt zich de Midtown Scholar Bookstore, een excellente, onafhankelijke boekhandel die meer dan  tweehonderdduizend exemplaren (ook tweedehandse) op voorraad heeft, en waar men koffie, thee en andere drankjes kan drinken. Aan de overkant nodigt de Broad Street Market uit voor een bezoek. In de over twee langwerpige hallen verdeelde markt zijn voornamelijk eetstalletjes gevestigd, hoewel hier en daar ook verse waren worden aangeboden. De lekkere trek kan er op alle mogelijke manieren worden gestild. Een perfecte, buitengewoon comfortabele, van ruime kamers voorziene (let niet op het sobere exterieur) plek om in Harrisburg te overnachten is het Best Western Premier Central Hotel. Ook de gastvrijheid is er groot, tot in details. Koffie bijvoorbeeld is gratis, je kunt een flesje gekoeld mineraalwater aanschaffen voor 25 cent, een ontbijtpakket kost slechts $5 en computergebruik helemaal niets.

Verder in zuidwestelijke richting belanden we in een stil landschap van lage, rollende heuvels, maïsvelden en andere akkers, witte boerderijen met silo’s, wijngaarden – en de Amish. Deze uit voornamelijk Duitse sprekende Europese landen (velen uit Zwitserland) afkomstige, sterk religieuze groepering vestigde zich bijna 250 jaar geleden in centraal Pennsylvania en hanteert een sobere levensstijl die traditionele waarden en het liefdevol opvoeden van de kinderen voorop stelt. Elektriciteit is taboe, net als het zelf hebben en besturen van auto’s en tractorgebruik, en in de huizen is de enige bron van verwarming een kachel in de keuken. Hun huidige aantal wordt geschat op ongeveer 34.000. Dat is meer dan ooit tevoren; de jeugd  blijft graag binnen de groep. Die naar verwachting binnen twintig jaar verdubbeld zal zijn, aangezien het gemiddeld aantal kinderen per Amish gezin niet minder dan zeven bedraagt. De beste locatie om op onbevooroordeelde, zeer informatieve, allesbehalve kitscherige wijze van alles over de Amish te leren is het Amish Experience pal westelijk van Lancaster, in het gehucht Bird-in-Hand (dat veel GPS apparaten overigens niet herkennen). Deze door directeur Bradley Igou geleide belevenis biedt tochtjes aan naar Amish boerderijen, terwijl op het eigen terrein een aardige film wordt vertoond over een  opgroeiende Amish jongen en je een Amish huis kunt bezoeken, compleet met schoollokaal (voor acht klassen, wat geldt voor alle circa tweehonderd Amish schooltjes). De kinderen, die thuis Pennsylvania Duits spreken, leren daar zowel Engels als gewoon Duits. De gids legt ook uit over de kleding. Mannen dragen altijd hoofddeksels, ’s zomers strohoeden, ’s winters zwarte. En aan de kleding van vrouwen kun je zien wie nog vrijgezel is. Propaangas geeft behalve verlichting ook energie voor koelkasten en fornuizen. Onderdeel van het Amish Experience vormen voorts het Smokehouse (zie ‘Aanbevolen restaurants’) en een goed  hotel, met een vleugel voor alleen volwassenen en een fraai uitzicht over de aangrenzende Amish akkers. Overal in de buurt zie je de donkere koetsen met paarden (circa tienduizend meer dan het inwonertal) waarmee de Amish zich over langere afstanden voortbewegen. Dichter bij huis gebeurt dat veelal met grote steps, scooters genoemd. Langs de weg en zeker in het curieus gedoopte dorp Intercourse zijn op een stuk of tien plaatsen ambachtelijk gemaakte houten spullen en quilts te koop die door Amish werden vervaardigd. Rondkijken is eveneens een genoegen in de galerie van kunstenares Julia Swartz die veel in het land van de Amish heeft geschilderd (zie ‘Galerie & Musea’). Lancaster was tussen 1760 en 1800 de grootste stad in het binnenland van  Amerika en heeft een levendig centrum met baksteenpanden waarin heel wat eet- en drinkgelegenheden gevestigd zijn, zoals het door de gedreven wijnbouwer Jonas Nissley (foto linksonder) aanbevolen Pressroom Restaurant), alsmede het oudste continue opererende theater van het land, het Fulton Opera House. Vooral westelijk van de stad, dus richting Harrisburg, komt wijnbouw volop in beeld. En kan derhalve naar hartenlust worden geproefd. In het uitgestrekte Manheim staat de wijnwinkel tevens proeflokaal van de Mount Hope Winery naast het eigen entertainmentpark. Dit heeft de vorm van een imitatie ridderslot dat jaarlijks op dertien weekenden door duizenden mensen wordt bezocht. Tijdens de zogeheten Renaissance Faire vinden op zaterdag en zondag toneelvoorstellingen en andere optredens plaats (op dertien podia), samen met steekspelen en demonstraties door ambachtslieden, terwijl voor de inwendige mensen twintig eetstallen hun waren aanbieden en uiteraard de eigen wijnen worden geschonken. Waaronder een keurige Gewurztraminer en de duidelijk naar bramen geurende, koel te genieten Blackberry Merlot. Op enkele mijlen afstand, nog altijd binnen Manheim en op een deels door druivenstokken bedekte heuvel, worden misschien wel de beste droge wijnen van heel Pennsylvania gemaakt, bij Waltz Vineyards. Alleen al de Sauvignon Blanc, Sémillon en de eveneens witte Fusion zijn het ritje waard. Wat eigenlijk ook geldt voor Nissley Vineyards bij Bainbridge vanwege zijn voortreffelijke Vidal Blanc en de Vineyard at Grandview, alleen al voor zijn kostelijk Albariño. Dit laatste, door de sympathieke Larry Kannel gedirigeerde bedrijf is gesitueerd bij Mount Joy, alweer zo’n uitgestrekte gemeente, waar min of meer verscholen achter een blinde muur een leuk, verrassend horecabedrijf ligt, Bube’s Brewery. Behalve allerlei eetzalen binnen beschikt dit over een grote gezellige, bijna Mediterrane patio die ruimte biedt aan wel tweehonderd gasten (onder). De uit New York afkomstig bedrijfsleider Jeffrey Woodman heeft de zaak nieuw leven ingeblazen, o.m. door een goede chef-kok aan te trekken, en organiseert bovendien allerhande evenementen, waaronder jazzconcerten. Bovendien fungeert de 19e-eeuwse, door de in Beieren geboren Alois Bube begonnen brouwerij nog steeds: het is de oudste oorspronkelijke, nog functionerende pilsfabriek van heel Amerika. Een deel van de brouwerij (en bijbehorende eetzalen) ligt ondergronds, wat destijds bedoeld was om het bier te koelen. Jeffrey zelf geeft ook (gratis) rondleidingen door het etablissement en het aanpalende, historische hotel met mannenbar. Elders in Mount Joy bevindt zich een stijlvol, rustig logeeradres, de temidden van een park gesitueerde Cameron Estate Inn (links). Onze kamer, nummer 20, had een hemelbed, het ontbijt werd keurig verzorgd, en in hetzelfde zaaltje is het ook voor een diner smakelijk vertoeven. Minder wat betreft de onnodige, veel te zoete ‘Champagne’ sorbet na de eerste gang, maar vooral van schotels als de wasabi gember Ahi tonijn ($29) met daarbij de bruisende Michelle Brut uit Washington State ($32).
Volgende maand wordt de ontdekkingsreis door Pennsylvania voortgezet met een bezoek aan het om zijn mooie musea, honderden muurschilderingen, historische gebouwen en talrijke restaurants aanbevelenswaardige Philadelphia.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

VINOSTALGIE (64)
Ooit was de rivierkade van Bordeaux een en al bedrijvigheid, vooral vanwege de grote hoeveelheden wijn die daarvan werden verscheept – allemaal op vat. Het was baron Philippe de Rothschild die anno 1924 het concept van kasteelbotteling lanceerde, voor zijn Château Mouton-Rothschild. Eeuwen geleden overigens waren het de Hollanders die met vijftienduizend schepen de grootste handelsvloot ter wereld hadden, en daarmee veel wijn ophaalden in Bordeaux. Op de heenvaart namen ze niet, zoals de Engelsen, stenen mee als ballast, maar kazen. Reden waarom men in het Bordeaux-gebied de smaak van Hollandse kaas te pakken kreeg.

 

Wij zijn op avontuur in Alicante, niet de havenplaats, maar in het gelijknamige wijngebied. Over de A-31 spoeden wij ons vanuit de stad in noordwestelijke richting. Het landschap oogt droog, heel droog. Pastelbruine en zandkleurige tinten bepalen aanvankelijk het deels heuvelende, deels vlakke terrein. Pas bij Novelade verschijnen percelen met groen en komen de eerste wijngaarden in beeld. Doel van het tripje is een bezoek aan Bocopa de grootste producent van Vinos Alicante. Het bedrijf is gesitueerd in een industriewijkje van Petrer, ongeveer in het midden van de provincie Alicante, en pal naast de snelweg. Bocopa fungeert als de productiekelder van vijf regionale coöperaties (aanvankelijk waren het er zeven) waarvan de circa zeshonderd leden zo’n 1000 hectare bewerken. Het complex is eigentijds toegerust en  produceert zo’n vijf miljoen liter per jaar. Omdat de hele staf op een wijnbeurs elders bivakkeert, heeft de ontvangst een sterk toeristisch karakter, mede vanwege een Engels echtpaar dat min of meer toevallig binnenloopt. Miguel Bravo, de enthousiaste gérant van de wijnwinkel en tevens toerleider, begint met ons een Engels gesproken videofilm te tonen en reikt vervolgen aan iedereen een vrolijke strohoed uit met een rode band waarop Bocopa staat. Eerst echter moeten plastic kapjes en jassen worden gedragen, voor de rondleiding langs de bottellijn, de glimmende gistingstanks en door de vatenkelder. Onderwijl wordt het gehele proces van de wijnbereiding minutieus uit de doeken gedaan. Bijna was ik geneigd om het advies op te volgen dat een Deense collega ooit in Italië gaf: ‘Weet je hoe je het zoveelste bezoek aan de zoveelste kelder kunt versnellen? Loop voorop en stel geen vragen; des te eerder begint de proeverij.’ Als onze proeverij uiteindelijk plaatsvindt, begint de gastheer met de Marina Alta, een bij zeer lage temperatuur (12 à 16 graden Celsius) vergiste witte muskaatwijn. De 2016 is enerzijds fris, anderzijds een tikje zoet en duidelijk druivig (richtprijs €10,95). Ongeveer dezelfde eigenschappen heeft de Marina Espumante Brut, een kwalitatief bij veel Cava’s achterblijvende bubbelwijn (verkregen via een tweede gisting op tank) van chardonnay, merseguera en moscatel. De aantrekkelijkste rode wijn blijkt de Alcante joven 2016 te zijn, een blend van monastrell (de meest aangeplante blauwe variëteit), cabernet sauvignon en tempranillo. De wijn smaakt ferm en vlezig, zacht fris en sappig, met zowel donkere als zwart fruitige aspecten (richtprijs €5,95). ‘Wijn houdt van hout’ stelde Miguel tijdens de keldertoer, en dus schenkt hij graag twee vatgelagerde soorten. Ze blijken sterk door roosteraroma’s te worden gedomineerd. Wat ze ongetwijfeld aantrekkelijk maakt voor traditioneel drinkende Spaanse en andere wijnliefhebbers. De rode Laudum 2015, een combi van organische geteelde monastrell (70 procent) en syrah, bevalt nog het best, vanwege slechts vier maanden fustrust, maar mist fruit en heeft gewoon te veel alcohol (fles meestal €10,95). Wel echt lekker is de witte Laudum fermentado en barrica 2015, een Chardonnay met beheerste, toastige houttonen en mild fruit (eveneens €10,95). Ook zeer genietbaar presenteert zich de (vreemd genoeg gelijk geprijsde) houtloze, vooral notige Laudum Chardonnay 2016. Op verzoek verschijnt tevens de Terreta 2016, een droge rosé van monastrell. Wij maken kennis met een stevige tafelwijn, correct fris, met rijpe fruitaroma’s en een zweem van zoet. ‘Vast lekker bij lamskoteletten van de grill’ zeg ik tegen Miguel, die blij instemmend knikt. De laatste creatie die verschijnt is de recentste – en in zijn soort zeer geslaagd. Het betreft de Marino Espumante Moscato Zero. Een van belletjes voorziene, alcoholvrije ‘wijn’ met een frisse kern, mild druivig fruit en een onberispelijke kwaliteit (richtprijs €7,95). Uitspugen hoeft niet, en graag drinken wij een vol glas leeg. Want nog steeds is het een warme, droge dag.
Een dozijn producten van Bocopa wordt gevoerd door www.schoutenimport.nl.

 

Als auteur word je soms geconfronteerd met ongelukkige verschrijvingen. Eén enkele letter kan een bepaalde term ineens een totaal andere, vaak ongewenste lading geven. Zo verscheen eens in Het Parool een door mij geschreven artikel over een bepaalde bubbelwijn waarin had moeten staan wervelende belletjes, maar er stond vervelende. Héél vervelend. Twee keer eerder publiceerde ik op deze site een reeks éénlettermissers. Hier is het derde en meest recente reeks.

hoerenwijn in plaats van boerenwijn
gespasteuriseerd in plaats van gepasteuriseerd
rivierkreetjes
in plaats van rivierkreeftjes
wijncollecte in plaats van wijncollectie
ontsteking in plaats van ontsteling
geitenhaasje
in plaats van geitenkaasje
wijngebed in plaats van wijngebied
sudderlampjes in plaats van sudderlapjes
zatterdag in plaats van zaterdag
chemin blanc in plaats van chenin blanc
oeverzicht in plaats van overzicht
gassigheid in plaats van grassigheid
Groenlandsukade in plaats van Groenlandsekade
loeder in plaats van moeder
wijnzak in plaats van wijnzaak
Niersteen in plaats van Nierstein
moordwesten in plaats van noordwesten
harig in plaats van hartig
orgelpijnen in plaats van orgelpijpen
wijnmakker in plaats van wijnmaker
sokbrood in plaats van stokbrood
muiseum in plaats van museum
pijnimporteur in plaats van wijnimporteur

 

De tien geboden voor het kopen van Bourgognes, uitgebreide beschrijvingen van ruim veertig hoogwaardige domeinen in Chablis, Côte de Nuits, Côte de Beaune, Côte Chalonnaise en Mâconnais, aardige wijnanekdotes, bijdragen van o.m. Frans wijnmakers, een Nederlandse importeur en chef-kok John Halvemaan, je vindt ze allemaal in Merci à vous. Dit is een uitgave in eigen beheer van Karel de Graaf, naar aanleiding van diens 25 jaar actief zijn als agent voor tientallen betere Bourgogne producenten. Veelzijdigheid en deskundigheid kenmerken Karels carrière. In de wijnwereld was deze levensgenieter intensief betrokken bij zowel Proefschrift als PersWijn, hij doceerde bij allerlei vakopleidingen, hij organiseerde en begeleidde wijnreizen, hij werkte als expert voor veilinghuizen en hij schreef vaak over allerlei facetten van de Bourgogne, waar hij bovendien een wijngaardje bezit, in Meursault. Zijn eigen boek – dat rijk geïllustreerd is met veelal eigen kiekjes maar geen paginanummering heeft – is veel verwerkt van en zijn grote ervaring en zijn imposante expertise. Met ook een terugblik op zijn levensloop en profielen van de 25 laatste oogstjaren. Met wijn in de hoofdrol is de langwerpige hardcover een kleine bijbel voor Bourgognes geworden waarin liefhebbers graag zullen neuzen. In principe ging het werk als gulle geste, geen dankwoord maar een dankboek, naar Karels wijnvrienden en wijnrelaties. Er zijn echter beperkt wat extra exemplaren beschikbaar. Wie snel is, zou de eenmalige uitgave kunnen kopen voor €39,50 plus €3,75 verzendkosten. Stuur daartoe een berichtje naar karel@graafbourgognes.nl.

 

Peru is een tropisch land, maar op de uitlopers van het Andes-gebergte en in de nabijheid van de Stille Oceaan zijn plekken te vinden waar wijnbouw uitstekende mogelijkheden biedt. Zoals smakelijk wordt aangetoond door het wijnbedrijf Intipalka (letterlijk Vallei van de Zon), ten zuiden van de hoofdstad Lima en op zo’n 60 kilometer van de kust. Met succes produceert het op zeer moderne wijze wijnen van bekende druivenrassen als cabernet sauvignon, chardonnay, malbec en sauvignon blanc. Aldus de toelichting van de grote verzamelaar Bert Wentzel, bertwentzel@hetnet.nl, die dit speciale etiket selecteerde uit zijn collectie.

 

.

.

.

.

 

Disclaimer. Alle afgebeelde foto’s op deze website zijn afkomstig van de auteur zelf of werden rechtenvrij c.q. met toestemming verkregen van wijnproducenten, wijnorganisaties, wijnhandelaren, promotiebureaus, streek- en landenorganisaties, toeristenbureaus en andere betrokkenen.